Όταν παίζουν τα όργανα, έγχορδα και πνευστά...

Του Σάββα Καλεντερίδη

Επειδή όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό στη χώρα μας ξεφεύγουν από τα όρια και της οργιώδους φαντασίας, είμαστε αναγκασμένοι να ξεκινήσουμε περίπου από το μηδέν για να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα.

Πρώτα από όλα να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας αλλά και στους πολιτικούς αυτής της χώρας, ότι τα κόμματα είναι χρηματοδοτούμενοι οργανισμοί από το υστέρημα των βαρύτατα φορολογουμένων Ελλήνων πολιτών.

Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η χρηματοδότηση δεν γίνεται για να έχουν ένα γωνιακό «μαγαζί» διάφορες πολιτικές δυναστείες αλλά και...
ομάδες και να εξασφαλίζουν τον βιοπορισμό αλλά και την πολιτική τους επιβίωση επί δεκαετίες και αναφερόμαστε στους επαγγελματίες πολιτικούς αλλά και τα επαγγελματικά κομματικά στελέχη αλλά και δημοσιογράφους - κομματικές εφημερίδες, που δεν έκαναν τίποτε άλλο στη ζωή τους, εκτός από το να «ροκανίζουν» την κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων τους.

Το δεύτερο που πρέπει να υπογραμμίσουμε, είναι -το αυτονόητο- ότι τα χρήματα τα πληρώνουμε στα κόμματα εμείς οι Έλληνες φορολογούμενοι, για να αμείβονται τα στελέχη που εργάζονται σ’ αυτά αλλά και για να λειτουργούν ιδρύματα, τα οποία πρέπει να αναλύουν την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και στον κόσμο και αναλόγως να χαράσσουν ή αναπροσανατολίζουν την στρατηγική των κομμάτων τους, με βάση την οποία θα πρέπει να ασκούν υπεύθυνη αντιπολίτευση ή την οποία θα κληθούν να εφαρμόσουν αν αναλάβουν την εξουσία.

Συμβολή στην πολιτική σκέψη -πρέπει να- παρέχουν οι επιστημονικοί σύμβουλοι* των βουλευτών και των υπουργών, που επίσης πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος, καθώς και οι σχολές πολιτικής επιστήμης των ελληνικών πανεπιστημίων, όταν και υπό την προϋπόθεση ότι αυτές δεν είναι υποδουλωμένες σε στρατευμένα και ανελεύθερα μυαλά καθηγητών συγκεκριμένων ιδεολογιών.

Ενώ, όμως, υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο και η παχυλή κρατική χρηματοδότηση για την παραγωγή πολιτικής σκέψης, που είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη στρατηγικής και στρατηγικού σχεδιασμού των κομμάτων, η πατρίδα μας παραμένει κολλημένη στην τελευταία θέση της ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας, ενώ δεν λέει να παραχωρήσει σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα τη θέση του πρωταθλητή στο λαϊκισμό, τη δημαγωγία, την πολύ κακή ποιότητα πολιτικού λόγου και της πλήρους ανυπαρξίας στρατηγικής και στρατηγικού σχεδιασμού.

Απόδειξη των παραπάνω είναι το γεγονός ότι ο Σημίτης και η παρέα των «εκσυγχρονιστών» αποφάσισαν να βάλουν τη χώρα στην ευρωζώνη, απροετοίμαστη, με μαγειρεμένα στοιχεία, με τα γνωστά swaps της Goldman Sachs, από τα οποία κάποιοι κέρδισαν τρελά λεφτά, και το κυριότερο, με μια οικονομία που, όπως αποδείχτηκε, δεν άντεξε το περιβάλλον της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να ζει η χώρα από τη μια πλευρά την τραγική περιπέτεια του κινδύνου της άτακτης εξόδου από το ευρώ και από την άλλη το διασυρμό της διαπόμπευσης από το σύνολο των χωρών της ευρωζώνης.

Απόδειξη επίσης της έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού στα κόμματα είναι το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, αντί να εξυγιάνουν την οικονομία και να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους, από τη μια πλευρά συνέχισαν την καταστροφική πολιτική των ελλειμμάτων και από την άλλη συνέχισαν να φορτώνουν το κράτος με δημοσίους υπαλλήλους, μονιμοποιώντας εκείνους που έβαλε από το παράθυρο ο κάθε πολιτικάντης, είτε προσλαμβάνοντας καινούργιους, ακολουθώντας πάνω-κάτω τις ίδιες διαδικασίες.

Απόδειξη της έλλειψης στρατηγικής και της ανείπωτης ανευθυνότητας, που -δεδομένης της κρισιμότητας της κατάστασης που οδήγησε στο μνημόνιο- αγγίζει τα όρια της προδοσίας, ήταν το «λεφτά υπάρχουν» και τα όσα επακολούθησαν του ΓΑΠ και των κηπουρών του, στα οποία ρελάνς ανευθυνότητας και έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα ήταν τα αλήστου μνήμης «Ζάππεια», του Σαμαρά και των θαυματοποιών του.

Όμως εκεί που η κατάσταση ξέφυγε από κάθε… ανταγωνισμό, λόγω απειρίας, ήταν ο στρατηγικός σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δια του αρχηγού και των πρωτοκλασάτων στελεχών του ορίστηκε με επηρμένες και ανερμάτιστες δηλώσεις του τύπου: «Θα παίζουμε εμείς τη λύρα και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη», «Θα σκίσουμε το μνημόνιο στην Πλατεία Συντάγματος», "Με ένα μόνο νόμο θα ακυρώσουμε όλους τους μνημονιακούς νόμους", «Θα σβήσουμε μονομερώς το μισό χρέος γιατί είναι παράνομο και επαχθές», «Θα εφαρμόσουμε αμέσως μετά την εκλογή μας το ‘Πρόγραμμα των 100 ημερών της Θεσσαλονίκης’ χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν», «Θα αλλάξουμε ολόκληρη την Ευρώπη» και το αμίμητο «Θα φέρουμε και την ελπίδα».

Τώρα, παρατηρούμε την κυβέρνηση της ελπίδας και των μεγάλων υποσχέσεων μέσα σε διάστημα μερικών εβδομάδων να προσγειώνεται σε μια πραγματικότητα την οποία όφειλε να γνωρίζει, γιατί πληρώνεται γι’ αυτό από τον ελληνικό λαό, αναιρώντας το ένα μετά το άλλο τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο την έννοια του όρου «πολιτική απάτη», την οποία είχαν διευρύνει ήδη αρκετά οι προηγούμενοι με τις πράξεις τους.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι Έλληνες πολίτες άγονται και φέρονται από τις ψευδολογίες πολιτικών απατεώνων δεκαετίες τώρα, βάζοντας στην ουσία οι ίδιοι τη θηλιά στο λαιμό τους, ενώ το τραγικότερο όλων είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μια αξιόπιστη δύναμη στη πολιτικό σκηνικό, που να είναι σε θέση να κάνει μια ουσιαστική νέα αρχή, να βάλει τα ισχυρά θεμέλια στηριζόμενη στην αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι αυτή, και να δώσει την πραγματική ελπίδα στην πατρίδα και το έθνος.

Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, από το να την δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι.

*Οι βουλευτές σε πολλές περιπτώσεις επιλέγουν ως επιστημονικούς συνεργάτες συγγενείς ή άσχετους πτυχιούχους, μάλιστα κάνοντας κάποιοι περίεργες συμφωνίες -και δεν το συνεχίζουμε, ας το ψάξει η κ. Κωνσταντοπούλου, γιατί ορισμένες εμπίπτουν και στην παράβαση του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος- αντί να είναι υποχρεωτική η πρόσληψη κατά βουλευτή τουλάχιστον ενός πολιτικού επιστήμονα. Έτσι, αν είχαμε τουλάχιστον 300 πολιτικούς επιστήμονες να υποβοηθούν τους βουλευτές στο έργο για το οποίο εκλέγονται και πληρώνονται, θα συμβάλλαμε στην πρόοδο της πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα, δίνοντας και ουσιαστική υπόσταση στην πολιτική επιστήμη στην πατρίδα μας, που είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Οι πολιτικοί επιστήμονες στην Ελλάδα, μετά την αποφοίτησή τους από τα πανεπιστήμια, στην πλειονότητά τους δεν ασχολούνται με την επιστήμη τους, γιατί δεν υπάρχει πεδίο, τους το στερήσαμε εμείς οι ίδιοι ή μάλλον οι πολιτικοί απατεώνες που ψηφίζουμε.

Δημοσιεύεται στην εφημερίδα "δημοκρατία"