Κυριακή 3 Μαρτίου 2024

Ο ήρωας σταθμάρχης...

Ένας σταθμάρχης, είχε μια και μόνο ευθύνη. Να κάνει τη δουλειά του. 
Δουλειά μη απαιτητική, που επέβαλε μόνο την επίδειξη στοιχειώδους επιμέλειας. 
Και αυτή τη στοιχειώδη επιμέλεια, δεν την επέδειξε, οδήγησε στον θάνατο 57 ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι ότι, αν η Ελληνική πολιτεία δεν έσερνε μια ρημαδοσύμβαση 10 χρόνια, η υιοθέτηση μιας πιο σύγχρονης τεχνολογίας, θα περιόριζε ή/και θα εξαφάνιζε τις επιπτώσεις αυτής της τραγικής έλλειψης επαγγελματισμού του σταθμάρχη.
Μην ξεχνάμε όμως ότι, τα τρένα, εδώ και δεκαετίες και μέχρι και το 2016 (που θεωρητικώς θα είχε εφαρμοστεί η τηλεδιοίκηση), έτσι λειτουργούσαν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα έπρεπε να σκοτώνονται κατά δεκάδες οι επιβάτες;...
Γίνεται προσπάθεια άμβλυνσης των ευθυνών του σταθμάρχη, σε βαθμό ηρωοποίησής του. 
Γιατί; 
Μια εύκολη και καθόλου αναντίστοιχη με την αλήθεια απάντηση, έχει να κάνει με το ότι, κομματικοί λόγοι επιβάλλουν, να αφαιρεθεί το βάρος από το πρόσωπο για να μεταφερθεί σαν σύνολο στον θεσμό (πολιτεία - κυβέρνηση). Αν έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης το πρόσωπο, μειώνεται η ευθύνη του θεσμού, και αυτό δεν συμφέρει...

Στα κομματικά αφηγήματα δεν υπεισέρχομαι, έτσι συνήθως λειτουργούν τα κόμματα, πράττουν το παν για να αποκτήσουν την κουτάλα...
Το προβληματικό στοιχείο βρίσκεται αλλού. Στο ότι πολλοί, αθωώνουν επί της ουσίας τον σταθμάρχη, γιατί δεν μπορούν, δεν θέλουν και δεν τους συμφέρει να συμβιβαστούν με την έννοια της ατομικής ευθύνης. Είναι προτιμότερο για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας, πάντα να φταίει αποκλειστικά και εις ολόκληρο κάποιος άλλος.

Δεν θέλουμε ατομική ευθύνη. 
εν θέλουμε να είμαστε υπόλογοι των επιλογών μας, των αποφάσεών μας, των λαθών μας. 
Δεν θέλουμε γενικά την ευθύνη. 
Γιατί η ευθύνη είναι βαριά υπόθεση και δεν μπορούν να τη σηκώσουν οι δικές μας πλάτες. Δεν εκπαιδεύσαμε τις πλάτες μας να πράττουν το αυτονόητο.
Και έτσι, αθωώνοντας τον σταθμάρχη, ουσία αθωώνουμε τους εαυτούς μας, για ό,τι έχουμε πράξει και κυρίως για ό,τι θα πράξουμε στο μέλλον.

Οι Αγγλοσάξωνες το περιγράφουν αυτό με μία λέξη: "Pathetic" (Αξιολύπητο).

Το σχόλιο σε ανάρτηση μου από τον φίλο, συμμαθητή και συμφοιτητή Γιάννης Ερμείδης

Δεν υπάρχουν σχόλια: