“Χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο”. Έτσι ακριβώς το είπε ο Καστανίδης για το Δασκαλόπουλο και το ΣΕΒ συλλήβδην.
Γιατί όχι;
Δεν έχω καμία αντίρρηση.
Αλλά το πρόβλημα της χώρας δεν το δημιούργησε μόνο η παρουσία των ενοχλητικών εντόμων.
Το πρόβλημα της χώρας είναι γιατί χόρτασαν, πώς χόρτασαν, ποιοι τους τάισαν – και μήπως υπάρχουν κι άλλοι “ανίδεοι και χορτάτοι”, που έλεγε ο Σεφέρης, ή μάλλον, για να ...θυμηθώ έναν άλλο ποιητή, υπάρχουν αυτά που ο αλήστου μνήμης Πανταγιάς είχε περιγράψει κάποτε ως “τα χορτασμένα περιστέρια της μεταπολίτευσης”.
Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος κατήγγειλε τους επιχειρηματίες και τους εκπροσώπους τους ότι βυσσοδομούν για να κατασκευάσουν τον Έλληνα “Μπερλουσκόνι”. Σπάνια έχω δει τέτοια συναίνεση από Αλέκα και Αλέξη να καταλήγει μέσω Καστανίδη στον Καρατζαφέρη.
Και, φυσικά, το επιχείρημα είναι σωστό. “Να ΄τοι. Μιλάνε και οι επιχειρηματίες, αυτοί που είναι βουτηγμένοι στη διαπλοκή”. Το είπε ο υπουργός Δικαιοσύνης επί λέξει και δεν νομίζω ότι θα του δώσει κανείς άδικο ως προς το περιεχόμενο.
Φυσικά και οι επιχειρηματίες είναι βουτηγμένοι στη διαπλοκή.
Αλλά η καταγγελία τους από το πολιτικό σύστημα είναι μάλλον παράδοξη και επενδύει στη θολούρα και τη γενική ρευστότητα των ημερών, που θέλει κάποιο θύμα να του κάτσει η μπίλια και να άρει τις αμαρτίες όλων των άλλων μαζί με τις δικές του.
Γιατί αυτό το παιχνίδι παίζεται σήμερα.
Ποιος θα μείνει με το μουτζούρη της διαπλοκής – για να βγουν οι υπόλοιποι πάλλευκες περιστερές.
Λέει λοιπόν το πολιτικό σύστημα ότι οι επιχειρηματίες είναι διαπλεκόμενοι.
Σύμφωνοι – αλλά με ποιον; Μεταξύ τους; Σε αυτό το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα, με τις άπειρες αξεδιάλυτες, αλληλοτροφοδοτούμενες ενοχές, που είναι η ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Και σας εγγυώμαι πως δεν θα βρεθεί κανείς να σηκώσει την πέτρα – αν αρχίσει ένας στοιχειώδης έλεγχος για τις αμαρτίες του καθενός. Αλλά ποιος θα τον κάνει τον έλεγχο; Θεωρητικώς, οι δημοσιογράφοι. Αλλά έχουμε συλλογιστεί την έκταση της δικής μας απονομιμοποίησης στην άσκηση του δημοσίου ελέγχου;
Στο τέλος της μέρας, όμως, οι τελευταίοι που μπορούν να σηκώνουν τον τόνο είναι οι συμμέτοχοι του πολιτικού συστήματος.
Η πολιτική τάξη.
Γιατί όλοι μπορεί να κουβαλάνε τις ενοχές τους.
Αλλά οι επιχειρηματίες είναι ιδιώτες και έχουν την επιδίωξη του κέρδους, του ατομικού τους συμφέροντος.
Ενώ οι πολιτικοί διεκδίκησαν και αναδέχθηκαν δημόσια ευθύνη.
Εκείνοι είναι οι προστάτες του δημοσίου συμφέροντος, εκείνοι έχουν τη νομιμοποίηση της λαϊκής ψήφου και το βάρος που αυτή συνεπάγεται.
Και είναι απολύτως προφανές πια ότι εκείνοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών, εκείνοι μετρήθηκαν μπροστά στις απαιτήσεις της εποχής και ευρέθησαν ελλιπείς, εκείνοι είχαν το πρώτιστο καθήκον να είναι το ανάχωμα στην επιχειρηματική διαφθορά, και αντιθέτως, την εξέθρεψαν, σιτίστηκαν από αυτήν, τη διέχυσαν στην κοινωνία, την προστάτεψαν εγκαθιδρύοντας ένα μοναδικό στην έκταση και την επιρροή του πελατειακό σύστημα και το κατέστησαν κυρίαρχο του κράτους, μέσα από έναν ακραίο και ακραία διεφθαρμένο κομματισμό.
Αυτό είναι το κράτος που καταρρέει σήμερα.
Κι αν στην Ιταλία ξεπετάχτηκε ένας Μπερλουσκόνι είναι επειδή σύσσωμη η πολιτική τάξη ήταν βουτηγμένη στη διαφθορά.
Αν λοιπόν διακρίνει πεδίο ευνοϊκό για παρόμοια φαινόμενα στην Ελλάδα, πριν δείξει τους επίδοξους, το πολιτικό σύστημα ας κοιταχτεί στον καθρέφτη.
Και θα δει εκεί τη μήτρα του κάθε μπερλουσκονισμού, που χωρίς αυτήν κανείς επίδοξος σωτήρας δεν έχει καμία τύχη.
freecity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου