Το «τέλος» του Αλέξη Τσίπρα…

Ένας άνθρωπος που ανέβηκε στην εξουσία με ψέμματα, ένας λαός που τον πίστεψε και μια πραγματικότητα που απέχει μίλια από αυτό που περίμενε 

αποτελούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό με ελάχιστο προσδόκιμο ζωής, μια συνταγή αποτυχίας.

Απ’ όσο μπορούμε πλέον να δούμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις ψύχραιμα και με καθαρή ματιά, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι...

το τέλος αυτής της ιστορίας που
στολίστηκε με ροδοπέταλα φτάνει στο τέλος της από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε εβδομάδα. 

Ο λόγος είναι άλλωστε απλός: “Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ ή πολλούς για λίγο” κατά τη γνωστή ρήση και στην προκειμένη περίπτωση έχουμε τον άνθρωπο που κορόιδεψε πολλούς. Το “λίγο” της Ιστορίας φαίνεται να είναι κοντά στα 2 χρόνια, πολύτιμη περίοδος που θα μπορούσε να αλλάξει κυριολεκτικά το μέλλον της Ελλάδας αν δεν είχαμε μπει σε αυτήν περιπέτεια λαϊκισμού, αλαζονείας, τσάμπα μαγκιάς και χιλίων άλλων κοσμητικών επιθέτων.

Ο Αλέξης Τσίπρας πρόκειται σύντομα να καταγραφεί ως το “μοιραίο λάθος” του

ελληνικού λαού και δεν είναι το πρώτο ομολογουμένως αλλά εύχομαι το τελευταίο.
Την ώρα που τελειώνει ένας κύκλος όπως είναι ας πούμε ένα ημερολογιακό έτος,
είναι η στιγμή που “κάνουμε ταμείο”. Και τούτη την ώρα μετά βεβαιότητας
μπορούμε να πούμε ότι “το Ταμείον είναι μείον” και ότι περάσαμε σαν λαός μια
παντελώς αχρείαστη περιπέτεια προς τέρψη και ευχαρίστηση ενός λαοπλάνου
τυχοδιώκτη, χωρίς κανένα σχέδιο, ενός ανθρώπου που δηλητηρίασε τα μυαλά των
ανθρώπων με ρομαντικές φανφάρες και ποιητικού τύπου υπερβάσεις. Λυπηρό και τραγικό αλλά είναι πλέον καταγεγραμμένη η πορεία της Ελλάδας από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι σήμερα και οι αριθμοί δεν κάνουν λάθος. Η πραγματικότητα δεν εξωραΐζει γινάτια.

Ο επαναστατικός οίστρος του Αλέξη Τσίπρα ως έκφραση εφηβικής αρρώστιας
φτάνει στο τέλος του, λόγω της σφοδρότατης σύγκρουσης με την πραγματικότητα. Ο μικρόκοσμος στον οποίο φαντάστηκε ότι όλα θα κυλούν ομαλά και “αριστερά” ή “κομμουνιστικά” διαλύθηκε απότομα. Αυτό σε κάποια άτομα θα μπορούσε να προκαλέσει μέχρι και σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές αλλά τι σημασία πια έχουν όλα αυτά για ένα μόνο άτομο όταν ολόκληρος λαός πεπλανημένος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας προσπαθώντας να επιβιώσει από πολύ απλά καθημερινά προβλήματα ενώ δεν το συνήθιζε.

Η καθημερινή ζωή του μέσου έλληνα μετατράπηκε ξαφνικά σε έναν αγώνα
επιβίωσης ενάντια στην Κυβέρνηση και το Κράτος, ενάντια στην σύγχυση που ο
Αλέξης απλόχερα προσέφερε ελλείψει σχεδίου, μια εκδοχή της αναρχίας που
υπερασπιζόταν από τα μαθητικά του χρόνια, μια περίληψη του τί θα πει Αριστερά
που προσπαθεί να επιβληθεί στη σύγχρονη εποχή ενώ είναι βγαλμένη από τα
σπάργανα του πρώιμου 20ου αιώνα. Ένα κράμα ψεύτικης αντιδραστικότητας εφήβου συνδυασμένης με πρότυπα και ρυθμούς πολύ μπροστά από την εποχή στην οποία κάτι τέτοιες ιδέες ευδοκίμησαν.

Ασχετοσύνη και μετριότητα συνθέτουν τον επίλογο του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα του 2016 που σαν μείζον γεγονός αναμένει την επίθεση των μπαχαλάκηδων κάθε Νοέμβρη στις 17. Άλλα παιδάκια κι αυτά με πλείστα απωθημένα και προβλήματα, όχι όμως οικονομικής φύσεως.

Το τέλος αυτής της ιστορίας γράφεται δυστυχώς με νούμερα, με ποσά που
αποτυπώνονται σε πραγματικό και όχι φαντασιακό χρήμα. Σίγουρα δεν θα τα
πληρώσει ο Αλέξης από την τσέπη του, σίγουρα θα φύγει έτσι “απλά” όπως ήρθε. Το ξέρουν όλοι, το ξέρει και ο ίδιος. Ένα μπερδεμένο παιδί που άργησε να ξεφύγει από την εφηβεία του και τώρα ένας ολόκληρος λαός καλείται να πληρώσει τα “σπασμένα” της απότομης ενηλικίωσής του.

Μας άξιζε…(;)

Ο Αθάνατος

Το Παρατηρητήριο

orthografos