Να καεί ή να μην καεί το μπουρδέλο η Βουλή; Στη μεγάλη συγκέντρωση της 5ης Μαϊου ένας έξαλλος συνταξιούχος, χωρίς κουκούλα φυσικά, το φώναζε μπροστά από το κοινοβούλιο και μια 60άχρονη έλεγε σε έναν 30άρη, ότι δεν πρέπει να φοβηθούν από τα δακρυγόνα και να φύγουν.
Στην χθεσινή μη συγκέντρωση, μια κυρία, με φόντο τους τσολιάδες να πηγαινοέρχονται στη σκοπιά, εξηγούσε με ντουντούκα σε κάποιες δεκάδες που κάθονταν οκλαδόν, ότι πρέπει να διαβάσουμε όλοι το Σύνταγμα για να ξέρουμε τι ζητάμε να εφαρμοσθεί ή να καταργηθεί.
Δεν υπήρχαν συνθήματα, πόσο μάλλον περί μπουρδέλου. Ήμουν και στις δυο συγκεντρώσεις εκεί. Στην πρώτη περίσσευε η οργή, στη δεύτερη η ...
Είχαν μεσολαβήσει οι τρεις νεκροί της Μαρφίν και μια εν χορώ διαπίστωση ότι «φταίμε όλοι»: από πολιτικούς, από δημοσιογράφους-διαμορφωτές της κοινής γνώμης, από τους ίδιους τους πολίτες.
6 μέρες μετά την 5η του Μάη, μόνο οι τρεις της Μαρφίν έχουν ονοματεπώνυμο. Οι υπόλοιποι φταίχτες χάνονται στη γενίκευση ότι λίγο ως πολύ, από τον εκάστοτε πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο ψηφοφόρο, έχουμε ευθύνη για τον οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό κατήφορο που έχει πάρει η χώρα.
Μισό λεπτό. Αν γίναμε μπουρδέλο, όλοι παίξαμε το ρόλο μας, άλλος σαν τσατσά, άλλος σαν πουτάνα κι άλλος σαν νταβατζής.
Δεν βγάζουν όλοι τα ίδια, δεν έχουν όλοι τον ίδιο ρόλο, δεν είναι όλοι και θύτες και θύματα. Όχι τόσο ισοπεδωτικά…
Το «Ολοι φταίμε» καταλήγει στο «Κανένας δεν τιμωρείται» τελικά, το «όλοι ίδιοι είναι», στρώνει το έδαφος να εμφανιστεί ένας Σωτήρας και – πέρα από το ότι η γενίκευση θυμίζει φασιστική νοοτροπία, είναι και ψέμα, ένα ψέμα βολικό. Βολεύει δε αυτούς που φωνάζουν αυτή τη στιγμή περισσότερο από όλους αυτό το «Ειμαστε όλοι ένοχοι»…
Μισό λεπτό… Γιατί η αυτογνωσία από το αυτομαστίγωμα, έχουν μια ουσιώδη διαφορά, η πρώτη είναι για να βελτιωθείς ή δεύτερη για τους μαζοχιστές.
Υπάρχει επίσης και η διάκριση: Άλλο να είσαι ένοχος για πταίσμα, άλλο για πλημμέλημα, άλλο για κακούργημα. Στα δικαστήρια υπολογίζεται επίσης το «εκ προμελέτης», το «κατά συρροή», το «εξ αμελείας» το «εν θερμώ», ακόμη και ο «μειωμένος καταλογισμός».
Επειδή οι συνήγοροι είναι πολλοί και οι μάρτυρες κατηγορίες επίσης – καλά, οι εισαγγελείς περίσσευαν πάντα σ αυτό το μπουρδέλο… συγνώμη στη χώρα- αυτές τις μέρες σκέφτομαι αν νομιμοποιούμαι να φωνάξω ότι εγώ δεν φταίω, ή φταίω λιγότερο, ή φταίω τόσο, όσο…
Κατέληξα ότι δεν δικαιούμαι να ομιλώ.
Ως δημοσιογράφος (ακόμη κι αν δεν ειμαι αλήτης-ρουφιάνος) οφείλω να μιλήσω με ονοματεπώνυμα. Κι αυτό το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή θα με οδηγούσε στη φυλακή. Δεν έχω τα στοιχεία και παρότι η Δικαιοσύνη γενικά κωλλυσιεργεί είναι σίγουρο ότι θα με οδηγούσε στη φυλακή, αφού ως άνεργη δεν έχω τη δυνατότητα να πληρώσω καν έναν καλό δικηγόρο..
Ισως βέβαια φρόντιζε το Σωματείο μου. Αλλά αντί γι αυτό, ας δώσει στη δημοσιότητα τις λίστες των δημοσιογράφων που βρίσκονται σε pay roll υπουργείων ή στα PR πολιτικών και επιχειρηματιών, για να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι. Ας ξεκινήσει ο καθένας από το χώρο του, πριν ζητήσει τα παρθούν κεφάλια αλλού.
Επι του προσωπικού.. που λένε, φταίω αλλά ζητώ να πληρώσω αναλόγως.
Κι εγώ και ο συνταξιούχος και ο δημόσιος υπάλληλος και ο ιδιωτικός.
Αλλά και ο επιχειρηματίας και το λαμόγιο και ο πολιτικός και ο καθένας τελικά.
Ναι να επιμεριστεί η ευθύνη του εγκλήματος αλλά όχι για να παραγραφεί.
Για να επιμερισθεί και η τιμωρία.
Αλλιώς, είναι γνωστόν ότι όποιοι κι αν είναι οι πελάτες κάθε φορά, τα κορίτσια θα τραβήξουν το ζόρι, η τσατσά θα κάνει το κουμάντο και ο νταβατζής τον μάγκα ή τον τζάμπα μάγκα….
της Γιούλας Ράπτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου