Το σοβαρό δεν είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα κινδυνεύουν να συγκεντρώσουν στις 7 Ιουνίου το χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό των τελευταίων τριάντα χρόνων. Το σοβαρό είναι ότι δεν κάνουν τίποτε για να το αντιμετωπίσουν. Πορεύονται προς τις εκλογές συναλλασσόμενα αποκλειστικά με το πιο στενό και πιο φανατικό κομματικό ακροατήριό τους.
Το οποίο, με τη σειρά του, απλώς φανατίζεται όλο και περισσότερο. Οι μεν επειδή βλέπουν να χάνουν την εξουσία και γαντζώνονται σε αυτήν. Οι δε επειδή τη μυρίζουν να έρχεται και ορμούν να την αρπάξουν. Και οι δύο φοβούνται την ευκαιρία.
Γι΄ αυτό η αντιπαράθεσή τους εξελίσσεται σε μια σύγκρουση πολιτικών αυτισμών. Ποιος κουκουλώνει τα σκάνδαλα, γιατί έκλεισε η Βουλή, τι κάνει ο ανακριτής...
Γι΄ αυτό ενοχοποιούν προκαταβολικά όλους τους παράγοντες που δεν υπόκεινται στον άμεσο έλεγχό τους: τα μέσα ενημέρωσης, τη Δικαιοσύνη, τα «συμφέροντα»... Μιλάμε για μια σύγκρουση κομματικών στρατών. Η οποία παρουσιάζει το εξής παράδοξο: όσο ανεβαίνει η ένταση μεταξύ τουςτόσο απομακρύνονται και οι δύο μαζί από την κοινωνία.
Για μια σύγκρουση χωρίς περιεχόμενο. Διότι η αναμέτρηση δεν είναι ούτε καν κρίσιμη. Οπως όλα δείχνουν, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα αφήσει εντελώς ανοιχτό το ζήτημα των εθνικών εκλογών, άρα ακόμη και οι προσδοκίες ενός «πρώτου γύρου» που θα δρομολογήσει αμετάκλητες εξελίξεις πολύ δύσκολα θα επαληθευτούν- αν υποθέσουμε ότι στην πολιτική υπάρχει ποτέ κάτι το «αμετάκλητο»... Παρ΄ όλα αυτά, ακόμη και αν η αναμέτρηση δεν είναι κρίσιμη, το ρίσκο των δύο μεγάλων κομμάτων είναι μεγάλο. Διότι, αν την επομένη των ευρωεκλογών το πολιτικό σύστημα παρουσιάζει εικόνα θερινού καταστήματος, το ζήτημα πλέον δεν θα είναι αν την Ελλάδα κυβερνά η ΝΔ ή το ΠαΣοΚ, αλλά αν η Ελλάδα βρίσκεται ακόμη σε θέση να κυβερνηθεί. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ένα παιχνίδι χωρίς νικητή και σε ένα παιχνίδι με πολλούς ηττημένους είναι εξαιρετικά λεπτή και δυσδιάκριτη.
Αλλά τα δύο κόμματα πορεύονται αμέριμνα στο ραντεβού με το παγόβουνο. Στον «Τιτανικό», τουλάχιστον, την ώρα του ναυαγίου η ορχήστρα έπαιζε βαλς. Εδώ μοιράζουν δικόγραφα.
Την ίδια στιγμή που οι ευρωεκλογές έχουν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό: την εύκολη αποδοκιμασία. Από τη στιγμή που το αποτέλεσμά τους δεν έχει καμία πρακτική σημασία για τη ζωή των ανθρώπων, πολύ εύκολα ο πολίτης θα διοχετεύσει στην κάλπη ακόμη και τον ισοπεδωτικό θυμό του. Και αν η γενική αποδοκιμασία γίνει μόδα, αν νομιμοποιηθεί ως πολιτική συμπεριφορά, κανείς δεν ξέρει τι θα βγάλει η κάλπη.
Ισως γι΄ αυτό επέλεξε τελικά ο Καραμανλής να κάνει τις ευρωεκλογές πριν από τις βουλευτικές εκλογές. Επειδή το έβλεπε να έρχεται. Επειδή σκέφτηκε ότι, αν βουλιάξουν όλοι, κερδισμένοι είναι αυτοί που θα βούλιαζαν ούτως ή άλλως. Και μετά βλέπουμε... Αν υπάρχει μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου