Το έγκλημα του Πούτιν και το Ρωσικό Κόμμα Ελλάδας

Ένα αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα, ακροδεξιών και άλλων λαϊκιστών πολιτικών, «ειδικών» αναλυτών, «έγκυρων» δημοσιογράφων και επιτήδειων ανταποκριτών έσπευσε να στηρίξει την εγκληματική απόφαση του Πούτιν να εισβάλλει στην Ουκρανία πριν καν ηχήσουν οι πρώτες σειρήνες, προάγγελοι των ανελέητων βομβαρδισμών. 

Πρόσωπα, τα οποία σημάδεψαν αρνητικά την πορεία της χώρας με τον ανεύθυνο τρόπο που διαχειρίστηκαν τα κυβερνητικά και άλλα αξιώματά τους, με τον διχαστικό δημόσιο λόγο τους, με τη... συμμετοχή τους σε παράνομα κυκλώματα. Όλοι αυτοί, συνιδρυτές ενός άτυπου Ρωσικού Κόμματος Ελλάδας, δεν διστάζουν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα προκειμένου να υπηρετήσουν τα σχέδια ενός αδίστακτου ηγέτη που έφτασε να απειλεί τον πλανήτη με πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Η παράνομη εισβολή που διέταξε ο επίδοξος, νέος «πατερούλης» της Ρωσίας δεν στοχεύει βέβαια στην προστασία των ρωσόφωνων πληθυσμών, πρόσχημα με το οποίο επεχείρησε αρχικά να την αιτιολογήσει. 

Ο ίδιος, άλλωστε, φρόντισε να το καταρρίψει προβάλλοντας αξιώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ αυτόν τον στόχο. Η απαίτησή του για αποστρατιωτικοποίηση της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας και οι απειλές που εκτόξευσε εναντίον της Φιλανδίας και της Σουηδίας, σε περίπτωση που ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, αποδεικνύουν ότι άλλοι είναι οι στόχοι του. Ο Πούτιν θέλει να αναθεωρήσει το διεθνές δίκαιο και τον ευρωπαϊκό - και όχι μόνο - χάρτη των συνόρων που αποτελούν τη βάση της παγκόσμιας ειρήνης.

Ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου είναι υπαρκτός. 

Η εισβολή στην Ουκρανία μπορεί εύκολα να αποδειχθεί μια αφορμή, ανάλογη με εκείνες που άναψαν το φιτίλι στους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους. Για τον λόγο αυτό δεν αρκεί η συμπονετική παρακολούθηση του ηρωικού αγώνα του ουκρανικού λαού που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τις πόλεις του. Το Κίεβο, εξ αιτίας ενός νέου Φύρερ, μπορεί να αποδειχτεί το Στάλινγκραντ του αιώνα μας, με επιτιθέμενους εκείνους που έγραψαν το 1942 τη μεγαλύτερη εποποιία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάστηκε να αιφνιδιαστεί από αυτή την απρόκλητη επιθετικότητα για να συνειδητοποιήσει ότι παρέμεινε επί χρόνια ένας ανίσχυρος παίκτης στην παγκόσμια σκακιέρα και ότι καμιά «Ένωση» δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας. 

Η βίαιη αφύπνιση της άτολμης ευρωπαϊκής ηγεσίας αλλά και της ηγεσίας των περισσότερων χωρών-μελών έβαλε τις βάσεις για μια νέα αμυντική ευρωπαϊκή πολιτική, ικανή να εξασφαλίσει την κοινή προοπτική των χωρών της Ευρώπης και την υπεράσπιση των κατακτήσεών τους. Έστω και αργά, ξεκινάει μια νέα εποχή για μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη.

Οι θεωρίες των δήθεν ίσων αποστάσεων από τους εμπλεκόμενους είναι βούτυρο στο ψωμί των επιδιώξεων των υποστηρικτών του Πούτιν.

Η εξομοίωση του θύματος με τον θύτη αποτελεί επί της ουσίας στήριξη του θύτη. 

Η διαφωνία κομμάτων της αντιπολίτευσης με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία τη στιγμή που η χώρα απειλείται με ολοκληρωτική καταστροφή, ισοδυναμεί, στην πράξη, με αδιαφορία μπροστά στη φρίκη της εκατόμβης των νεκρών μαχητών και αμάχων. 

Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ζήτησε «να μην παρασυρθούμε σε πράξεις που θα μας φέρουν απέναντι στον ρωσικό λαό». 

Πιστεύει αλήθεια ότι ο ρωσικός λαός συμφωνεί με την επίθεση που διέταξε ένας δικτάτορας που παραμένει επί δεκαετίες στην εξουσία, δολοφονώντας και φυλακίζοντας τους αντιπάλους του;

Δεν είναι η στιγμή να κλάψουμε για την Ουκρανία. Ούτε η ώρα να αναλύσουμε την ιστορία ή να θυμηθούμε άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για να τα συμψηφίσουμε με τη σφαγή του ουκρανικού λαού. 

Η έμπρακτη, ενεργή και άμεση υποστήριξη του δοκιμαζόμενου ουκρανικού λαού είναι αγώνας για τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και την υπεράσπιση των θεμελιωδών αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας μας. Είναι αγώνας για την ειρηνική και αξιοπρεπή συμβίωσή μας.

Γιάννης Μεϊμάρογλου