Το δόγμα πρεσβεύει πως μόνον ο Ύψιστος αποφασίζει πότε ένας άνθρωπος θα εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
Η αυτοκτονία προδίδει—πάντα κατά το δόγμα—παραίτηση από τη ζωή και αυτό δε συγχωρείται, διότι παραίτηση σημαίνει έλλειψη πίστης. Ο αυτόχειρας δεν πιστεύει στην ύπαρξη της Θείας Πρόνοιας που έστω την τελευταία στιγμή θα τον σώσει. Συνεπώς με την πράξη του αποκόπτεται, εκτός όλων των άλλων, και από το σώμα της Εκκλησίας. Παλιότερα, αν θυμάμαι, καλά τους αυτόχειρες δεν τους κηδεύαν καν.. Τώρα έγινε κάποια πρόοδος, όμως η σκληρότητα παραμένει.
Θα περίμενα από την Εκκλησία να δείξει μια μεγαλοψυχία απέναντι στη 17χρονη-- και κυρίως να σεβαστεί το δράμα των οικείων της-- που έβαλε τέρμα τη ζωή της στην Κρήτη.
Στο ευρύ κοινό, που συγκλονίστηκε από το γεγονός, είναι άγνωστο κάτω από ποιο βάρος, κάτω από ποια πίεση μια νέα κοπέλα έκανε το απονενοημένο διάβημα. Τι κατάσταση βίωνε που δε μπόρεσε να την ξεπεράσει. Εκείνο που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως άφησε πίσω της μόνον πόνο, μόνον ισόβιο πόνο. Και τι έκανε η τοπική Εκκλησία απέναντι σε αυτή την τραγωδία; Τήρησε τους τύπους, τήρησε το δόγμα. Ο Μητροπολίτης δήλωσε πως το έκανε για λόγους παιδαγωγικούς. Εγώ θα έλεγα πως το έκανε για λόγους τιμωρητικούς. Άλλωστε, το λέει και ο ίδιος στη δήλωση που έκανε. «Η Εκκλησία έρχεται παιδαγωγικά και λέει ότι δεν τελούμε την τελετή της κηδείας για να δείξει ότι δεν μπορεί κανείς να στερήσει τη ζωή και κυρίως τη δική του ζωή, γιατί είναι το τέλος. Η κρίση βέβαια ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Θεό. Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε το θεολογικό υπόβαθρο και περιεχόμενο.»
Εκείνο που μπορώ να καταλάβω είναι πως παιδαγωγικά υπάρχει η τιμωρία και η αυστηρότητα από τη μια μεριά και η κατανόηση και η αγάπη από την άλλη.
Η επιλογή ανήκει στους εκπροσώπους της Εκκλησίας.
Στην περίπτωση της 17χρονης εξαντλήθηκε όλη η θεολογική αυστηρότητα και αγνοήθηκε η ανθρωπιά και η κατανόηση προς την τραγική πράξη της.
Και μια άλλη Εκκλησία και ένα άλλο δόγμα, το κομμουνιστικό, θεωρούσε την αυτοκτονία πράξη ατιμωτική για τους επαναστάτες. «Οι επαναστάτες δεν αυτοκτονούν». Έτσι αντιμετώπισαν την αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι. Ο επαναστάτης θα πρέπει να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον και να έχει πίστη στη θεωρία που τελικά μαζί με την επαναστατική θέληση θα υπερνικήσει όλες τις δυσκολίες.
Η λογική των δογμάτων και των θρησκειών είναι η ίδια. Εκείνο που αλλάζει είναι πού βρίσκεται ο Παράδεισος. Στη Γη ή στο Επέκεινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου