«Απασφαλισμένοι», άρα επικίνδυνοι...

Το (απ)ασφαλιστικό νομοσχέδιο τελικά θα ψηφιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για να ολοκληρωθεί και τυπικά η συμφωνημένη και προαποφασισμένη --μετά την ενδελεχή συνεργασία κυβέρνησης, ΔΝΤ και Κομισιόν – η «ορθολογική διαχείριση των ανθρώπινων πόρων». 

Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τον ορθολογισμό που επιβάλλουν τα συμφέροντα των αγορών. 

Σε μια τέτοια περίπτωση –κατά κανόνα-- οι ανθρώπινοι πόροι είναι χαμένοι από χέρι...

Η επίθεση κατά των εργαζομένων είναι μετωπική και δεν εκδηλώνεται μόνο στην Ελλάδα. Πρόκειται για την διαδικασία «κοινωνικοποίησης των ζημιών» που συσσώρευσε τα τελευταία χρόνια ο «καπιταλισμός- καζίνο». 

Για παράδειγμα, όσο οι τράπεζες μετέτρεπαν τον (αέρα) δανεισμό των εργαζομένων σε υπερκέρδη ήταν όλοι ευχαριστημένοι,για την ελεύθερη (ή μήπως ασύδοτη;) λειτουργία της αγοράς. 

Οταν η φούσκα έσκασε, οι αγορές –μέσω του κράτους-- ζήτησε τα ρέστα και πάλι από τους εργαζόμενους. 

Με πιο απλά λόγια, το χρήμα διάσωσης των τραπεζικών μεγαθηρίων παγκοσμίως προέρχεται από την αφαίμαξη των εργαζομένων.

Πρόκειται για μια αφαίμαξη η οποία δεν περιορίζεται μόνο στο εισόδημα. 

Η μείωση των μισθών και των συντάξεων είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος. 

Η άλλη , το ίδιο επώδυνη έχει να κάνει με τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, την ανασφάλιστη εργασία, την παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Μαζί με όλα αυτά σε βάρος των εργαζομένων θα πρέπει να συνυπολογιστεί η μείωση των δημόσιων δαπανών για την υγεία, την παιδεία, τις συγκοινωνίες .

Το κράτος, (κυβέρνηση) μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε «πράκτορα» εξυπηρέτησης των συμφερόντων των αγορών. 

Λαμβάνει οδηγίες από προβεβλημένους υποβολείς όπως το ΔΝΤ και νομοθετεί για την υλοποίηση των προγραμμάτων «εξυγίανσης» και «χρηστής διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων».

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες μικρές λεπτομέρειες οι οποίες χαλάνε τη σούπα. 

Οι νόμοι , όπως αυτός για το ασφαλιστικό, ψηφίζεται από βουλευτές. 

Οι υπό διαχείριση ανθρώπινοι πόροι είναι --σε πείσμα των αγορών -- άνθρωποι και έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να αξιολογήσουν τους διαχειριστές τους, αλλά και να τους αποστείλουν στο πολιτικό περιθώριο και ενδεχομένως ακόμη μακρύτερα...

Toυ Δημήτρη Μυ

To Ποντίκι