Στον ΣΥΡΙΖΑ… όλα λάθος!

Γράφαμε στις 22 Νοεμβρίου: «Πριν κάνα εξάμηνο, βλέποντας αναρτήσεις φιλο-συριζαίικων λογαριασμών στο twitter είχαμε διατυπώσει την υποψία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν τα ποσοστά συγκλίνουν, θα αμφισβητήσει το εκλογικό αποτέλεσμα ως υποκλοπή της λαϊκής επιλογής».

Προφανώς, δεν χρειάστηκε καν να συγκλίνουν τα ποσοστά. Η Κουμουνδούρου δεν θα μπορούσε να το ισχυριστεί επίσημα, αλλά ανέθεσε στα τρολ της τη διάχυση της σπερμολογίας που διατύπωνε υποψία για σκοπούμενη αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος.

Ήταν τόσο έντονη η πεποίθηση στη βάση του κόμματος, σχεδόν καθολική, που πήρε τη θέση ψευδούς συνείδησης, και δεν άργησε να βγει στην επιφάνεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης ανέβασε στα σόσιαλ μίντια μήνυμα σύμφωνα με το οποίο «Η ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ Α.Ε. θα κάνει τα πάντα. Η νοθεία είναι στο αίμα τους»! ...

Ο Γραμματέας της ΝΔ Παύλος Μαρινάκης απάντησε ότι «οι πολίτες θα δώσουν στην αριστερόστροφη QANON την απάντηση που τής αξίζει». Αλλά δεν είναι κυρίως ο τραμπισμός το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ψευδής συνείδηση στην αποτίμηση προσώπων και πραγμάτων μέσα από ένα ιδεοληπτικό διαθλαστικό πρίσμα.

Π.χ ο Μητσοτάκης ιδεολογικά είναι φιλελεύθερος. Δεν τον έκριναν γι΄ αυτό. Έτυχαν δυο πλανητικά γεγονότα, η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία, με την έκρηξη τιμών που προκάλεσαν, τα οποία τον ανάγκασαν να λειτουργήσει ως σοσιαλδημοκράτης παρέχοντας στον λαό άνω των 50 δις. Εξ αυτού, είχε κάποια βάση η κριτική που του γινόταν από τους «καθαρόαιμους» φιλελεύθερους για «σοσιαλμανία».

Ήταν όμως πέραν πάσης λογικής, και εκτός λαϊκού κλίματος, να τον χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως ακροδεξιό. Το πρόβλημα με αυτούς τους χαρακτηρισμούς δεν το αποκτούσε ο Μητσοτάκης, το επωμιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τέτοια κριτική ο Πρωθυπουργός αποκτούσε προστιθέμενη αξιοπιστία ευθέως ανάλογη με την αύξουσα αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο χρεωνόταν κριτική εκτός τόπου, χρόνου και προσώπου.

Το ίδιο συνέβη και με τον φράχτη του Έβρου. Σε μια απόφαση που έχει απήχηση και απολαμβάνει της επιδοκιμασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιτέθηκε με τη γνωστή του μονομέρεια υπέρ των μεταναστών που αποκρυσταλλώνεται στο σύνθημα «Όχι στην Ευρώπη φρούριο». Το ερμήνευσε και ως υποταγή στην ακροδεξιά ατζέντα. Άρα η πλειοψηφία των πολιτών που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τάσσεται υπέρ του φράχτη, χαρακτηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως ακροδεξιοί!

Στο θέμα του ντιμπέϊτ επίσης αντιστρατεύεται εαυτόν. Ψήφισε την απλή αναλογική, η οποία από τη φύση της απορρίπτει τον δικομματισμό. Προβάλλει ότι δεν υπάρχουν δύο κυρίαρχα κόμματα, αλλά η λαϊκή προτίμηση διαχέεται μεταξύ ομοειδών κομμάτων. Με ποια δικαιολογητική βάση ο εμπνευστής της απλής αναλογικής ζητάει σύγκρουση των δύο, αναδεικνύοντας συμβολικά την επικυριαρχία του δικομματισμού, τον οποίο με την απλή αποδόμησε;

Το τελευταίο σενάριο απελπισίας που διακινεί ο Τσίπρας, αφού βλέπει να αποτυγχάνει η «προοδευτική κυβέρνηση», είναι η «κυβέρνηση ανοχής». Θα επιτευχθεί εφόσον απουσιάσει από τη Βουλή ένας ικανός αριθμός βουλευτών.

Δύο τα τρωτά. Αν ο λαός σε εμπιστεύεται για την Αλλαγή (άλλη πασοκική λέξη στο συριζαίικο λεξιλόγιο ), σημαίνει ότι εκφράζεις ένα πλειοψηφικό ρεύμα το οποίο και σου δίνει εντολή. Αν δεν το εκφράζεις πλειοψηφικά τι Αλλαγή θα φέρεις;

Αλλά και να πετύχεις την κυβέρνηση ανοχής με την συγκατάθεση των ΚΚΕ και Βαρουφάκη (ως υπόθεση εργασίας), μια κυβέρνηση που δεν θα διαθέτει 151 βουλευτές πως θα περνά τα νομοσχέδια; Θα συνεχίζουν να απουσιάζουν κατά την ψήφιση νομοσχεδίων με τα οποία διαφωνούν, για να παριστάνει τον πρωθυπουργό ο Τσίπρας, ή θα παρίστανται και θα τα καταψηφίζουν ;

Εκ των πραγμάτων συνάγεται ότι η κυβέρνηση ανοχής που προπαγανδίζει, είναι η επιτομή της ακυβερνησίας. Το έδειξε άλλωστε η περίπτωση της Πορτογαλίας στην οποία στον ΣΥΡΙΖΑ αρέσκονται να αναφέρονται παραδειγματικά, αποκρύπτοντας το άδοξο τέλος της.

Από τα τελευταία επιτεύγματα του ΣΥΡΙΖΑ και η επίθεση στην κυβέρνηση γιατί δεν θεσπίζει την ψήφο των νέων στον χώρο εργασίας, για όσους εργάζονται σεζόν στον τουρισμό. Θα ήταν κατανοητό να το ζητήσει, ζητώντας παράλληλα αιδήμονα συγγνώμη γιατί δεν το θέσπισε ο ίδιος στις προηγούμενες εκλογές.

Αλλά είναι πέραν πάσης πολιτικής λογικής η επίθεση διά στόματος Τσαπανίδου ότι «η κυβέρνηση προσπαθεί να διώξει τα νέα παιδιά από τις κάλπες γιατί τρέμει την ψήφο τους». Δηλαδή και οι ίδιοι έτρεμαν την ψήφο των νέων στις προηγούμενες εκλογές και δεν το θέσπισαν, αφού Ιούλιο τις διενήργησαν και αυτοί;

Με αυτά τα ενδεικτικά, καθότι πρόσφατα, δεν απορεί κανείς για τη δημοσκοπική καθήλωση. Επιλέγουν πεδία κριτικής στα οποία είναι «ανοιχτοί», και για κακή τους τύχη δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι άνοες και ιδεοληπτικοί.

Γιάννης Σιδέρης