Όμως το Κάιρο θέτει δέκα σκληρούς όρους στον Ταγίπ Ερντογάν,που αποκλείεται να τους δεχθεί, διότι διαφορετικά θα ταπεινωθεί. Αναφέρει σχετικά:
Η Τουρκία του «Προέδρου-Σουλτάνου» Ταγίπ Ερντογάν απλώνει το χέρι του στην Αίγυπτο του «Στρατηγού... Φαραώ» Αμντέλ Φατάχ αλ Σίσιi και προσπαθεί να αλλάξει την ισορροπία ενός ζωτικού γεωπολιτικού χώρου για την Ιταλία: τη λεγόμενη διευρυμένη Μεσόγειο.
Για αρκετό καιρό, η Άγκυρα και το Κάιρο μιλάνε πίσω από τα παρασκήνια για να συμφωνήσουν για τους πιο καυτούς φακέλους: από τον πόλεμο στη Λιβύη έως την εκμετάλλευση πόρων φυσικού αερίου στον πυθμένα της Μεσογείου, από την ασφάλεια κατά μήκος των διαδρομών της Ερυθράς Θάλασσας έως το μέγιστο φράγμα που χτίζει η Αιθιοπία στον Νείλο.
Στις 11 Μαρτίου, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Mevlut Cavusoglu, το «περιστέρι» που χρησιμοποίησε ο Erdogan για να μειώσει τις εντάσεις που δημιουργεί ο ίδιος στο εξωτερικό για εσωτερικούς λόγους – μείωση της υποστήριξης στο εσωτερικό και ανάγκη να αποσπάσει την προσοχη της κοινής γνώμης από την οικονομική κρίση – ανακοινώνει την επανάληψη των σχέσεων με την Αίγυπτο, μεταξύ άλλων στον τομέα της ασφάλειας και των πληροφοριών.
Στις 14 Μαρτίου, ο Αιγύπτιος ομόλογός του Sameh Shoukry επιβεβαίωσε στο κοινοβούλιο ότι το Κάιρο είναι πρόθυμο να “πραγματική αλλαγή” στην πολιτική έναντι της Τουρκίας, ενώ ζητά από την Άγκυρα συγκεκριμένα βήματα προς τα εμπρός και να στείλει σημάδια στροφής από το παρελθόν.
Τα δέκα αιτήματα της Αιγύπτου: Όπως ανέφερε το πρακτορείο Agenzia Nova, η Αίγυπτος έθεσε ανεπίσημα δέκα προϋποθέσεις στην Τουρκία για να εξομαλύνει τις σχέσεις που έσπασαν το 2013.
Ορισμένα αιτήματα ακούγονται σκόπιμα προκλητικά, όπως το το αίτημα για επίτευξη συμφωνίας με την Ελλάδα και την Κύπρο είναι ειλικρινά μη ρεαλιστικό.
Ωστόσο, άλλα ζητήματα, όπως το τέλος της αντι-αιγυπτιακής προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης και η απόσυρση μισθοφόρων από τη Λιβύη, φαίνονται πιο ρεαλιστικά και συμβατά με ορισμένα πρόσφατα γεγονότα, όπως η αποχώρηση ορισμένων δημοσιογράφων από την Κωνσταντινούπολη και μια ομάδα μισθοφόρων από τη Λιβύη.
Τα δέκα αιτήματα, που δημοσιεύτηκαν στο Facebook από τον διευθυντή της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Al Watan, είναι τα εξής:
οποιαδήποτε συμφωνία για τη θαλάσσια οριοθέτηση πρέπει να σέβεται το διεθνές δίκαιο
η αναφορά αφορά την επιβλητική συμφωνία μεταξύ της Άγκυρας και της Τρίπολης σχετικά με την οριοθέτηση των αντίστοιχων ΑΟΖ τους στην Ανατολική Μεσόγειο
οι επικοινωνίες θα παραμείνουν αποκλειστικά σε επίπεδο ασφάλειας έως ότου το Κάιρο βεβαιωθεί ότι η τουρκική συμμόρφωση με τις γενικές αρχές, με ιδιαίτερη αναφορά στη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας
οποιαδήποτε τουρκο-αιγυπτιακή συμφωνία για την εκμετάλλευση υπεράκτιων πόρων πρέπει να ακολουθεί συμφωνία της Άγκυρας με τους ευρωπαίους συμμάχους της, και, ιδίως, με την Ελλάδα και την Κύπρο
απόσυρση μισθοφόρων από τη Λιβύη
απόσυρση μισθοφόρων από τη Συρία και συμφωνία με το Ιράκ να μην παρέμβει στα εδάφη του Ιρακινού Κουρδιστάν
συμπερίληψη στις διαπραγματεύσεις Σαουδάραβων και Εμιράτων και επίσημη συγγνώμη για τα φερόμενα εγκλήματα που διαπράχθηκε από την Τουρκία κατά των κρατών του Κόλπου τα τελευταία χρόνια
Η δέσμευση της Τουρκίας να μην παρέμβει ποτέ στις υποθέσεις των αραβικών κρατών
αποκλεισμός όλων των ΜΜΕ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που επιτίθενται στην Αίγυπτο και στα κράτη του Κόλπου και διακοπή των πολιτικών δραστηριοτήτων της Αδελφότητας
Το πράσινο φως της Τουρκίας για τις δραστηριότητες της Ιντερπόλ για τη σύλληψη φυγάδων που είναι παρόντες στη χώρα.
Η Τουρκία καλείται από την Αίγυπτο να συμμορφωθεί με όλους αυτούς τους όρους πριν κληθεί να συμμετάσχει στο Φόρουμ για την Ανατολική Μεσόγειο για το φυσικό αέριο.
Ο αγώνας της Ενέργειας:Το East Gas Gas Forum (EMGF) είναι ένας διεθνής οργανισμός που στοχεύει στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων του Ανατολικού Trader και ο οποίος κατατάσσει την Ιταλία μεταξύ των ιδρυτικών χωρών. Στην πραγματικότητα, είναι μια εναλλακτική λύση για το TurkStream, τον ρωσικό-τουρκικό αγωγό φυσικού αερίου (πρώην τούρκικο ρεύμα) που κληρονόμησε στο South Stream που επρόκειτο να φτάσει στην Ιταλία.
Το επίκεντρο του EMFG είναι η Αίγυπτος και η Αίγυπτος είναι ταυτόχρονα η ψυχή του EMFG. Όχι μόνο επειδή η γενική γραμματεία του οργανισμού εδρεύει στο Κάιρο. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η πρωτοβουλία περιστρέφεται γύρω από τα εργοστάσια επαναεριοποίησης στις αιγυπτιακές ακτές, ακολουθώντας την ιδέα ότι η Αίγυπτος μπορεί να λειτουργήσει ως κόμβος για το εμπόριο ενέργειας στην Ευρώπη.
Όμως, τα πρόσφατα σημάδια αποτροπής προς την Τουρκία θα μπορούσαν τουλάχιστον να τροποποιήσουν εν μέρει αυτό το σχέδιο.
Στα τέλη Φεβρουαρίου, η Αίγυπτος δημοσίευσε το χάρτη ενός διαγωνισμού για εξερεύνηση υπεράκτιων υδρογονανθράκων που περιλάμβανε ένα οικόπεδο εξερεύνησης ανατολικά του 28ου παραλλήλου: μια βοήθεια για την Τουρκία και μια αναστάτωση για την Ελλάδα, επειδή αυτή η λωρίδα της θάλασσας περιλαμβάνει επίσης την αμφισβητούμενη περιοχή Καστελόριζο.
Μετά τις διαμαρτυρίες στην Αθήνα, το Κάιρο άλλαξε τότε τον χάρτη, αλλά το μοτίβο των Αιγυπτίων εξακολουθεί να ακολουθεί το περίγραμμα του τουρκικού «Mavi Vatan» (η αποκλειστική οικονομική ζώνη που θα περιλαμβάνει τμήματα της θάλασσας της Κύπρου και της Ελλάδας), ακόμη και χωρίς να το αναγνωρίσει.
Γιατί; Όπως γράφει ο Marco Florian στο Cybernaua.it, η Αίγυπτος μπορεί να ενδιαφέρεται να πουλήσει ΥΦΑ στην Τουρκία.
«Η Αίγυπτος διαθέτει στην πραγματικότητα τα μόνα δύο εργοστάσια ΥΦΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ η Άγκυρα έχει τη μεγαλύτερη ικανότητα επαναεριοποίησης στην περιοχή και σημαντικές υποδομές (αγωγούς) τόσο για την εγχώρια όσο και για την ευρωπαϊκή αγορά. Εν ολίγοις, μια συμφωνία δισεκατομμυρίων.
Αξίζει επίσης να θυμηθούμε ότι η Τουρκία εξακολουθεί να είναι η τρίτη εξαγωγική αγορά για την Αίγυπτο (πρώτα η Ιταλία) και ότι, μαζί με την πρόσφατη απόψυξη μεταξύ Αιγύπτου και Κατάρ, είναι ένα ακόμη θετικό στοιχείο για λιγότερο τεταμένες σχέσεις μεταξύ Καΐρου και Άγκυρας “.
Επανένωση του Σουνιτικού Ισλάμ: Σε στενότερο έλεγχο, η προσέγγιση της Τουρκίας-Αιγύπτου αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης και πιο πρόσφατης γεωπολιτικής αναδιάταξης.
Η νέα αμερικανική κυβέρνηση του Joe Biden επιτάχυνε τη δυναμική που έχει ήδη ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες, δηλαδή την επανένωση του χάσματος στο σουνιτικό Ισλάμ: από τη μία πλευρά την Τουρκία και το Κατάρ, υποστηρικτές της μουσουλμανικής αδελφότητας που κυβερνά στο Μαρόκο, στην Τυνησία και στο δυτικό τμήμα της Λιβύης · στην άλλη Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο και μικρούς συμμάχους, όπως το Μπαχρέιν και η Κυρηναϊκή του στρατηγού Khalifa Haftar.
Τα σημάδια αυτής της προσέγγισης είναι πολυάριθμα και πολύ προφανή:
Τον Ιανουάριο στην Αλ Ουλά, οι Σαουδάραβες και οι σύμμαχοί τους τερματίζουν το εμπάργκο κατά του Κατάρ.
Το Φεβρουάριο, ο Εμίρης της Ντόχα, ο Tmin bin Hamad al Thani, συμπαθεί τον κληρονόμο του Σαουδαραβικού θρόνου, Mohammed Bin Salman, μετά από έκθεση πληροφοριών των ΗΠΑ για τη δολοφονία του Jamal Kasoghi.
Το Μάρτιο, μια νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας εγκαθίσταται επίσημα στη Λιβύη μετά από ομόφωνη ψήφο εμπιστοσύνης από το κοινοβούλιο του Tobruk.
Η επανένωση αποτελεί πιθανώς το αποτέλεσμα του φόβου ότι ο Biden θα μπορούσε να ξαναρχίσει διάλογο με το Ιράν, σε μια προσπάθεια να σταματήσει το πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου της Τεχεράνης και να επανεντάξει τη Δημοκρατία των Αγιατολάχ στη διεθνή κοινότητα.
Μια τάση που αντιστοιχεί σε ψύχρανση των νεο-δημιουργηθέντων σχέσεων μεταξύ Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και Ισραήλ. Δεν διέφυγε τους πιο προσεκτικούς παρατηρητές, στην πραγματικότητα, ότι στις 17 Μαρτίου το Αμπού Ντάμπι απέρριψε – για τέταρτη συνεχόμενη φορά – την απόπειρα του Ισραηλινού πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu να επισκεφθεί την αραβική χώρα.
Η γεωπολιτική σκακιέρα, επομένως, βρίσκεται σε πλήρη «αναπροσαρμογή» μετά τον Trump και η Τουρκία μετακινεί τα πιόνια της σε ένα τεταρτημόριο όπου η Ιταλία έχει επίσης έντονα συμφέροντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου