«Oλούθε και στο φως και στο σκοτάδι μας αγκαλιάζει η χάρη του θεού» διαπιστώνει, με δέος αλλά και ανακούφιση, ο γεμάτος μεταφυσικές ανησυχίες μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης.
Καθώς η Ανάσταση του Χριστού φωτίζει αυτή την ημέρα με χαρά ή έστω με κάποια ελπίδα σχεδόν όλους, ας παραμερίσουμε και από αυτή τη στήλη τη σκοτεινή επικαιρότητα.
Θα προσπαθήσω να απομονώσω στιγμές αφύπνισης, αισιοδοξίας που προσπαθούν να μας πουν: και όμως κάτι γίνεται. Ας αρχίσω από τα εύκολα: Ο πανελλήνιος και σχεδόν παγκόσμιος ενθουσιασμός να σβήσουμε για μία ώρα τα φώτα μας προειδοποιώντας τους χαράσσοντες τις τύχες μας, ότι πρέπει κάτι να κάνουν για να προλάβουν την οικολογική καταστροφή.
Ηταν εντυπωσιακός χάρις κυρίως στην τηλεόραση, αλλά πάντως δεν είχε κανένα προσωπικό κόστος για κανέναν. Μπορεί να αφύπνισε κοιμώμενες συνειδήσεις. Αντίθετα, ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι μέσα σε αυτό το χάος ασυναρτησίας, αδίστακτου καιροσκοπισμού και αχαλίνωτης δημαγωγίας επετεύχθη η λύση του προβλήματος της Ολυμπιακής. Και ο παραδοσιακός αερομεταφορέας μας διασώζεται και οι έλληνες φορολογούμενοι παύουν να πληρώνουν 1 εκατ. ευρώ την ημέρα για να λυμαίνονται την ιλαροτραγική αυτή ΔΕΚΟ οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές. Κωστής Χατζηδάκης και Βγενόπουλος αξίζουν ευχαριστίες.
Τα ίδια αξίζει και ο εφοπλιστής κ. Β. Κωνσταντακόπουλος, ο οποίος παρά τη λυσσώδη αντίδραση της γραφειοκρατίας, των εκβιασμών και της μικροπολιτικής, επέμεινε να διαθέσει τεράστια περιουσία, που αποκόμισε από τη διεθνή ναυτιλιακή δραστηριότητά του, για να αναδείξει τη Μεσσηνία σε τεράστιο πρότυπο τουριστικού προορισμού, διεθνών προδιαγραφών.
Αλλά και οι παγκόσμιες χρυσές επιδόσεις του επίμονου και υπομονετικού πρωταθλητή μας στην ενόργανη Βασίλη Μάρα, που ανάγκασαν ακόμη και τις ποδοσφαιροδοσμένες αθλητικές στήλες να βάλουν τη φωτογραφία του και να πουν δύο καλά λόγια.
Μεγάλη στιγμή εθνικής αφύπνισης και πολιτικής τόλμης θεωρώ επίσης και το ότι συνέπεσαν απολύτως οι απόψεις του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή και της ξεχωριστής, και γι΄ αυτό υπονομευόμενης, κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου στο διεθνώς αυτονόητο: ότι από το να κλείνει μια επιχείρηση και να μένουν στον δρόμο οι εργαζόμενοί της, είναι καλύτερα να περιορίζεται το ωράριο και εν μέρει οι αποδοχές χωρίς απολύσεις και με κοινή συναίνεση ώσπου να βγούμε από την κρίση.
Την πιο αισιόδοξη διαπίστωση σάς την άφησα τελευταία:Ο διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης Richard Wolf σε πρόσφατο άρθρο του απέδειξε πόσο λίγο επιστημονικές είναι οι προβλέψεις των διασημότερων οικονομολόγων, οι οποίοι - κατά κανόνα- εκφράζουν στην πραγματικότητα επιχειρηματικά συμφέροντα και αντίστοιχες κοσμοθεωρίες, αλλά χωρίς δισταγμό αλλάζουν άποψη, όταν διαψευσθούν. Εκ των υστέρων, φυσικά, και ξεχνώντας τι υποστήριζαν πριν. Αφού λοιπόν απέτυχαν να προβλέψουν, πόσο μάλλον να αποτρέψουν την οικονομική κατάρρευση, ας ελπίσουμε ότι θα πέσουν και πάλι έξω στις σημερινές καταστροφικές προβλέψεις τους.
Η καταληκτική λέξη για τους νέους μας. Οχι τους κουκουλοφόρους, επαγγελματίες της βίας και τους αραγμένους στα καφέ. Αλλά για τους άλλους, τους πολλούς, τους ανησυχούντες, τους προδομένους από μας τους μεγαλύτερους, οι οποίοι όμως αντιστέκονται και πατώντας στη γη οραματίζονται «αφετηρίες εποποιίας» όπως στο ομότιτλο ποίημα του καταξιωμένου σεβαστού ποιητή Στυλιανού Χαρκιανάκη:
«Οτι,κι αν σταθείς να σχολιάσεις από τις περιπέτειες των εφήβων θάναι αφετηρία μιας εποποιίας, που τρέφεται συχνότερα από τον ήλιο και το φεγγάρι, το δάσος και τη θάλασσα παρά από τις προμήθειες στο σουπερμάρκετ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου