Άστεγοι και επαρχία: Μερικές αντιδημοφιλείς σκέψεις…

Πριν λίγο καιρό είχα μια μαγική στιγμή. 

Σε παρέα που γνώριζα για πρώτη φορά ξεκίνησε θέμα συζήτησης το οποίο με ενοχλούσε καιρό και το είχα κάνει και αρκετή πρόβα στο ντους, μαζί με άλλες ένα εκατομμύριο φανταστικές συζητήσεις στις οποίες πάντα βγαίνω νικητής χάρη στις κοφτερές ατάκες, τα ατσάλινα φακτζ, και την εν γένει σκηνική μου παρουσία.

«Να αγοράζετε το περιοδικό Σχεδία γιατί τα μισά λεφτά πάνε κατευθείαν στους άστεγους που το πουλάνε» είπε η νέα φίλη και...
εγώ πήρα την πάσα και αμολήθηκα στον αιφνιδιασμό σα να μην υπάρχει αύριο, θέτοντάς της την ειλικρινή μου απορία: Γιατί οι άστεγοι υπάρχουν μόνο στις μεγάλες πόλεις;

Και εξηγούμαι…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε επαρχία. Σε hardcore επαρχία. Ο μισός πληθυσμός αγρότες, χειμώνα μετά τις 5 το απόγευμα δεν κυκλοφορούσε ψυχή, δεν πιάναμε Σταρ, μιλούσα μέχρι μεγάλη ηλικία με λιε και νιε, είχα μια γκόμενα απ’ την Αθήνα Δεν-Την-Ξέρεις, όλο το πακέτο. Και έχω επισκεφθεί πολλά ανάλογα μέρη. Λοιπόν, θυμάστε που οι δάσκαλοι μας έλεγαν να μην κάνουμε γενικεύσεις στις εκθέσεις, να μην χρησιμοποιούμε «ποτέ», «πάντα» κτλ; Πάρτε το:

Σε επαρχία δεν έχω δει ΠΟΤΕ άστεγο. Ποτέ. Όταν λέω επαρχία φυσικά δεν αναφέρομαι σε Λάρισα-Βόλο-Πάτρα-Καλαμάτα, μιλάω για κάτω από 10-15 χιλιάδες κατοίκους. Μου ’χε κάνει τεράστια εντύπωση όταν πρόσεξα πόσο πραγματικό και μαζικό είναι το γεγονός στην Αθήνα. Και η πρώτη μου ερώτηση φυσικά στη φίλη ήταν «καλά, γιατί δε φεύγουν;»

Τι εννοώ: Όταν κάποιος έχει για διάφορους λόγους φτάσει στην εξαθλίωση και στην ανάγκη να μένει κάτω από υπόστεγα ζητιανεύοντας, υποθέτω ότι θα έκανε τα πάντα για κάτι καλύτερο. Σε φανταστικό σενάριο, όπου ένας άστεγος θα εμφανιζόταν στο χωριό που μεγάλωσα, ένα από τα χιλιάδες της Ελλάδας, τα γεγονότα θα πήγαιναν κάπως έτσι: Η τοπική κοινωνία θα πρόσεχε το γεγονός ως πρωτοφανές, και θα το συζητούσε. Θα αποτελούσε κοινωνικό φαινόμενο πολύ μεγάλης έντασης και λόγω καινοφάνειας αλλά και μεγέθους. Πολύ πιθανόν να λάμβανε και κάποια βοήθεια τύπου φαγητό από καμιά γιαγιά, να κοιμηθεί σε κανα ερημόσπιτο κάποιου κτλ. 

Έπειτα, στην επαρχία υπάρχει ΠΑΝΤΑ (καίω το 17 στην έκθεση σήμερα, πιάσε ένα τζόνι) προσφορά εργασίας. Όχι εξεκιουτιβ νταϊρέκτορ χιούμαν μανατζινγκ σαμπ γούφερ, από τις άλλες, χειριστής αξί(ν)ας,  γενικός συλλέκτης ελαιοκάρπου, στέλεχος συγκομιδής οινοπαραγωγής και άλλα τέτοια που κρατάνε απασχολημένους τους αλλοδαπούς κατά χιλιάδες, σχεδόν 24/7/365. Μη μου πείτε ότι ένας Έλληνας (ναι, μετράει, βγάλτε τα κεφάλια σας από τους κώλους σας), υγιής σωματικά, δεν θα έβρισκε να κάνει κάτι; Πέραν αυτού η ζωή στην κάθε επαρχία κοστίζει σημαντικά λιγότερο, οπότε μια ζωή με τις βασικές ανέσεις του 21^ου αιώνα είναι εφικτή.  Γιατί λοιπόν μένουν στις μεγαλουπόλεις;

Όλα αυτά τα λέω έχοντας γνώση πως λογω συγκυριών έχει μείνει στο δρόμο πολύς κόσμος που δεν έχει σχέση με το μοτίβο πρέζα-ψευτοεπανάσταση-αλητεία, αλλά και άνθρωποι που έχασαν τα πάντα λογω μιας αρρώστιας, λόγω της αναλγησίας και της αδικίας του συστήματος, εν γένει άνθρωποι που είχαν αυτό που οι μικροαστοί ονομάζουν «μια αξιοπρεπή ζωή»

Η απαντήσεις που βγήκαν από τη συζήτηση ήταν ψιλοάβολες και καθόλου σίγουρες, και κατέληγαν περίπου στο «εδώ είναι όλη τους η ζωή,  οι φίλοι, πώς να φύγουν». Ξέροντας ότι παίζει να αρχίσουν να με κοπανάνε έξαλλοι με τις LiFO τους οι οπαδοί του Ποταμιού, και οι Atenistas να με δέσουν με πλεκτά και να με βάλουν βάναυσα να τους παρακολουθώ καθώς βάφουν σε όλα τα χρώματα τα σκαλιά του σπιτιού μου, θα πω μια παροιμία αγγλική που μου αρέσει, καθώς οι αποικιοκράται Άγγλοι είναι λίγο πιο σκληροί από μας και οι θυμοσοφίες τους αφορούν πιο σοβαρά πράγματα από κολιούς, Αύγουστους, τεντζερέδες και καπάκια: Beggars cannot be choosers.

Καταλαβαίνω ότι ακούγομαι κάπως  υπερφίαλος και ίσως λίγο ανημέρωτος, αλλά πρώτον δεν έχω ακούσει ως τώρα καλή απάντηση, και δεύτερον όλη αυτή η σκέψη έχει γίνει στο ντους, και στο ντους είμαι γυμνός, και γυμνός είμαι υπέροχος.

Δημήτρης Καραμπάτσος

The Curly Sue

orthografos