Οι Τσάμηδες στην αλβανική εξωτερική πολιτική

Μουσουλμάνοι Τσάμηδες εθελοντές στα στρατεύματα κατοχής, παρουσιάζουν όπλα σε Ιταλό αξιωματικό (http://romiazirou.blogspot.gr)

“Τσάμηδες”,  ονομάζονταν οι 20.000 μουσουλμάνοι  κάτοικοι της Θεσπρωτίας  οι οποίοι αν  και αρχικά είχαν κριθεί ανταλλάξιμοι όπως προέβλεπε η Συνθήκη της Λωζάννης,  η Αλβανία με την παρακίνηση της Ιταλίας πετυχαίνει την εξαίρεση τους προβάλλοντας την αλβανική καταγωγή τους. 

Το αίτημα αυτό δέχτηκε και η δικτατορική κυβέρνηση Πάγκαλου που σε ...
συνδυασμό με το κλείσιμο των Βορειοηπειρωτικών σωματείων στόχευε αφελώς στην καλυτέρευση των σχέσεων με την Αλβανία .
Η  περίοδος του Μεσοπόλεμου  (1924 -1935) χαρακτηρίζεται από τις συνεχείς προσφυγές των Τσάμηδων  στην Κοινωνία των Εθνών με τις οποίες διαμαρτύρονταν για την απαλλοτρίωση κτημάτων  προς όφελος των προσφύγων από τη Μικρά Ασία  και την δήθεν καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Παράλληλα,  παρατηρείται η έντονη προπαγάνδα με την δράση Αλβανών και Ιταλών πρακτόρων ενώ εντείνεται το κλίμα τρομοκρατίας από αλβανικές συμμορίες που εφορμούν από τα σύνορα.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής, πλαισίωσαν τα ιταλικά και γερμανικά στρατεύματα και στη συνέχεια ίδρυσαν την οργάνωση KSILIA (Αλβανική Εθνική Επιτροπή), την κυβέρνηση των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας με πρόεδρο τον Μαζάρ Ντίνο (ύπατο αρμοστή της Θεσπρωτίας  διορισμένο με διάταγμα της κυβέρνησης Μουσολίνι) και τάγματα επιστράτων για ένοπλη στήριξη της ιταλικής κατοχής.
Τα τάγματα αυτά, στράφηκαν εναντίον των ελληνικών αντιστασιακών ομάδων και ιδιαίτερα του ΕΔΕΣ που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή ενώ παράλληλα διέπραξαν θηριωδίες έναντι των Ελλήνων κατοίκων της Θεσπρωτίας  με κορυφαία την σφαγή των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς.  
Κατά την υποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων,  οι Τσάμηδες επέλεξαν την μαζική οικειοθελή αποχώρηση τους από την Θεσπρωτία μετά την καταδίκη από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων Ιωαννίνων των 1930 εμπλεκόμενων στις θηριωδίες αυτές.
Το θέμα της εξόδου των Τσάμηδων,  από την Ελλάδα,  παραχαράσσεται σκόπιμα από την Αλβανία  μετά την πτώση του κομμουνισμού και προβάλλεται ως γενοκτονία.  Από το 1994, η αλβανική κυβέρνηση καθιέρωσε την 27^η Ιουνίου ως «ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Τσάμηδων από τους Έλληνες»  ενώ παράλληλα απαιτεί από την Ελλάδα αναγνώριση αλβανικής μειονότητας καθώς και την αποζημίωση των Τσάμηδων για τις περιουσίες τους οι οποίες  δημεύθηκαν. Πάγια τακτική των αλβανικών κυβερνήσεων,  είναι η σύνδεση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων της αναγνωρισμένης,  βάσει συνθηκών,  ελληνικής μειονότητας με το ανεδαφικό «Τσάμικο ζήτημα» το όποιο τίθεται πάντα σε  μια στρεβλή ανταποδοτική λογική.
Το συγκεκριμένο ζήτημα,  για την χώρα μας,  έχει κλείσει από το 1948.Οι δικαστικές αποφάσεις  που καταδίκαζαν  σε θάνατο τους δωσίλογους   Τσάμηδες   ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με αντίστοιχες αποφάσεις  που ελήφθησαν κατά τη μεταπολεμική περίοδο,  σε πολλές  χώρες της Ευρώπης ακόμη και στην ίδια την Αλβανία. Η μαζική οικειοθελής έξοδος  τους από την χώρα,  καταμαρτυρεί την ενοχή τους και κάθε προσπάθεια για ανακίνηση του θέματος,  από πλευράς του αλβανικού κράτους και Τσάμικων σωματείων,  πέφτει στο κενό.
Δημήτρης Κούτρας
(Μεταπτυχιακός φοιτητής  του τμήματος  Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστήμιο Πειραιώς)

Από factorx στις 04/12/2012