Ο ΣΥΡΙΖΑ περιδινίζεται σε ένα (αδιανόητο για αυτούς, αλλά αναμενόμενο για μας), αλαλούμ.
Παραδοσιακοί κομματικοί βάλουν κατά της ηγεσίας και των επήλυδων Πασόκων. Εναντίον των τελευταίων βάλουν με συγκεντρωτικά πυρά πλέον και οι γνωστοί «53», που αποτελούν την αριστερή «συνείδηση» κόμματος.
Από την πλευρά τους οι Πασόκοι συστοιχίζονται παρά τω Τσίπρα, την μοναδική νομιμοποιητική βάση της παρουσία τους... στο κόμμα, συμμαχούν με τους κομματικούς Ηρακλείς του Προέδρου, και εξακοντίζουν με τουπέ και αήθεια, κατηγορίες κατά των παλιών κομματικών.
Μπορεί να δικαιούται - λέμε τώρα - ο Καρανίκας, ως παλιός του χώρου, να διατυπώνει νεφελώδεις λυρικές εκφράσεις επιτιθέμενος κατά των… «θηλαστικών» που αποτελούν την… «Αριστερά της Τέρψης», και να τους προτρέπει «να μετακινηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να συνεχίσουν την πορεία τους σε φιλικές παρέες, των αριστερών της τέρψης».
Αποτελεί όμως πολιτική έκπτωση να απειλεί τους παλιούς κομματικούς η μουσαφίρισσα Θεοδώρα Τζάκρη, μιλώντας για «αριστερίζουσες εκκρεμότητες», και βάζοντας στόχαστρο μεταξύ άλλων τους «53». Ως γνωστόν οι εκκρεμότητες στη πολιτική εκκαθαρίζονται συνήθως με δραματικό τρόπο, παρότι στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δύσκολο, όταν ως «εκκρεμότητα» χαρακτηρίζεται η πιο συμπαγής, πιο ομοιογενής και πιο πολιτικοποιημένη τάση του κόμματος.
Ανεξαρτήτως της αξίας ή του ρεαλισμού των απόψεων της συγκεκριμένης πτέρυγας, είναι δεδομένη η στράτευσή της στις ιδέες της. Γι αυτό και προσφάτως τάχθηκε υπέρ της συμφωνίας με την Αίγυπτο για την τμηματική οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ερμηνεύτηκε ως αντίδραση στην Κουμουνδούρου που κατήγγειλε την συμφωνία ως «άρον – άρον».
Σαφώς απέκλινε από την επίσημη κομματική γραμμή και είχε αιχμές προς τον Τσίπρα, αλλά κυρίως ήταν εκδήλωση συνέπειας στις πασιφιστικές και εθνομηδενιστικές (κατά την στήλη) απόψεις της. Γι αυτό και εξέφρασε ανησυχία στους «αγαπητούς φίλους και φίλες να δανείζονται στο όνομα της αριστερής αντιπολίτευσης, χλαμύδες, ακόντια και περικεφαλαίες που περίσσεψαν από την περίοδο των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό».
Φυσικά συγχέουν το Μακεδονικό, που ήταν αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης ΣΥΡΙΖΑ να παραχωρήσει εθνότητα και γλώσσα στους σλάβους γείτονες, με τα ελληνοτουρκικά που αποτελούν άλλου είδους πρόβλημα, αλλά δεν αφορούν το παρόν κείμενο.
Οι «53» σε κείμενό τους στο site από το οποίο εκφράζονται, υπερασπίζονται τον Ευκλείδη Τσακαλώτο απέναντι στις επικρίσεις που ήσκησε εναντίον του ο Πολάκης για το πλεόνασμα που άφησε (των μνημονιακών επιταγών). Παράλληλα (και δικαίως) αντιτίθενται στον χαρακτηρισμό του Τσίπρα ως «αρχηγού» (σ.σ. δεν συνάδει με την ιδιότητα θεσμικού ηγέτη της Αριστεράς η λέξη), ενώ επιτίθενται σε «επιφανή στελέχη της πασοκικής ηγεσίας και πρώην βουλευτές του, οι οποίοι μετά την συντριβή του ΠΑΣΟΚ προσχώρησαν στο ΣΥΡΙΖΑ, και επιχειρούν χωρίς προσχήματα να μετατρέψουν τον ΣΥΙΖΑ σε μια νέα εκδοχή του ΠΑΣΟΚ».
Από τα εκατοντάδες παραδείγματα που οι ίδιοι τονίζουν ότι θα μπορούσαν να αναφέρουν, στέκονται: Στην Τζάκρη, την οποία καταγγέλλουν ότι θέλει οι «αριστερίζουσες εκκρεμότητες» να διευθετηθούν με τις παραδοσιακές μεθόδους του Αντρέα Παπανδρέου (σ.σ. το χατζάρι του Παγορόπουλου που έκοβε κεφάλια κατ? εντολήν του Αντρέα). Στον Θάνο Μωραΐτη, πρώην Γραμματέα της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και υπουργό της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, που είχε υποστηρίξει ότι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «αξίζουν τρία Όσκαρ: Το Όσκαρ της αποτυχίας, το Όσκαρ του τυχοδιωκτισμού και το Όσκαρ του Διχασμού». Ο ίδιος επίσης μιλούσε για «Fake αριστερά» και διαβεβαίωνε ότι «με αυτούς δεν θα συνεργαστούμε ποτέ». (σ.σ. και μετά από αυτές τις διαβεβαιώσεις προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας τον έκανε υφυπουργό!).
Υπενθυμίζουν και τον Θανάση Θεοχαρόπουλο, πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ που κατηγορούσε τον Τσίπρα ότι το παίζει «νταής και βαρύμαγκας στο εσωτερικό ενώ στο τέλος δέχεται τα πάντα στο εξωτερικό» Και αυτός, αφού είχε υπάρξει βουλευτής κατά παραχώρηση της Γεννηματά, προσχώρησε σε αυτόν που το «παίζει νταής και βαρύμαγκας στο εσωτερικό», και τώρα είναι Γραμματέας της Κ.Ο! ).
Θα μπορούσαν όντως να αναφέρουν εκατοντάδες, εκπάγλου λυρισμού, χαρακτηρισμούς πρώην πασόκων κατά του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μετά προσέτρεξαν στην σκιά του, και οι οποίοι τώρα ως νέοι αυθέντες του κόμματος, θέλουν να παραγκωνίσουν τους παλιούς.
Όμως φταίνε και οι «53». Όσο είχε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και έβλεπαν την τυχοδιωκτική εισροή των Πασόκων, σιωπούσαν αιδημόνως. Και σιωπούσαν για τρεις λόγους: Αφενός γιατί και οι ίδιοι απολάμβαναν την τέρψη της εξουσίας, που θα έλεγε και ο Καρανίκας. Αφετέρου γιατί δεν ήθελαν να δημιουργήσουν προβλήματα στην πρώτη Φορά Αριστερά, και να καταγγελθούν ως υπονομευτές. Και τρίτο γιατί είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα ενσωματώσουν τους Πασόκους στην ιδεολογία ΣΥΡΙΖΑ (με τους «γεφυραίους» δεν ασχολούνταν, τους θεωρούσαν κουλτουριάριο πασπάλισμα αμελητέας ποσότητας).
Όμως όταν δεν αντιδράς κατά τη διάρκεια σχηματισμού μιας αήθους κατάστασης, είναι δύσκολο να την ανατρέψεις όταν αυτή παγιωθεί. Ετσι το να μεταβληθεί ο χρησμός Τζάκρη περί αριστερίστικων εκκρεμοτήτων, σε έμπρακτο αφορισμό, είναι δύσκολο αλλά όχι απίθανο. Κάτι ξέρει ο Λαφαζάνης…
Μπορεί να δικαιούται - λέμε τώρα - ο Καρανίκας, ως παλιός του χώρου, να διατυπώνει νεφελώδεις λυρικές εκφράσεις επιτιθέμενος κατά των… «θηλαστικών» που αποτελούν την… «Αριστερά της Τέρψης», και να τους προτρέπει «να μετακινηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να συνεχίσουν την πορεία τους σε φιλικές παρέες, των αριστερών της τέρψης».
Αποτελεί όμως πολιτική έκπτωση να απειλεί τους παλιούς κομματικούς η μουσαφίρισσα Θεοδώρα Τζάκρη, μιλώντας για «αριστερίζουσες εκκρεμότητες», και βάζοντας στόχαστρο μεταξύ άλλων τους «53». Ως γνωστόν οι εκκρεμότητες στη πολιτική εκκαθαρίζονται συνήθως με δραματικό τρόπο, παρότι στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δύσκολο, όταν ως «εκκρεμότητα» χαρακτηρίζεται η πιο συμπαγής, πιο ομοιογενής και πιο πολιτικοποιημένη τάση του κόμματος.
Ανεξαρτήτως της αξίας ή του ρεαλισμού των απόψεων της συγκεκριμένης πτέρυγας, είναι δεδομένη η στράτευσή της στις ιδέες της. Γι αυτό και προσφάτως τάχθηκε υπέρ της συμφωνίας με την Αίγυπτο για την τμηματική οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ερμηνεύτηκε ως αντίδραση στην Κουμουνδούρου που κατήγγειλε την συμφωνία ως «άρον – άρον».
Σαφώς απέκλινε από την επίσημη κομματική γραμμή και είχε αιχμές προς τον Τσίπρα, αλλά κυρίως ήταν εκδήλωση συνέπειας στις πασιφιστικές και εθνομηδενιστικές (κατά την στήλη) απόψεις της. Γι αυτό και εξέφρασε ανησυχία στους «αγαπητούς φίλους και φίλες να δανείζονται στο όνομα της αριστερής αντιπολίτευσης, χλαμύδες, ακόντια και περικεφαλαίες που περίσσεψαν από την περίοδο των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό».
Φυσικά συγχέουν το Μακεδονικό, που ήταν αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης ΣΥΡΙΖΑ να παραχωρήσει εθνότητα και γλώσσα στους σλάβους γείτονες, με τα ελληνοτουρκικά που αποτελούν άλλου είδους πρόβλημα, αλλά δεν αφορούν το παρόν κείμενο.
Οι «53» σε κείμενό τους στο site από το οποίο εκφράζονται, υπερασπίζονται τον Ευκλείδη Τσακαλώτο απέναντι στις επικρίσεις που ήσκησε εναντίον του ο Πολάκης για το πλεόνασμα που άφησε (των μνημονιακών επιταγών). Παράλληλα (και δικαίως) αντιτίθενται στον χαρακτηρισμό του Τσίπρα ως «αρχηγού» (σ.σ. δεν συνάδει με την ιδιότητα θεσμικού ηγέτη της Αριστεράς η λέξη), ενώ επιτίθενται σε «επιφανή στελέχη της πασοκικής ηγεσίας και πρώην βουλευτές του, οι οποίοι μετά την συντριβή του ΠΑΣΟΚ προσχώρησαν στο ΣΥΡΙΖΑ, και επιχειρούν χωρίς προσχήματα να μετατρέψουν τον ΣΥΙΖΑ σε μια νέα εκδοχή του ΠΑΣΟΚ».
Από τα εκατοντάδες παραδείγματα που οι ίδιοι τονίζουν ότι θα μπορούσαν να αναφέρουν, στέκονται: Στην Τζάκρη, την οποία καταγγέλλουν ότι θέλει οι «αριστερίζουσες εκκρεμότητες» να διευθετηθούν με τις παραδοσιακές μεθόδους του Αντρέα Παπανδρέου (σ.σ. το χατζάρι του Παγορόπουλου που έκοβε κεφάλια κατ? εντολήν του Αντρέα). Στον Θάνο Μωραΐτη, πρώην Γραμματέα της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και υπουργό της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, που είχε υποστηρίξει ότι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «αξίζουν τρία Όσκαρ: Το Όσκαρ της αποτυχίας, το Όσκαρ του τυχοδιωκτισμού και το Όσκαρ του Διχασμού». Ο ίδιος επίσης μιλούσε για «Fake αριστερά» και διαβεβαίωνε ότι «με αυτούς δεν θα συνεργαστούμε ποτέ». (σ.σ. και μετά από αυτές τις διαβεβαιώσεις προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας τον έκανε υφυπουργό!).
Υπενθυμίζουν και τον Θανάση Θεοχαρόπουλο, πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ που κατηγορούσε τον Τσίπρα ότι το παίζει «νταής και βαρύμαγκας στο εσωτερικό ενώ στο τέλος δέχεται τα πάντα στο εξωτερικό» Και αυτός, αφού είχε υπάρξει βουλευτής κατά παραχώρηση της Γεννηματά, προσχώρησε σε αυτόν που το «παίζει νταής και βαρύμαγκας στο εσωτερικό», και τώρα είναι Γραμματέας της Κ.Ο! ).
Θα μπορούσαν όντως να αναφέρουν εκατοντάδες, εκπάγλου λυρισμού, χαρακτηρισμούς πρώην πασόκων κατά του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μετά προσέτρεξαν στην σκιά του, και οι οποίοι τώρα ως νέοι αυθέντες του κόμματος, θέλουν να παραγκωνίσουν τους παλιούς.
Όμως φταίνε και οι «53». Όσο είχε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και έβλεπαν την τυχοδιωκτική εισροή των Πασόκων, σιωπούσαν αιδημόνως. Και σιωπούσαν για τρεις λόγους: Αφενός γιατί και οι ίδιοι απολάμβαναν την τέρψη της εξουσίας, που θα έλεγε και ο Καρανίκας. Αφετέρου γιατί δεν ήθελαν να δημιουργήσουν προβλήματα στην πρώτη Φορά Αριστερά, και να καταγγελθούν ως υπονομευτές. Και τρίτο γιατί είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα ενσωματώσουν τους Πασόκους στην ιδεολογία ΣΥΡΙΖΑ (με τους «γεφυραίους» δεν ασχολούνταν, τους θεωρούσαν κουλτουριάριο πασπάλισμα αμελητέας ποσότητας).
Όμως όταν δεν αντιδράς κατά τη διάρκεια σχηματισμού μιας αήθους κατάστασης, είναι δύσκολο να την ανατρέψεις όταν αυτή παγιωθεί. Ετσι το να μεταβληθεί ο χρησμός Τζάκρη περί αριστερίστικων εκκρεμοτήτων, σε έμπρακτο αφορισμό, είναι δύσκολο αλλά όχι απίθανο. Κάτι ξέρει ο Λαφαζάνης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου