Η μετακίνηση του Πάσχα έφερε πίσω μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εξοργισμένους Αθηναίους. Εξοργισμένους με τις τιμές που πλήρωσαν και εξοργισμένους με τις υπηρεσίες που αγόρασαν σε αυτές τις τιμές. Εξοργισμένους, κυρίως, από τη διαρκή εντύπωση ότι ο τουρισμός στην Ελλάδα δεν είναι μια βιομηχανία παροχής υπηρεσιών αλλά μια αρπαχτή που ψάχνει για κορόιδα. Και, από κοντά, το μεγαλύτερο θερμοκήπιο παραοικονομίας της χώρας.
Το ευχάριστο για τους εμπλεκομένους στην τουριστική οικονομία (και παραοικονομία) είναι ότι κορόιδα βρίσκουν· είτε εντός είτε εκτός Ελλάδος. Το δυσάρεστο είναι ότι ακόμη και τα κορόιδα κάποτε τελειώνουν.
Ηδη τα εκτός Ελλάδος έχουν αρχίσει να σπανίζουν ή, κατά προτίμηση, να αντικαθίστανται οι καλοί ταξιδιώτες όλο και πιο μαζικά από όλο και πιο άθλιους τουρίστες. Δεν ξέρω αν οι μεθυσμένοι χοντροί με τις μπίρες από τις πιο άξεστες γωνιές της Ευρώπης θεωρούνται τουρισμός, σίγουρα αποτελούν επαρκή λόγο για να μην πατήσεις το πόδι σου εκεί που πατούν τα δικά τους.
Εκεί επάνω ξέσπασε η κρίση. Για την οποία αναπέμπονται βογκητά από όλες τις τουριστικές περιοχές, ενώ κανονικά θα έπρεπε να ακούγονται κραυγές ενθουσιασμού. Διότι υπό κανονικές συνθήκες μπορεί οι αεριτζήδες να υποφέρουν, αλλά η κρίση θα προσφέρει στον ελληνικό τουρισμό μια καλοδεχούμενη κούρα εξυγίανσης. Θα του επιβάλει, δηλαδή:
Πρώτον, να ρίξει τις τιμές του.
Δεύτερον, να βελτιώσει τις υπηρεσίες του.
Με άλλα λόγια, να γίνει αξιοπρεπώς ανταγωνιστικός τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο. Διότι πολύ φοβούμαι ότι ουδείς θα διδάξει ποτέ στον ελληνικό τουρισμό να μην αντιμετωπίζει τον πελάτη ως κορόιδο, ακόμη και αν καταρρεύσει ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία.
Τίποτε από αυτά, φυσικά, δεν πρόκειται να συμβεί. Χάρη στον υψηλό εσωτερικό τουρισμό, η τουριστική οικονομία ζει σε ένα προνομιακό και προστατευμένο περιβάλλον. Οι ξένοι τουρίστες είναι το βούτυρο σε ένα ψωμί το οποίο εξασφαλίζουν τα κορόιδα εγχώριας παραγωγής. Οσο, δηλαδή, οι ντόπιοι παραμένουν διατεθειμένοι να πληρώνουν ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο των Κυκλάδων όσο μια σουίτα σε ξενοδοχείο του 16ου Διαμερίσματος στο Παρίσι, να και αν έλθουν οι ξένοι, να και αν δεν έλθουν.
Ετσι, λοιπόν, κακώς περιμένουμε συναθροισμένοι στο ταμείο τους τουρίστες. Διότι, αν δεν έρχονταν καθόλου, ίσως να ήταν μια λύση. Κάποιοι θα έβαζαν μυαλό. Αλλά όλο και κάποιοι χοντροί με μπίρες θα μας προτιμήσουν, όλο και κάποιοι δικοί μας θα ξεκινήσουν για Μύκονο και Σαντορίνη, και άσε την κρίση να κουρεύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου