Eτσι γίνεται συνήθως με τους ατακαδόρους και τους πρωταθλητές του εξυπνακισμού: Κάποια στιγμή, μεθυσμένοι από την ισχύ και τη δημοτικότητά τους, και με την πεποίθηση ότι τους επιτρέπονται τα πάντα, δίνουν στη γλώσσα τους το δικαίωμα να σπάσει όλους τους χαλινούς της. Και τότε διαπράττουν την ύβρι.
Ετσι έγινε και με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον πρωθυπουργό της Ιταλίας. Εθισμένος (στα όρια της εξαρτήσεως) στη δημαγωγία της ατάκας, κατάντησε να δει με προκλητική και προσβλητική ελαφρότητα ένα θέμα που μόνο με δέος και σεβασμό στον πόνο των ανθρώπων οφείλει να το προσεγγίσει οποιοσδήποτε: τους σεισμούς και την καταστροφή που προκάλεσαν στη Λʼ Ακουιλα, μια πόλη που μετράει με εκατοντάδες τους νεκρούς της, με χιλιάδες τους αστέγους και με δεκάδες χιλιάδες τους ανθρώπους που επλήγησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
«Δείτε το σαν να κάνετε κάμπινγκ για ένα τριήμερο»
είπε λοιπόν ο κ. Μπερλουσκόνι στους σεισμόπληκτους που, με σωριασμένο το σπίτι και με την ψυχή τους διά παντός λαβωμένη, στριμώχνονται στα αντίσκηνα που στήθηκαν πρόχειρα.
Αλλες λέξεις για να δείξει ότι κατανοεί το μέγεθος της καταστροφής και ότι συμμερίζεται τη θλίψη των συμπατριωτών του δεν βρήκε. Και τους παρότρυνε, περίπου, να χαλαρώσουν, να δουν την τραγωδία με «θετική σκέψη» καταπώς συμβουλεύουν ενίοτε και οι ψυχολόγοι, να σβήσουν γρήγορα το θάνατο συγγενών και φίλων και να σκηνοθετήσουν τον εαυτό τους σαν κατασκηνωτή, σε κάποια παραλία ίσως.
Αν το καλοσκεφτούμε δηλαδή, τους πρότεινε να γίνουν αντίγραφά του, να υιοθετήσουν σαν τρόπο ζωής την ελαφρότητά του. Την ένταση των σεισμών τη μετράμε με την κλίμακα Ρίχτερ.
Την ένταση της ωμότητας, του ανάγωγου εξυπνακισμού, της επιπολαιότητας, την ένταση της ύβρεως, μπορούμε του λοιπού να τη μετράμε στην κλίμακα Μπερλουσκόνι.
Αν η Μαρία Αντουανέττα παραδόθηκε στην ιστορία στιγματισμένη από μια φράση που κατά τους ιστοριογράφους μάλλον δεν την είπε, τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης (εκείνο το διαβόητο «αν δεν έχουν ψωμί, να φάνε παντεσπάνι»), ο κ. Μπερλουσκόνι πρέπει να παραδοθεί στη μικροϊστορία των επόμενων δεκαετιών (όχι, δεν θα ασχοληθεί με τη μεγαλειότητά του η αθανασία, γιατί την Ιστορία δεν τη γράφουν οι υποτακτικοί του που δουλεύουν στα κανάλια του) με το στίγμα της «προτροπής» του στους σεισμόπληκτους.
Κι άλλες φορές, στη μακρά θητεία του λαϊκισμού του, έχει αστειευτεί με σοβαρότατα ζητήματα ο κ. Μπερλουσκόνι. Κι άλλες φορές άφησε τη γλώσσα του να προτρέξει της διανοίας του.
Για να ειρωνευτεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, π.χ., διατύπωσε κάτι σαν «δόγμα πολιτικής ομορφιάς», λέγοντας ότι «οι αριστεροί έχουν άσχημες γυναίκες».
Σε άλλη περίσταση διατύπωσε την προχωρημένη άποψη ότι «οι εικοστός αιώνας υπήρξε αιώνας της ειρήνης», πιθανόν επειδή του είχαν διαφύγει οι δύο πόλεμοι.
Αλλά αυτά είναι πλημμελήματα συγκρινόμενα με τις τωρινές δηλώσεις του.
InOut
Ετσι έγινε και με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον πρωθυπουργό της Ιταλίας. Εθισμένος (στα όρια της εξαρτήσεως) στη δημαγωγία της ατάκας, κατάντησε να δει με προκλητική και προσβλητική ελαφρότητα ένα θέμα που μόνο με δέος και σεβασμό στον πόνο των ανθρώπων οφείλει να το προσεγγίσει οποιοσδήποτε: τους σεισμούς και την καταστροφή που προκάλεσαν στη Λʼ Ακουιλα, μια πόλη που μετράει με εκατοντάδες τους νεκρούς της, με χιλιάδες τους αστέγους και με δεκάδες χιλιάδες τους ανθρώπους που επλήγησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
«Δείτε το σαν να κάνετε κάμπινγκ για ένα τριήμερο»
είπε λοιπόν ο κ. Μπερλουσκόνι στους σεισμόπληκτους που, με σωριασμένο το σπίτι και με την ψυχή τους διά παντός λαβωμένη, στριμώχνονται στα αντίσκηνα που στήθηκαν πρόχειρα.
Αλλες λέξεις για να δείξει ότι κατανοεί το μέγεθος της καταστροφής και ότι συμμερίζεται τη θλίψη των συμπατριωτών του δεν βρήκε. Και τους παρότρυνε, περίπου, να χαλαρώσουν, να δουν την τραγωδία με «θετική σκέψη» καταπώς συμβουλεύουν ενίοτε και οι ψυχολόγοι, να σβήσουν γρήγορα το θάνατο συγγενών και φίλων και να σκηνοθετήσουν τον εαυτό τους σαν κατασκηνωτή, σε κάποια παραλία ίσως.
Αν το καλοσκεφτούμε δηλαδή, τους πρότεινε να γίνουν αντίγραφά του, να υιοθετήσουν σαν τρόπο ζωής την ελαφρότητά του. Την ένταση των σεισμών τη μετράμε με την κλίμακα Ρίχτερ.
Την ένταση της ωμότητας, του ανάγωγου εξυπνακισμού, της επιπολαιότητας, την ένταση της ύβρεως, μπορούμε του λοιπού να τη μετράμε στην κλίμακα Μπερλουσκόνι.
Αν η Μαρία Αντουανέττα παραδόθηκε στην ιστορία στιγματισμένη από μια φράση που κατά τους ιστοριογράφους μάλλον δεν την είπε, τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης (εκείνο το διαβόητο «αν δεν έχουν ψωμί, να φάνε παντεσπάνι»), ο κ. Μπερλουσκόνι πρέπει να παραδοθεί στη μικροϊστορία των επόμενων δεκαετιών (όχι, δεν θα ασχοληθεί με τη μεγαλειότητά του η αθανασία, γιατί την Ιστορία δεν τη γράφουν οι υποτακτικοί του που δουλεύουν στα κανάλια του) με το στίγμα της «προτροπής» του στους σεισμόπληκτους.
Κι άλλες φορές, στη μακρά θητεία του λαϊκισμού του, έχει αστειευτεί με σοβαρότατα ζητήματα ο κ. Μπερλουσκόνι. Κι άλλες φορές άφησε τη γλώσσα του να προτρέξει της διανοίας του.
Για να ειρωνευτεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, π.χ., διατύπωσε κάτι σαν «δόγμα πολιτικής ομορφιάς», λέγοντας ότι «οι αριστεροί έχουν άσχημες γυναίκες».
Σε άλλη περίσταση διατύπωσε την προχωρημένη άποψη ότι «οι εικοστός αιώνας υπήρξε αιώνας της ειρήνης», πιθανόν επειδή του είχαν διαφύγει οι δύο πόλεμοι.
Αλλά αυτά είναι πλημμελήματα συγκρινόμενα με τις τωρινές δηλώσεις του.
InOut
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου