Το αρνητικό του, πέραν της έλλειψης ηθικού έρματος (που ούτως ή άλλως συναντάται σε διάφορες εντάσεις στους πολιτικούς) είναι η έλλειψη κουλτούρας. Αυτή ήταν η αιτία που δεν κατόρθωσε να προσεγγίσει και να καθιερωθεί ως ο ηγέτης του... σοσιαλδημοκρατικού χώρου.
Όταν έχεις μεγαλώσει με ευκολόπεπτα «αγωνιστικά» συνθήματα και με μια απλοϊκή θεώρηση που της διαφεύγει η πολυπλοκότητα του κόσμου, πορεύεσαι ερήμην αυτής. Νομίζεις ότι αρκεί η κομματική βουλησιαρχία και ο προσωπικός σου βολονταρισμός για να αλλάξεις την κατάσταση. Συνήθως αυτό είναι ίδιον της εφηβείας, αλλά η Αριστερά ούτως ή άλλως, ποιητικά και αυθαίρετα, θεωρεί εαυτόν «νιότη του κόσμου».
Ωστόσο ο Αλέξης Τσίπρας ενηλικιώθηκε, και αφού οι δημοσκοπήσεις του έδειξαν ότι δεν μπορεί να προσπελάσει και να ηγεμονεύσει στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, παραμένει εθελούσια εγκλωβισμένος στα παλιά συνθήματα και τις παλιές υποσχέσεις, για να διατηρήσει την επιρροή στο ποίμνιο, που εξακολουθεί να του δίνει ευμεγέθη ποσοστά.
Μετά την αδυναμία διείσδυσης στο κέντρο που θα του έδινε προοπτική εξουσίας, έχει στραφεί προς τα αριστερά του, προκειμένου να προσελκύσει ψήφους με την ελπίδα να συγκεντρώσει ένα ευπρόσωπο ποσοστό, που θα τον κρατήσει όρθιο την επόμενη ημέρα.
Κάνει δηλαδή διαχείριση ήττας.
Αυτό έκανε και χθες από την Κόρινθο. Βλέπει ότι δημοσκοπικώς για πρώτη φορά τα δύο μεγάλα κόμματα δεν είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Οι ψήφοι που εγκαταλείπουν την κυβέρνηση δεν προσανατολίζονται στην αξιωματική αντιπολίτευση, όπως γινόταν καθ' όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, προ μνημονίων. Οδεύουν προς τον χώρο της αδιευκρίνιστης ψήφου, ενώ οι μη ενταγμένοι, στον χώρο της αντισυστημικότητας.
Γι’ αυτό και χθες από την Κόρινθο δήλωσε ότι «η πιο ισχυρή αντισυστημική ψήφος είναι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ που θα πλήξει το καθεστώς Μητσοτάκη». Έκκληση απελπισίας, γιατί δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που κυβέρνησε τεσσεράμισι χρόνια, που συγκυβέρνησε με τον Καμμένο, που αφομοίωσε δεξιούς, ακόμη και φιλοβασιλικούς βουλευτές του, που υπέγραψε πειθήνια το τρίτο μνημόνιο, και πολλά άλλα, να εκληφθεί ως αντισυστημικό. Προσβάλλεται και ο ίδιος ο όρος!
Άλλωστε οι αντισυστημικοί δεν είναι μόνο ενάντια στο «καθεστώς Μητσοτάκη» όπως θέλγεται να ρητορεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι - από τη δική του οπτική ο καθένας - ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, όπως αυτό εκφράζεται τουλάχιστον από τα τρία πρώτα κόμματα. Μεταξύ τους και αυτοί που θέλουν να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη.
Παράλληλα κάλεσε τους ακροατές του να στρέψουν οφθαλμόν από την πραγματικότητα, να αυταπατηθούν και αυτοί δηλαδή! Τους ζήτησε συγκεκριμένα να μη δίνουν σημασία σε αυτά που βλέπουν «τις τελευταίες ημέρες στα Μέσα Ενημέρωσης» (τις δημοσκοπήσεις). Και δεν είναι πρώτη φορά. Το 2017, όταν από τα ΜΜΕ είχε αρχίσει η κριτική, μιλώντας με συμβασιούχους εργαζόμενους στην Καλαμαριά, τους είπε «καλά κάνετε και δεν διαβάζετε εφημερίδες, έχετε την υγειά σας» (προσβλητικό για το σύνολο των ΜΜΕ, και δεν ξέρουμε αν προτρέπει εξ ιδίων).
Κατά τον ίδιο «η κυβέρνηση, ο κ. Μητσοτάκης, οι υπουργοί του, τα Μέσα Ενημέρωσης που τους στηρίζουν, δεν θέλουν να συζητήσουμε για τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας». Μόνο που όταν αναφέρεται σε αυτά, τον εκδικείται η ίδια η πραγματικότητα. Πάλι π.χ. χθες υποσχέθηκε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (με ένα νόμο ένα άρθρο δηλαδή) για το πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Και ας ήταν η κυβέρνησή του που τα παρέδωσε στα funds.
Γι’ αυτό και δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Γιατί θεωρείται παντελώς αναξιόπιστος σε ό,τι τάζει.
Γι’ αυτό και χθες από την Κόρινθο δήλωσε ότι «η πιο ισχυρή αντισυστημική ψήφος είναι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ που θα πλήξει το καθεστώς Μητσοτάκη». Έκκληση απελπισίας, γιατί δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που κυβέρνησε τεσσεράμισι χρόνια, που συγκυβέρνησε με τον Καμμένο, που αφομοίωσε δεξιούς, ακόμη και φιλοβασιλικούς βουλευτές του, που υπέγραψε πειθήνια το τρίτο μνημόνιο, και πολλά άλλα, να εκληφθεί ως αντισυστημικό. Προσβάλλεται και ο ίδιος ο όρος!
Άλλωστε οι αντισυστημικοί δεν είναι μόνο ενάντια στο «καθεστώς Μητσοτάκη» όπως θέλγεται να ρητορεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι - από τη δική του οπτική ο καθένας - ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, όπως αυτό εκφράζεται τουλάχιστον από τα τρία πρώτα κόμματα. Μεταξύ τους και αυτοί που θέλουν να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη.
Παράλληλα κάλεσε τους ακροατές του να στρέψουν οφθαλμόν από την πραγματικότητα, να αυταπατηθούν και αυτοί δηλαδή! Τους ζήτησε συγκεκριμένα να μη δίνουν σημασία σε αυτά που βλέπουν «τις τελευταίες ημέρες στα Μέσα Ενημέρωσης» (τις δημοσκοπήσεις). Και δεν είναι πρώτη φορά. Το 2017, όταν από τα ΜΜΕ είχε αρχίσει η κριτική, μιλώντας με συμβασιούχους εργαζόμενους στην Καλαμαριά, τους είπε «καλά κάνετε και δεν διαβάζετε εφημερίδες, έχετε την υγειά σας» (προσβλητικό για το σύνολο των ΜΜΕ, και δεν ξέρουμε αν προτρέπει εξ ιδίων).
Κατά τον ίδιο «η κυβέρνηση, ο κ. Μητσοτάκης, οι υπουργοί του, τα Μέσα Ενημέρωσης που τους στηρίζουν, δεν θέλουν να συζητήσουμε για τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας». Μόνο που όταν αναφέρεται σε αυτά, τον εκδικείται η ίδια η πραγματικότητα. Πάλι π.χ. χθες υποσχέθηκε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (με ένα νόμο ένα άρθρο δηλαδή) για το πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Και ας ήταν η κυβέρνησή του που τα παρέδωσε στα funds.
Γι’ αυτό και δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Γιατί θεωρείται παντελώς αναξιόπιστος σε ό,τι τάζει.
Δεν το λέμε εμείς, το λέει φιλικός του αρθρογράφος, σε φιλική του εφημερίδα (ΕφΣυν) και από δημοσκοπική εταιρία (Prorata) που συνήθως του δίνει τους ευνοϊκότερους δείκτες.
Γράφει:
Γράφει:
«Ίσως πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι στην ερώτηση «Πόσο αξιόπιστο ή αναξιόπιστο θεωρείτε ότι είναι το κάθε ένα από τα παρακάτω κόμματα;», την απάντηση «Αναξιόπιστο» δίνουν 61% για τη Ν.Δ. και 69% για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και στην ερώτηση «Πόσο συνεπής είναι απέναντι σε όσα λέει και υπόσχεται;», την απάντηση «Όχι ιδιαίτερα/Καθόλου» παίρνουν κατά 60% ο Κυριάκος Μητσοτάκης και κατά 73% ο Αλέξης Τσίπρας».
Τι χρεία υπάρχει δικών μας διαπιστώσεων;
Γιάννης Σιδέρης
Τι χρεία υπάρχει δικών μας διαπιστώσεων;
Γιάννης Σιδέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου