την Καμπύλη Λάφερ.
Η αρχή αυτή, που πρωτοδιατυπώθηκε από τον Αμερικανό οικονομολόγο Άρθουρ Λάφερ, αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο για την κατανόηση της σχέσης ανάμεσα στους φορολογικούς συντελεστές και τα κρατικά έσοδα, και μας δείχνει τον δρόμο για την επίτευξη οικονομικής ευημερίας.
Η Καμπύλη Λάφερ εκφράζει τη θεωρία ότι υπάρχει ένα σημείο ισορροπίας όπου η φορολογική επιβάρυνση είναι βέλτιστη για τη μεγιστοποίηση των κρατικών εσόδων... Αν οι φόροι είναι πολύ χαμηλοί, τα έσοδα είναι ανεπαρκή.
Αντίθετα, αν οι φόροι είναι υπερβολικά υψηλοί, οι πολίτες και οι επιχειρήσεις αποθαρρύνονται από την οικονομική δραστηριότητα και το κράτος τελικά χάνει έσοδα, καθώς η παραγωγικότητα και η κατανάλωση μειώνονται.
Ουσιαστικά, η Καμπύλη Λάφερ εξηγεί ακριβώς το φαινόμενο στο οποίο αναφέρθηκε ο υπουργός οικονομικών:
Από ένα σημείο και μετά αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών φέρνουν λιγότερα έσοδα στο κράτος και μειώσεις φορολογικών συντελεστών φέρνουν περισσότερα έσοδα στο κράτος.
Η Καμπύλη Λάφερ αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1970 ως μια απλή αλλά πανίσχυρη θεωρητική αρχή, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τη στασιμότητα στην ανάπτυξη και το αυξανόμενο χρέος.
Ο ίδιος ο Λάφερ υποστήριξε την ιδέα ότι, εάν το κράτος μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές σε λογικά επίπεδα, η αυξημένη οικονομική δραστηριότητα θα φέρει τελικά περισσότερα έσοδα.
Αυτή η θεωρία υιοθετήθηκε από τον Πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και οδήγησε στην πολιτική των «Reaganomics», που στόχευαν σε μειώσεις φορολογικών συντελεστών και ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά: η οικονομία των ΗΠΑ γνώρισε μια περίοδο ταχείας ανάπτυξης, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία του Λάφερ.
Η Ελλάδα, έπειτα από πολλά χρόνια οικονομικής κρίσης, δείχνει να κινείται προς τη «σωστή πλευρά» της Καμπύλης Λάφερ, όπως ανέφερε ο κ. Χατζηδάκης.
Ο συνδυασμός της μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης με την αύξηση των εσόδων αποδεικνύει ότι η πολιτική των χαμηλότερων φόρων μπορεί να αποφέρει θετικά αποτελέσματα διατηρώντας τη δημοσιονομική υπευθυνότητα που αποτελεί το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο, αν θέλουμε να μην ξαναχρεοκοπήσουμε.
Για τους Έλληνες πολίτες και τις επιχειρήσεις, αυτή η συνειδητοποίηση από πλευράς κυβέρνησης μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές που θα φέρουν μεγαλύτερη ελευθερία και μεγαλύτερη δυνατότητα οικονομικής δραστηριότητας. Εξάλλου, οι χαμηλότεροι φορολογικοί συντελεστές επιτρέπουν στους πολίτες να διατηρούν μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός τους και ενθαρρύνουν τις επιχειρήσεις να επενδύσουν.
Η επιτυχία της πολιτικής που βασίζεται στην υπόθεση της Καμπύλης Λάφερ εξαρτάται από τη μακροχρόνια συνέπεια στις μειώσεις φόρων και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο, αλλά η πραγματική πρόκληση είναι η μακροχρόνια δέσμευση σε αυτές τις αρχές.
Οι επενδυτές, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες θα αντιληφθούν τα πλήρη οφέλη των πολιτικών αυτών μόνο εάν η κυβέρνηση συνεχίσει με συνέπεια να μειώνει την κρατική επιβάρυνση και να διευκολύνει την οικονομική δραστηριότητα.
Μια τέτοια προσέγγιση είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσει η χώρα ότι η οικονομία θα συνεχίσει να αναπτύσσεται και θα είναι ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά.
Το παράδειγμα της Καμπύλης Λάφερ δείχνει πώς η μείωση των φόρων μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο μια απλή φορολογική “φιλολαϊκή” πολιτική, αλλά ένα ολόκληρο αναπτυξιακό μοντέλο για την Ελλάδα.
Επιπλέον, μας δίνει και έναν οδικό χάρτη για τη δημοσιονομική πολιτική:
Πρώτα, πρέπει να μεταβούμε στη “σωστή” πλευρά της καμπύλης, όπου οι μειώσεις φόρων φέρνουν λιγότερα έσοδα και εν συνεχεία να προσεγγίσουμε το σημείο μεγιστοποίησης της οικονομικής ανάπτυξης.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα θα έχει πετύχει έναν σπουδαίο οικονομικό άθλο που θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής όλων των πολιτών, κυρίως των πιο ευάλωτων.
Είθε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου