ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Το μέγεθος της ομηρίας Τσίπρα από τους Σκουρλέτηδες

Συμπτώματα οπισθοδρόμησης στον ΣΥΡΙΖΑ: 

Μικροαστικός σταλινισμός, πολιτική κακομοιριά ή απλώς ανοησία; 

Άντε γεια και καλή τύχη μάγκες…

Του Γ. Λακόπουλου

«Σε ό,τι αφορά δημοσιεύματα που στρέφονται εναντίον κορυφαίων στελεχών του κόμματος, η Π. Γ. θεωρεί ότι το μόνο που εξυπηρετούν είναι τους σκοπούς αντίπαλων πολιτικών κέντρων.»...

Απόσπασμα από απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. (Διευκρίνηση: φωτογραφίζει άρθρο πολιτικής  κριτικής στον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ Πάνο Σκουρλέτη , από το Α.Π.).

Θα μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο. Παλιότερα ο Γιώργος Παπαχρήστος από τη στήλη του στα ΝΕΑ, περιέγραφε τον Π. Σκουρλέτη  σαν «σταλινικό», με «βοϊδίσιο βλέμμα».  Πίστευα πως ήταν υπερβολή.

Γιατί να είναι σταλινικός ο  γόνος εύπορης οικογένειας που ζει στα βόρεια προάστια, χωρίς αγωνία βιοπορισμού, που πήγαινε στο πανεπιστήμιο με ακριβό ΙΧ  και μπορούσε να δρα απερίσπαστος στην Αριστερά;  Όσο για το βλέμμα του, κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του.

Νομίζω πως τον αδίκησα. Τον Παπαχρήστο εννοώ. Το κατάλαβα προ μηνών, όταν έγραψα ένα άρθρο πολιτικής κριτικής για τον Σκουρλέτη και αυτός οργάνωσε ολόκληρη εκστρατεία εναντίον μου: στο κόμμα του και στα προσωπικά «περάσματα» που έχει στο μιντιακό σύστημα, ιδίως σε όσους βρίζουν τον Τσίπρα. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει σ’ αυτό το θέμα΄.

Δεν γνωρίζω  προσωπικά τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά στον «αστικό» τύπο στον οποίο σταδιοδρόμησα – και σε ένα προοδευτικό κόμμα στο οποίο έφαγα τα νιάτα μου- τα μάθαμε αλλιώς τα πράγματα. Π.χ. ξέραμε ότι ο δημοσιογραφικός λόγος είναι ανεμπόδιστος -και κάναμε αγώνες για να είναι.

Σε ένα δημοσιογραφικό κείμενο υπάρχουν τα πραγματικά περιστατικά και οι γνώμες. Για τα πραγματικά περιστατικά οφείλει να επανορθώνει ο δημοσιογράφος, αν κάνει λάθος. Η γνώμη όμως είναι δικαίωμά του.

Σε κάθε περίπτωση όποιος νομίζει ότι θίγεται απαντά. Με την υπογραφή του. Αν δεν καταχωρηθεί η άποψή του πράττει ανάλογα.

Ο Σκουρλέτης δεν απάντησε ποτέ ο ίδιος στο ΑΠ. Ούτε διέψευσε κάτι.

Κυνήγι μαγισσών

Ασχολήθηκα ξανά μαζί του πρόσφατα, με βάση πληροφορίες και  δημοσιεύματά για τη στάση του στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς το συνέδριο.

Τον αξιολόγησα πολιτικά: ως αντι-Τσίπρα, ως κατά δήλωσή του αριστερό, κακό υπουργό και οπωσδήποτε ως αποτυχημένο γραμματέα του κόμματος του. Αν υπάρχει αντίλογος, εδώ είμαστε.

Μπορεί να πέφτω έξω. Άλλοι το βλέπουν αλλιώς. Και πάντως το ΑΠ θα φιλοξενούσε τον αντίλογο, ή έστω την καταγγελία του.

Με την υπογραφή του όμως. Δεν έγραψα τίποτε για την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Έγραψα για τον Σκουρλέτη. Γιατί απαντάει ένα κομματικό όργανο;

Αυτός αντί να απαντήσει κατέφυγε στο κόμμα. Όπως ο ηρωικός λήσταρχος Νταβέλης στο λημέρι του. Και εξασφάλισε -απαίτησε, ή εκβίασε πληροφορούμαι- την  αποδοκιμασία μου. Δικαίωμά του και δικαίωμά τους.

Απλώς δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν το 2020 το ανώτερο πολιτικό όργανο ενός προοδευτικού  κόμματος να απαντάει σε ένα άρθρο- και δεν είναι η πρώτη φορά.

Κάποιοι σ’ αυτό το όργανο συστηματικά δικάζουν δημοσιογράφους με την απεχθή μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε από τον πραγματικό, αλλά και τον μικροαστικό Σταλινισμό.

Νομίζω ότι έχω την τιμή να είμαι ο πρώτος που καταδικάσθηκε με…συλλογική κομματική απόφαση. Μετά από διεξοδική συζήτηση. Έγινα και ρεντίκολο στους φίλους μου που με λένε « Συριζαίο».

Ελπίζω να μην το συζητήσουν και στην Κεντρική Επιτροπή. Γιατί όχι; Άρθρο «κατά» του Σκουρλέτη είναι μεγάλο αντεπαναστατικό αμάρτημα.

 Αυτό είναι κυνήγι μαγισσών, όχι πολιτική. Ευτυχώς που δεν ζούμε στην εποχή στου Στάλιν, όταν ακόμη και ένα ασήμαντος κομματικός γραφειοκράτης μπορούσε να στείλει στη Σιβηρία και να εξαφανίσει κάποιον.

 Λυπάμαι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δίνει αξιώματα σε πρόσωπα τέτοιας νοοτροπίας. Και δεν μου κάνει εντύπωση που θέλουν να η να τον χειραγωγήσουν ή να εξαφανίσουν. «Να χάσει μια φορά ακόμη και να φύγει» είναι το σλόγκαν τους, όταν δεν τον βρίζουν σαν καραγωγείς.

Ο συμβιβασμός μαζί τους δεν είναι δείγμα ηγεσίας. Είναι ανοχή σε μοντέλο κομματικής οργάνωσης που πληρώθηκε ακριβά στην Αριστερά.

Οι «φίλοι του λαού» και οι «εχθροί»  τους.

Ο Σκουρλέτης δείχνει να έχει συνείδηση του περιθωριακού ρόλου του στην κοινωνία, ώστε μόνο δια του άνωθεν διορισμού βρέθηκε τρεις φορές στη Βουλή. Και μόνο πίσω από το κόμμα μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του- σ’ αυτή την περίπτωση τουλάχιστον.

Αυτό όμως αφορά τον  ΣΥΡΙΖΑ, τον αρχηγό του και όσους συνεργάζονται μαζί του. Εγώ έκανα τη δουλειά μου. Την κάνω πριν από τον Σκουρλέτη και θα  την κάνω και μετά από αυτόν. Κινούμενος πάντα στο πεδίο της ελευθερίας μου.

Από ό,τι αντιλαμβάνομαι αυτό ακριβώς με στοχοποίησε , με την πρωτοφανή για κομματικό όργανο απόφαση, Και σε ανωτέρα.

Εδώ όμως υπάρχει ένα θέμα. Αν «εξυπηρετώ  τους σκοπούς αντίπαλων πολιτικών κέντρων», όπως «θεωρεί» η ΠΓ, μήπως είμαι και «εχθρός του λαού»; Τι ακριβώς είναι οι «Φίλοι του Λαού» βεβαιως το ξέρει η Αριστερά από τον καιρό του Λένιν.

Αν εξυπηρετώ εγώ τα «αντίπαλα πολιτικά κέντρα», επειδή έγραψα κάτι που δεν άρεσε στον κύριο γραμματέα- ούτε στην Π.Γ. τελικά- τι είναι οι 21 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλουν ότι το κύκλωμα Σκουρλέτη -Τσακαλώτου, αποκλείει από ομιλητές στις εκδηλώσεις  όσους δεν είναι αρεστοί;

Κρίμα για τον Τσίπρα: θα του το διαλύσουν

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που με διάβαζε στις εφημερίδες που δούλεψα, ή με διαβάζει στο ΑΠ, που να με θεωρεί εχθρό της Αριστεράς και όργανο των… αντίπαλων του ΣΥΡΙΖΑ.

Αρθρογραφώ χρόνια υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ -ειδικά υπέρ του Αλέξη Τσίπρα- και εναντίον των αντίπαλών του, που με έχουν βάλει στο σημάδι γι’ αυτό- και το ξέρουν όλοι. Τελώ υπό διωγμό από τον Νεομητσοτακισμό, έχασα φίλους και υποστήριξη.

Είναι επιλογή μου. Δεν μου οφείλει κανείς τίποτε. Έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα έτσι τα παρουσιάζω. Υποστήριξα τον Τσίπρα με    προσωπικό κόστος. γιατι έτσι έκρινα στη συγκυρία, με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις μου. Για αντίστοιχους λόγους αντιπολιτευομαι τον Μητσοτάκη η επικρινω τη Γεννηματά.

Είναι κρίμα -γι’ αυτόν, όχι για μένα- να αποφασίζει η ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ ομόφωνα, άρα και με τη συγκατάθεση του,  ότι «θεωρεί» πως εξυπηρετώ τους αντίπαλους του. Επειδή άσκησα πολιτική  κριτική σε ένα πρόσωπο, που έκανε μούγκα στη στρούγκα για όσα ανέφερα.

Έτσι θα του το διαλύσουν το μαγαζί. Αν σύρεται πίσω από τις μικρονοϊκές διαθέσεις οποιουδήποτε αυτό είναι αυτοκαταστροφή. Δεν είναι αυτή η δουλειά επικεφαλής με αρχές. Αν ο Παπανδρέου το 1974 αντιμετώπιζε έτσι τα στελέχη του, το ΠΑΣΟΚ θα διαλύονταν σε δυο χρόνια.

Μπορεί η κριτική μου να είναι άδικη. Αλλά δεν είμαι -πλέον-ρεπόρτερ για να κρίνομαι από την αμεροληψία μου, αλλά αρθρογράφος. Έχω γνώμη και τη λέω-με πάθος ενίοτε. Δεν δικαιούμαι; Ή να στέλνω πρώτα τα γραπτά μου στην Κουμουνδούρου για έγκριση;

Είναι δουλειά των πολιτικών οργάνων ενός κόμματος να βγάζουν αποφάσεις εναντίον όσων ασκούν κριτική; Τότε στη Ν.Δ. και το Κινάλ δεν θα έκαναν τίποτε άλλο όλη μέρα εναντίον μου- και δεν θα είχε την αποκλειστικότητα o Βαξεβάνης.

Αν στην Κουμουνδούρου έτσι το βλέπουν, με γεια τους και χαρά τους. Να με καταγγείλει ο Σκουρλέτης το καταλαβαίνω. Να δώσει ο Τσίπρας άδεια για μια ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου επίσης. Αλλά απόφαση του Π.Σ;

Τόσοι «αριστεροί’ δεν έχουν άλλη δουλειά και ασχολήθηκαν με τη «δίκη» μου για να αποφανθούν ότι ένα άρθρο για το γραμματέα είναι ‘επίθεση» και εξυπηρετεί «αντίπαλα πολιτικά κέντρα»;  Λες και γράφτηκε στο Time; Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι;

Για «να μην τα πάρω τώρα», που θα έλεγε και ο Τσίπρας και αρχίσω να αραδιάζω για ποιους ανοίγουν σαμπάνιες στα «αντίπαλα πολιτικά κέντρα».

Αρχηγός υπό επιτήρηση;

Δεν είχα και δεν έχω καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και καμία επαφή -πολιτική η κοινωνική- με Συριζαίους. Ούτε κανένα συμφέρον από το κόμμα τους. Κάθε άλλο. Στήριξα, με τις λίγες δυνάμεις μου, την κυβέρνηση Τσίπρα- πλην της ανάρμοστης σχέσης με το Καμμένο- και στηρίζω την επιστροφή  της. Αλλά δίχως κέρδος κέρατα...

Εκτιμώ κάποια πρόσωπα  στον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζω από παλιά, αλλά δεν έχουμε επαφές  πλέον, όπως και αποστρέφομαι άλλους. Κατά περιόδους ο κοντοχωριανός μου Αλέξης Τσίπρας μου έκανε την τιμή να συζητάει  μαζί μου.

Εκτιμώ τη δημόσια παρουσία του και το ρόλο του στην ανασυγκρότηση της σύγχρονης Αριστεράς και της Δημοκρατικής παράταξης, όντας επικεφαλής ενός κόμματος με ιδεοληπτικούς, πολιτικά προβληματικούς, ακόμη και σαλεμένους παράγοντες, τους περισσότερους από τους οποίους ξεφορτώθηκε- αφού τους πλήρωσε.

Επισημαίνω συχνά από το ΑΠ τα ουκ ολίγα λάθη του. Η γνώμη μου όσες φορές συζήτησα μαζί του δεν ήταν ποτέ ευθυγραμμισμένη με τη δική του.  Έτσι έχει νόημα μια συζήτηση με πολιτικό αρχηγό.

Τον υποστηρίζω αποκλειστικά λόγω της πολιτικής μου εκτίμησης ότι είναι φυσικός επικεφαλής της  Δημοκρατικής Παράταξης απέναντι στη Δεξιά. Βλέπει κανείς κανέναν άλλον;

Αλλά ας μη βιάζονται κάποιοι διεστραμμένοι ψυθιριστές: δεν με καθοδηγεί ο Τσίπρας. Και εν προκειμένω, δεν θεωρώ ότι τον προβοκάρω αναφέροντας την επαφή μου μαζί του. Γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που να σκέφτηκε ότι ο Τσίπρας συζητάει με δημοσιογράφους για τα στελέχη του κόμματός του. Εκτός ισως από τους ανόητους και τους μωροφιλόδοξους πολυτέλειας.

Δεν μου πέφτει λόγος, αλλά αν νομίζουν ότι πρέπει να είναι αρχηγός υπό επιτήρηση, να πάρουν τον έλεγχο της ατζέντας του. Γι’ αυτό απορώ γιατί απολογήθηκε στην ΠΓ, με το αυτονόητο: «Δεν με εκπροσωπεί κανείς».  Ο επικεφαλής δεν δίνει λογαριασμό παρά μόνο σε όσους τον ανέδειξαν. Από τους άλλους ζητάει.

Επίσης απορώ γιατί ένας σύγχρονος Ευρωπαίος ηγέτης επέτρεψε να γίνει σε κομματικό όργανο δημοκρατικού κόμματος, συζήτηση για ένα απλό δημοσίευμα σε ένα ΜΜΕ που αφορά ένα πρόσωπο. Ότι το επίτρεψέ συνιστά ήττα του. Όχι απέναντι στον Σκουρλετη και τους άλλους. Απέναντί στην πολιτική.

Δικαίωμά τους να έχουν όποια γνώμη θέλουν. Αλλά η ΠΓ ενός αριστερού κόμματος, ιδιαίτερα, είναι πολιτικό όργανο. Δεν είναι Επιτροπή λογοκρισίας για να αποφαίνεται και καταδικάζει δημοσιεύματα ως «επίθεση» ή να ανακαλύπτει «εξυπηρέτηση αντίπαλων» από όποιον λέει τη γνώμη του.

Κάποιοι βρίσκονται σε διαφορά φάσης. Δυστυχώς ανάμεσά τους και κάποιοι δημοσιογράφοι. Μπροστά του θα τα βρει ο Τσίπρας.

Το ζοφερό σημείο της απόφασης, που με αφορά, απηχεί ένα εσωκομματικό περιβάλλον που ο ίδιος δημιούργησε -ή ανέχεται- και εγώ  – όπως και άλλοι δημοσιογράφοι-μπήκα στο στόχαστρο αποκλειστικά λόγω της κριτικής μου.

 Ανήκουν σε μια Αριστερά δεν με αφορά όσοι μετέχουν σ’ αυτόν τον κύκλο των «φωτισμένων αριστερών». Όσοι πιστεύουν ότι κατέχουν την αλήθεια ο ρόλος τους είναι να καθοδηγούν ως «πρωτοπορία»τους υπόλοιπους. Τον Τσίπρα τον θέλουν ως «κράχτη» λόγω του ότι κάνει «γκελ» στην κοινωνία.

Εν προκειμένω προκύπτει οτι δεν πιστεύουν σε καμία διεύρυνση , μετεξέλιξη και αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς τα χρησιμοποίησαν μετεκλογικά για να αλλάξουν την ατζέντα και να αποφύγουν τις ευθύνες τους για την ήττα. Ωστε ιστορικά να χρεωθεί στον Τσίπρα και να αποδυναμωθεί απέναντί τους.

Αφού δεν τους στέλνει άκλαυτους με την εξουσία που του δίνουν οι πολίτες, θα τους λουστεί. Οι  κομματικοί γραφειοκράτες με αυτές τις αντιλήψεις είναι η Αριστερά που δεν έχει ρόλο στη σύγχρονη εποχή.

Είναι η «Αριστερά» που κατέστρεψε το ΕΑΜ,  που διευκόλυνε την Δεξιά να σακατεύει τους ηττημένους του εμφυλίου με το σύνθημα «το όπλο παρά πόδα» του Ζαχαριάδη,  που υπονόμευσε την Δημοκρατική παράταξη, όταν δεν μπορούσε να καπηλευτεί τους τους λαϊκούς αγώνες, που υπηρέτησε τη σοβιετική βαρβαρότητα.

Η Αριστερά που συνέπραξε με τον Μητσοτακισμό στο «βρόμικο 89»  και  αντιστρατεύεται σήμερα την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας.

Πολλοί σ’ αυτόν το χώρο κατάλαβαν τα λάθη τους και το δηλώνουν. Άλλοι όπως μένουν προσηλωμένοι στον ψευτο-ιδεολογικό σκοταδισμό τους. Γιατί  ο Τσίπρας τους αντιμετωπίζει φοβικά στο κόμμα του , είναι μυστήριο.

Λυπάμαι, αλλά πλέον ως φορέας εξυπηρέτησης «αντίπαλων πολιτικών κέντρων» -με την κομματική βούλα μάλιστα- δεν έχω λόγο να πάρω μέρος στο κακόγουστο μασκέ πάρτι τους.

Άντε γεια και καλή τύχη μάγκες…

ΠΗΓΗ: anoixtoparathyro.gr