Το μνημείο του αγνώστου νέου άνεργου εργαζόμενου

Σήμερα η ανεργία των νέων είναι πάνω από 50% και ακόμα συζητάμε ότι είναι άδικο να μειωθούν και άλλο οι συντάξεις πάνω από 1.000 ευρώ. 

Αδικία μου λένε πολλοί φίλοι, να μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις άνω των 3.000 ευρώ κατά 20%, οι άνθρωποι τα “έχουν πληρώσει”.
Ατελείωτες ώρες συζήτηση στην τηλεόραση σπαταλιούνται για συντάξεις, αλλά κανένας δεν ασχολείται που θα βρεθούν τα λεφτά για συντάξεις. Στο μεταξύ, κάθε λίγο και λιγάκι, η πολιτεία ανακοινώνει με δελτίο ότι “αυτό τον μήνα οι συντάξεις θα πληρωθούν κανονικά”!!!...

Πριν μερικά χρόνια οι απασχολούμενοι στην αγορά εργασίας ήταν 800.000 περισσότεροι από τους μη ενεργούς πολίτες, ενώ σήμερα έχουμε 900.000 πολίτες παραπάνω μη ενεργούς από τους ενεργούς.  
Που θα βρεθούν τα λεφτά;
Πριν μερικά χρόνια είχε γίνει μια συζήτηση για ένα κεφαλαιοποιητικό συνταξιοδοτικό ασφαλιστικό σύστημα. Στα χαρτιά είναι καλή ιδέα, διότι άσχετα από δημογραφικές μεταλλάξεις και άσχετα πόσος είναι ο ενεργός πληθυσμός, αυτά που έχει πληρώσει ο κάθε ένας, αυτά θα πάρει.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό προσκρούει στα κεκτημένα δικαιώματα των σημερινών συνταξιούχων. 
Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, αν μετρήσουμε το τι έχει πληρώσει ο κάθε ένας, τι απόδοση είχαν αυτά τα λεφτά και τι πρέπει να δοθεί στον κάθε έναν, η πλάστιγγα γέρνει προς τεράστιες μειώσεις.
Αλλά αυτό δεν απασχολούσε ποτέ τους πολιτικούς και ειδικά όλους αυτούς που απασχολούνται στον δημόσιο τομέα, που είχαν συνηθίσει να παίρνουν το 80%, 100% ή και 120% του μισθού τους σε σύνταξη. 
Κανένας δεν ασχολήθηκε από που προέρχονται αυτά τα λεφτά. Άπαντες το θεωρούσαν κεκτημένο δικαίωμα και υποχρέωση της πολιτείας, να τους τα πληρώσει, διότι έτσι είχαν μάθει από το 1981 και μετά.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τα λεφτά δεν υπήρχαν και ότι οι συντάξεις αυτές ήταν προϊόν δανεισμού. Ναι υπήρχαν πολλές φωνές λογικής που φώναζαν ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε σε αδιέξοδο, αλλά κανένας δεν τους άκουγε.
Συζητάμε ότι οι του δημοσίου αδικούνται, όταν μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων δεν μπορούν να βρουν δουλειά και έχουν χάσει την ελπίδα ότι κάποτε οι ίδιοι θα πάρουν σύνταξη.
Σαφώς έχει ευθύνη η πολιτεία και όλα τα πολιτικά κόμματα για αυτή την κατάσταση, αλλά ευθύνη έχει και ο πολίτης, που ποτέ δεν έχει μάθει να κάνει ερωτήσεις και να αναρωτηθεί πως πληρώναμε για όλα αυτά και ότι ίσως, η εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μας έκανε πιο πολύ κακό παρά καλό.
Και ενώ σήμερα πάρα πολλοί φωνάζουν ακόμα για τις μειούμενες συντάξεις, κανείς δεν αναρωτιέται τι σύνταξη θα πάρουν οι σημερινοί νέοι, που είναι άνεργοι σε ποσοστό 50% με ελάχιστες ελπίδες τα επόμενα χρόνια, για αντιστροφή του οικονομικού περιβάλλον, στα προ της κρίσης επίπεδα.
Και ενώ στην τηλεόραση όλοι φωνάζουν ότι όλα αυτά είναι κοινωνικά άδικα, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι λύσεις δεν έχουν σχέση με ευχές, με τι θεωρείται αξιοπρεπές και με το τι έχει πληρώσει ο κάθε ένας. Διότι άσχετα του τι έχει πληρώσει ο κάθε ένας, για πολλούς και διάφορους λόγους, τα λεφτά είτε έχουν φαγωθεί, είτε σπαταλήθηκαν και σε κάθε περίπτωση, απλά δεν υπάρχουν.
Ναι πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και μάλιστα πολλές. Αλλά ούτε για αυτό μιλάει κανείς, διότι όλοι είναι έτοιμοι, στο άκουσμα παροχών, να δώσουν περισσότερα συχωροχάρτια σε μεμονωμένους πολιτικούς και κόμματα, από τον Πάπα της Ρώμης.
Κανένα δεν τον απασχολεί η πραγματικότητα των αριθμών και το ότι λύση για το πρόβλημα της Ελλάδος μπορεί να βρεθεί μόνο στους μηχανισμούς της αγοράς και στην αναδιάρθρωση της οικονομίας μας.
Μέσα σε όλα αυτά και ενώ μας έχει χαντακώσει η νοοτροπία του κρατισμού και του κεντρικού σχεδιασμού, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών έχει μετακομίσει προς το ΣΥΡΙΖΑ, νομίζοντας ότι θα έρθουν πίσω ξανά οι καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όλους αυτούς δεν τους απασχολεί αν οι νέοι έχουν ή όχι δουλειά, αλλά πως να διασφαλίζουν τα κεντημένα τους δικαιώματα και ας μην βρουν ποτέ οι νέοι δουλειά σε αυτή τη χώρα.
Και ενώ δεν υπάρχει ούτε σάλιο, όλοι αυτοί επιμένουν οι νέοι να δουλέψουν (για αυτούς) για να μπορούν αυτά τα κεκτημένα δικαιώματα να διασφαλιστούν.
Το πρόβλημα είναι ότι όλοι αυτοί αγνοούν ότι το μνημείο του αγνώστου νέου άνεργου εργαζόμενου είναι έτοιμο και δεν υπάρχουν πλέον κάποιοι να δουλέψουν για να έχουν όλοι αυτοί τα εξασφαλισμένα κεντημένα δικαιώματα, που κάποιοι άλλοι τους είχαν υποσχεθεί.

Γιώργος Καισάριος