Αυτό το ερώτημα απασχόλησε το καλοκαίρι που μας πέρασε όλο και περισσότερους προβεβλημένους της Κουμουνδούρου.
Το ενδιαφέρον είναι πως σε όλες τις συνάξεις μεταξύ τυρού και αχλαδιού –και ούζου και τσίπουρου- μεταξύ «κορυφαίων» σε Αίγινα, Πάτρα, Κρήτη, Θεσσαλονίκη αλλά και Πρέβεζα, ουδείς μπορούσε να δώσει μια σίγουρη απάντηση...
Ακόμη, δηλαδή και στελέχη που έως πριν μερικούς μήνες έλεγαν στους συντρόφους τους πως «δεν είμαστε τίποτα χωρίς τον Αλέξη», πλέον δεν παίρνουν κι όρκο για το κατά πόσον ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι άλογο ή... βαρίδι.
Οι ως άνω συζητήσεις δεν αναζωπυρώθηκαν μόνο και μόνο επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση παραπατά ζαλισμένη και δεν μπορεί να καρπωθεί την φθορά της κυβέρνησης.
Πέραν αυτών, πολλοί κορυφαίοι στον ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν τις εκλογές να απομακρύνονται από τον ορίζοντα, φοβούνται ότι ανοίγει μία μακρά πολιτική περίοδος που θα σηματοδοτήσει ένα πρωτοφανές φαινόμενο στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία: το ότι δε θα φθείρεται μόνο αυτός που κυβερνάει, αλλά και ο διεκδικητής της εξουσίας.
Τη διαπίστωση αυτή μοιραζόταν σε μία παρέα στην Αίγινα γνωστός «μπαρουτοκαπνισμένος» του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ανήκει στη λεγόμενη «ιστορική ηγεσία», που έπινε ούζα με άλλους «Ρηγάδες», με τους συνδαιτυμόνες του να συμφωνούν απολύτως.
Έτερος κορυφαίος του ΣΥΡΙΖΑ, που διαπιστώνει εδώ και καιρό ότι η ηγεσία τον σπρώχνει προς αναγκαστική συνταξιοδότηση, έχει αρχίσει να εκμυστηρεύεται σε συνομιλητές του την άποψή του πως «χωρίς αλλαγή σελίδας στην ηγεσία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραπατά διαρκώς».
Αυτή η συζήτηση έχει φτάσει στα αφτιά του Αλέξη Τσίπρα και «κουμπώνει» στον μεγαλύτερο φόβο του: ότι, δηλαδή, η κοινή γνώμη θα τον κρίνει πάντα ως πρώην πρωθυπουργό και όχι ως διεκδικητή της εξουσίας.
Για τον λόγο αυτό, μάλιστα, με μια προσεκτική αναφορά με συγκεκριμένους εσωκομματικούς αποδέκτες, ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε να βάλει όλους στο κάδρο των ευθυνών για την κατίσχυση του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου».
Το μήνυμα είναι σαφές: «αν δεν σας κάνω για αρχηγός και υποψήφιος πρωθυπουργός, δεν κάνουν και όσοι ήταν δίπλα μου από το 2015 ως το 2019». Οι μαφιόζοι στις ΗΠΑ το έλεγαν καλύτερα: «αν πάτε να με πουλήσετε, θα σας πάρω μαζί μου», ήταν η κλασική φράση που ακουγόταν σε σκοτεινά στέκια του Σαν Φρανσίσκο της ποτοαπαγόρευσης.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν ο Αλέξης Τσίπρας επιβληθεί στους πάντες ως τις επόμενες εκλογές, τα πράγματα αμέσως μετά θα θυμίζουν ναρκοπέδιο: ελάχιστοι θα βρεθούν να τον στηρίξουν για να διεκδικήσει άλλη μία ευκαιρία, καθώς οι συνομιλητές του Ευκλείδη Τσακαλώτου που ανήκουν στους «53», όπως επίσης και όσοι ξέρουν πώς σκέφτονται στελέχη της «ιστορικής ηγεσίας» (Βούτσης, Φίλης, Παπαδημούλης, Σκουρλέτης, Δραγασάκης κ.α.) προεξοφλούν ότι η διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική –τουλάχιστον ως ηγέτης του ίδιου κόμματος- τελειώνει το βράδυ των επόμενων εκλογών.
Κάπως έτσι, άλλωστε, εξηγείται και η αιφνίδια μεταστροφή πολλών κορυφαίων σε ό,τι αφορά το ζήτημα των εκλογών: επί μήνες πολλούς, Τσακαλώτος, Φίλης, Βούτσης, Παπαδημούλης και άλλοι συνιστούσαν σε πολλούς συντρόφους τους «να μην βιάζονται για εξελίξεις».
Ωστόσο, πλέον οι περισσότεροι εξ αυτών κλείνουν το μάτι σε ένα αίτημα για εκλογές «εδώ και τώρα», αφού με προσεκτικά διαλεγμένες διατυπώσεις υποστηρίζουν ότι «ωριμάζει το αίτημα για πολιτική αλλαγή» (Βούτσης), προβλέπουν ότι «ο πολιτικός χρόνος θα είναι πυκνός» (Φίλης) και φροντίζουν να θρέφουν την ανυπομονησία των «προεδρικών» για εξελίξεις.
Το ενδιαφέρον είναι πως μετά την μεταστροφή των προαναφερθέντων, ο Αλέξης Τσίπρας υπερθεμάτισε –ή, μάλλον, «τσίμπησε» στο δόλωμα- προβλέποντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει «με καθαρή διαφορά» τις επόμενες εκλογές.
Έβαλε, μ’ άλλα λόγια τόσο ψηλά τον πήχυ των προσδοκιών που, μόλις περάσει από κάτω, δε θα έχει άλλη επιλογή από το να κάνει στην άκρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου