To «ξέπλυμα» του άχαστου ηγέτη και η Κεντροαριστερά

«Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις» και οι διεργασίες για «τη μεγάλη κεντροαριστερά», όπως ο κάθε πικραμένος την έχει στο μυαλό του, ξεφτιλιστούν εν τη γενέσει τους, ξεκίνησε, τιμή τε και δόξη, το ξέπλυμα του «άχαστου ηγέτη» από δημοσιογραφικά πιστόλια στην υπηρεσία συγκεκριμένων επιχειρηματικών κύκλων, οι οποίοι, αφού περιηγήθηκαν σε Ανδρουλάκηδες και Κασσελάκηδες κατέληξαν στο προφανές, στην νεκρανάσταση ενός «ντιπ αποθαμένου».
Βλέπετε, η αναζήτηση σοβαρού αντιπάλου στην πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη έχει καταστεί, και λόγω της πολιτικής διαδρομής του «αντιπάλου, εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, στην εξέλιξη της οποίας δεν χωρούν ούτε πειράματα με νέους υποψηφίους, ούτε συναισθηματισμοί πλέον, αυτά σε κάποια περίοδο προτάθηκαν, αλλά αξιολογήθηκαν και πήγαν άκλαφτα.
Η παλινόρθωση του τελευταίου αγράμματου σταλινογενούς απολιθώματος... που είδε ένα λαό λοβοτομημένων να πιστεύει στις αβελτερίες του και να συναινεί «να βαράνε τα νταούλια και να χορεύει η Μέρκελ» και να χειροκροτεί «την κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο» κρίνεται ότι είναι πολύ ευκολότερη υπόθεση από την επένδυση σε έναν-δυο κακομαθημένους μαθητευόμενους μάγους της κακιάς ώρας, που δεν μπορούν να εμπνεύσουν ούτε τον σκύλο τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη «προσφέρει» στο νεοελληνικό επιχειρείν που ανησυχεί «για την πορεία της χώρας» μια σχετικά εγγυημένη κοινωνική αποδοχή στο τμήμα εκείνο του πληθυσμού που αρέσκεται να ζει με μύθους και κεντροαριστερές ευαισθησίες, κουβαλάει τον μύθο του «κυνηγημένου καλού, που αυτός ήθελε, αλλά οι κακοί των Βρυξελών δεν τον άφησαν», «έχει για πρωινό κάτι Ανδρουλάκηδες και Κασελάκηδες» και παίζει έξυπνα (λέμε τώρα!) το χαρτί του αποστασιοποιημένου από το στενό κομματικό κουστούμι «ηγέτη» ενός ολόκληρου χώρου, του διαβόητου κεντροαριστερού.

Στην ουσία μιλάμε για μια απόπειρα συγκεκριμένων οικονομικών κύκλων να πιέσουν, όσο περισσότερο μπορούν, τον Κυριάκο Μητσοτάκη εμφανίζοντας στη σκηνή, ως αντίπαλο, ένα πολιτικό φάντασμα, έναν αυτοκαταργημένο ιδεοληπτικό, εμμονικό της καρέκλας και κορυφαίο σκευωρό σε μια νέα έξυπνη και ελκυστική συσκευασία ενός «μετανοημένου» αριστεριστή που είδε το φως το αληθινό στην Εσπερία και κατάλαβε πως με πλουμιστούς καραφλοκόρακες στην οικονομία, Λαφαζάνηδες στο Νομισματοκοπείο και Ζωίτσες στην προεδρία της Βουλής κανένα δεν είδε προκοπή, ούτε κατάφερε να συντηρηθεί στην κοινή μνήμη με όρους ηγέτη.

Η απόπειρα θα ήταν γελοία, όπως και τα πλυντήρια που την έχουν αναλάβει, αν δεν ήταν… κωμική. Είναι τέτοιο και τέτοιας «απόδοσης» το πάθος του ιερατείου των δημοσιογραφικών πλυντηρίων, που μόνο γάργαρο γέλιο προκαλεί σε όσους παρακολουθούν την αγωνία τους να βρουν κάτι για να πατήσουν σε αυτή την πολιτική ανορθογραφία, που καταντάει να προκαλεί το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: το τμήμα εκείνο της κοινής γνώμης που έγινε γνωστό ως «αντισύριζα μέτωπο» να έχει ξεκινήσει ήδη να κινητοποιείται στην ιδέα και μόνο ότι η χώρα μπορεί να ξαναζήσει με τις αυταπάτες των Τσιπραίων σε νέα συσκευασία, αυτή τη φορά παρέα με Σκανδαλίδηδες, Ευθυμίου και Αντωνίου!

Εννοείται πως η απόπειρα δεν έχει καμίας τύχη με βάση και το γνωστό δόγμα «τι δεν κάνει ο πεθαμένος», αυτή η οργανωμένη και καλοπληρωμένη προσπάθεια να γίνει ο Τσίπρας ο Λάζαρος της πολιτικής στη χώρα δεν έχει καμία τύχη, όπως δεν υπήρξε ποτέ κανένας Λάζαρος.

Είναι ενδεικτική όμως της κορυφαίας αγωνίας ενός τμήματος της εσωτερικής επιχειρηματικής τάξης που δεν βολεύεται με λιγότερα ευρώ, δεν αντέχει στο άνοιγμα του ανταγωνισμού και αναζητεί σε παραμυθίες του νεκρού παρελθόντος διέξοδο και τη δυνατότητα να συνδιαμορφώνει, όπως παλιά έκανε, την πορεία της χώρας με γνώμονα την τσέπη του και τους τραπεζικούς του λογαριασμούς.

Τι κάνει απέναντι σε αυτή την κατάσταση ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Αντεπιτίθεται με μια σειρά διορθωτικών κινήσεων και μεταρρυθμίσεων επιχειρώντας να μεταφέρει την αντιπαράθεση στο επίπεδο της εφαρμοσμένης πολιτικής, εκεί που δεν έχει αντίπαλο, ούτε φαίνεται εύκολο να αποκτήσει.

Τι χρειάζεται να κάνει; 

Να εντείνει ακόμη περισσότερο την μεταρρυθμιστική «οργή του» και να «ανατινάξει» κάθε δημόσιο (κατά βάση) μικρό ή μεγαλύτερο συμφέρον που εξακολουθεί να κάνει παιχνίδι για τους δικούς του γνωστούς λόγους και να μπλοκάρει κάθε μεταρρύθμιση που η κυβέρνηση εξαγγέλλει ή σχεδιάζει.

Το παιχνίδι έως το 2027 εκεί θα παιχτεί, είτε αυτό αρέσει, είτε όχι. 

Η «μεταρρύθμιση» του δημοσίου είναι που θα κρίνει σε τρία χρόνια από τώρα τον νικητή των επόμενων εκλογών. Ό,τι μορφή κι αν έχει αυτό το «δημόσιο» και όσο καλά αγκυρωμένο σε συμφέροντα κι αν είναι.

Χρήστος Υφαντής