Απογοήτευση από το show της Βουλής

Στη χθεσινή συζήτηση, φάνηκε καθαρά, ότι πράγματι πολλοί βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων δεν θα ήθελαν να πιουν το πικρό ποτήρι της υπερψήφισης του προϋπολογισμού, άρα της διατήρησης της κυβέρνησης.

Όταν έχεις την υποχρέωση -λόγω επαγγελματικής διαστροφής- να παρακολουθείς τη συζήτηση στη Βουλή, ιδιαίτερα μάλιστα σε καίρια θέματα, το πλέον αισιόδοξο συμπέρασμα είναι η απογοήτευση. 

Κατ’ αρχήν, ενώ μιλούμε για συζήτηση, συνήθως πρόκειται για ανταλλαγή ύβρεων ή κραυγών. Και δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση, επειδή...

κυριαρχεί το πάθος αφενός, και αφετέρου η επιθυμία των μεν να παραμείνουν στην εξουσία και των δε να πάρουν τη θέση τους.

Η απευθείας μετάδοση (λόγω αμάθειας αποκαλείται «ζωντανή» - άραγε, η «νεκρή» μετάδοση πώς είναι;) των συνεδριάσεων προσθέτει ένα άλλο στοιχείο στον τρόπο εκφώνησης της ομιλίας.  

Παραβιάζεται κατ’ αρχήν ο κανονισμός της Βουλής, από τους περισσότερους -μηδέ αρχηγών εξαιρουμένων- ο οποίος δεν επιτρέπει ανάγνωση, αλλά μόνον χρήση σημειώσεων.

Αν κάποιος γνωρίζει το θέμα του, γιατί το διαβάζει; 

Επειδή απλούστατα, τους λόγους γράφουν κατά κανόνα οι σύμβουλοι των πολιτικών (όπως και τις ευφυείς ατάκες γνωστών κωμικών τις γράφουν εν πολλοίς, έναντι αμοιβής, επιτυχημένοι κειμενογράφοι). Υπάρχουν, μάλιστα, πολιτικοί που δεν κατανοούν ορισμένες λέξεις, και φαίνεται αυτό κατά την ανάγνωση.

Αυτά όμως είναι τα λιγότερα, τα συνηθίσαμε άλλωστε. Το σημαντικό είναι πως δεν καταλαβαίνουμε ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο της συνεδρίασης. Πρέπει να παρακολουθήσει ο πολίτης προσεκτικά, αλλά έχοντας και τις οικονομικές γνώσεις, την εισήγηση του υπουργού Οικονομίας. Χρέος δε της αντιπολίτευσης είναι, με μεστό και σαφή λόγο να εξηγήσει επακριβώς τις διαφωνίες της, ώστε συγκρίνοντας τις δυο προτάσεις να εξάγουμε τα σωστά συμπεράσματα.

Μόνον αυτό δεν γίνεται. Κατά κανόνα η συζήτηση εκφεύγει του αντικειμένου του προϋπολογισμού και στρέφεται σε γενίκευση.

Κυρίαρχο όμως σημείο είναι ο εκφοβισμός βουλευτών και πολιτών. Οι βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων υφίστανται εκβιαστικό εκφοβισμό, τόσο από τα κόμματά τους όσο και από την αντιπολίτευση. Τα κόμματα κραδαίνουν την μάχαιρα της διαγραφής, η οποία για τους περισσότερους σημαίνει και αποκλεισμό στη συνέχεια από την πολιτική σκηνή. Υποχρεούνται να προσαρμοστούν επομένως, εκόντες άκοντες, στις κομματικές επιταγές.

Αλλά και η αντιπολίτευση συνεισφέρει σ’ αυτό, με το επίμονο αίτημα διεξαγωγής των εκλογών. Οι κυβερνητικοί βουλευτές όμως, μόνον αν θα υπάρξει κάποια επιτυχία στο κυβερνητικό πρόγραμμα, ελπίζουν σε επανεκλογή. Αν γίνουν εκλογές σύντομα, το εκλογικό σώμα είναι αρνητικό απέναντί τους. Η επίκληση επομένως των εκλογών, μάλλον τους συσπειρώνει, και ακολουθούν την κομματική γραμμή, ακόμη και αν δεν το επιθυμούν.

Στη χθεσινή συζήτηση, φάνηκε καθαρά, ότι πράγματι πολλοί βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων δεν θα ήθελαν να πιουν το πικρό ποτήρι της υπερψήφισης του προϋπολογισμού, άρα της διατήρησης της κυβέρνησης. Και αυτό φάνηκε από τον απολογητικό τόνο που είχαν οι εισηγήσεις τους. Λάθος επικοινωνιακό, που πρόδιδε τις πραγματικές τους διαθέσεις. Πώς θα πεισθεί ο πολίτης ότι η θετική ψήφος είναι αποτέλεσμα βεβαιότητας για την ορθότητάς της, όταν αυτός που την δίνει φαίνεται ότι έχει αμφιβολίες;

Ως γενικό συμπέρασμα μπορεί να ειπωθεί, ότι οι «συζητήσεις» στη Βουλή ελάχιστα συνεισφέρουν στην κατανόηση των προβλημάτων. 

Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας βουλευτής ή πολίτης, που ακούγοντας τα ένθεν και ένθεν επιχειρήματα, άλλαξε γνώμη. Η τοποθέτηση του καθενός, ήταν ειλημμένη.

Ένα τριήμερο, με τυπικές διαδικασίες, για μιας ώρας ψηφοφορία.

Ο Μακεδών

Πηγή:Voria