Πόσο διαρκεί η περίοδος χάριτος για τον Κυριάκο;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος προεκλογικά είχε ξεκαθαρίσει πως δεν την ζητούσε και μετεκλογικά δεν φάνηκε να υπολογίζει στην ύπαρξη της.
Ξεκίνησε την κυβερνητική του θητεία σαν να τον κυνηγούσαν χίλιοι διαβόλοι, πάνω σ’ ένα σχέδιο που είναι ολοφάνερο πως το ‘χε ετοιμάσει από καιρό.
Προσωπικά μάλιστα, έχοντας ζήσει αρκετούς πρωθυπουργούς από τον θρίαμβο ως την πτώση τους, μου κάνει ακόμη μέγιστη εντύπωση το... βάθος της προετοιμασίας του. Όπως και να το κάνουμε, η εικόνα ενός πολιτικού που πολλούς μήνες πριν καν κερδίσει εκλογές έχει διορίσει στα χαρτιά του τον υφυπουργό παιδείας ή τον διοικητή πολιτικής προστασίας, είναι ασυνήθιστη για την Ελλάδα. Ο Κυριάκος το πιστώνεται αυτό, αν και εδώ που τα λέμε δεν θυμάμαι κανέναν πρωθυπουργό που το πρώτο δίμηνο της θητείας του συσσώρευσε πολιτικό κόστος. (Εξαιρώ τον Αλέξη του 2015 για λόγους που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται.)
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Ως πότε θα διαθέτει περίοδο χάριτος; Υπάρχουν αναλυτές που θέτουν ως όριο τον έναν ή τα δύο χρόνια, όμως πιστεύω πως τέτοιοι υπολογισμοί είναι αυθαίρετοι. Τον Καραμανλή (για να πάω στους σχετικά πρόσφατους) τον βαρέθηκαν μετά τον πέμπτο χρόνο, τον Γιώργο μόλις ήρθε το ΔΝΤ, τον Σαμαρά τον είχαν διώξει την επομένη που ορκίστηκε και τον Τσίπρα τον αποτέλειωσαν πριν ολοκληρώσει τον τρίτο χρόνο του. Παλιότερα, τον Ανδρέα δεν τον τέλειωσαν ποτέ (μόνο αποβολές συμμόρφωσης του έδιναν), τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τον ψήφισαν μεν αλλά δεν τον συμπάθησαν παρά μόνο μετά την πτώση του, ενώ τον Σημίτη τον έπιναν σαν μουρουνέλαιο που είναι αηδιαστικό αλλά το συνοδεύει η πίστη ότι κάνει καλό. Αυτός έφυγε μόνος του όταν κατάλαβε ότι η περίοδος χάριτος είχε λήξει.
Κοντολογίς, δεν υπάρχει στάνταρ απάντηση στο ερώτημα. Η εξίσωση έχει πολλούς αγνώστους. Για παράδειγμα, μπορεί να πει κάποιος πως όσο θα βελτιώνεται η ζωή των ανθρώπων, το άστρο ενός πρωθυπουργού δεν στραπατσάρεται. Λάθος. Στραπατσάρεται αν βρεθεί απέναντι του κάποιος που πειστικά θα υποσχεθεί ακόμα καλύτερη ζωή απ’ αυτήν που προσφέρει ο νυν κυβερνήτης. Άλλο παράδειγμα: Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως όσο θα υπάρχει ζωντανή η ανάμνηση του κυβερνητικού Σύριζα, ο Κυριάκος δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα. Γενικά σωστό, αλλά αν ο Αλέξης πείσει ότι έμαθε απ’ τα λάθη του και παρουσιάσει μια εντελώς καινούρια ηγετική ομάδα;
Θα πρέπει φυσικά να έχουν προηγηθεί μεγάλα λάθη της νυν κυβέρνησης, τα οποία ο Κυριάκος φαίνεται να προσέχει για να μην γίνουν. Σύμφωνοι, όμως μια διακυβέρνηση είναι κατά 80% διαχείριση έκτακτων καταστάσεων και μόνο κατά 20% σχεδιασμός. Άντε με την τρέλα σχεδιασμού που έχει ο Μητσοτάκης να κάνει την αναλογία 70-30. Αλλά εκεί θα κάτσει η μπίλια, ο κόσμος μας είναι πολύ απρόβλεπτος και τα λάθη έρχονται πάντα από κει που φυλάγεσαι λιγότερο. Το καλύτερο που έχει να κάνει αυτή η κυβέρνηση είναι να υπολογίζει πως δεν έχει στα χέρια της παρά μια τετραετία, ίσως και λιγότερο απ’ αυτήν. Αυτό θα την απαλλάξει και από τον φόβο του κόστους και από τον πειρασμό της αναβλητικότητας.
Προσωπικά μάλιστα, έχοντας ζήσει αρκετούς πρωθυπουργούς από τον θρίαμβο ως την πτώση τους, μου κάνει ακόμη μέγιστη εντύπωση το... βάθος της προετοιμασίας του. Όπως και να το κάνουμε, η εικόνα ενός πολιτικού που πολλούς μήνες πριν καν κερδίσει εκλογές έχει διορίσει στα χαρτιά του τον υφυπουργό παιδείας ή τον διοικητή πολιτικής προστασίας, είναι ασυνήθιστη για την Ελλάδα. Ο Κυριάκος το πιστώνεται αυτό, αν και εδώ που τα λέμε δεν θυμάμαι κανέναν πρωθυπουργό που το πρώτο δίμηνο της θητείας του συσσώρευσε πολιτικό κόστος. (Εξαιρώ τον Αλέξη του 2015 για λόγους που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται.)
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Ως πότε θα διαθέτει περίοδο χάριτος; Υπάρχουν αναλυτές που θέτουν ως όριο τον έναν ή τα δύο χρόνια, όμως πιστεύω πως τέτοιοι υπολογισμοί είναι αυθαίρετοι. Τον Καραμανλή (για να πάω στους σχετικά πρόσφατους) τον βαρέθηκαν μετά τον πέμπτο χρόνο, τον Γιώργο μόλις ήρθε το ΔΝΤ, τον Σαμαρά τον είχαν διώξει την επομένη που ορκίστηκε και τον Τσίπρα τον αποτέλειωσαν πριν ολοκληρώσει τον τρίτο χρόνο του. Παλιότερα, τον Ανδρέα δεν τον τέλειωσαν ποτέ (μόνο αποβολές συμμόρφωσης του έδιναν), τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τον ψήφισαν μεν αλλά δεν τον συμπάθησαν παρά μόνο μετά την πτώση του, ενώ τον Σημίτη τον έπιναν σαν μουρουνέλαιο που είναι αηδιαστικό αλλά το συνοδεύει η πίστη ότι κάνει καλό. Αυτός έφυγε μόνος του όταν κατάλαβε ότι η περίοδος χάριτος είχε λήξει.
Κοντολογίς, δεν υπάρχει στάνταρ απάντηση στο ερώτημα. Η εξίσωση έχει πολλούς αγνώστους. Για παράδειγμα, μπορεί να πει κάποιος πως όσο θα βελτιώνεται η ζωή των ανθρώπων, το άστρο ενός πρωθυπουργού δεν στραπατσάρεται. Λάθος. Στραπατσάρεται αν βρεθεί απέναντι του κάποιος που πειστικά θα υποσχεθεί ακόμα καλύτερη ζωή απ’ αυτήν που προσφέρει ο νυν κυβερνήτης. Άλλο παράδειγμα: Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως όσο θα υπάρχει ζωντανή η ανάμνηση του κυβερνητικού Σύριζα, ο Κυριάκος δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα. Γενικά σωστό, αλλά αν ο Αλέξης πείσει ότι έμαθε απ’ τα λάθη του και παρουσιάσει μια εντελώς καινούρια ηγετική ομάδα;
Θα πρέπει φυσικά να έχουν προηγηθεί μεγάλα λάθη της νυν κυβέρνησης, τα οποία ο Κυριάκος φαίνεται να προσέχει για να μην γίνουν. Σύμφωνοι, όμως μια διακυβέρνηση είναι κατά 80% διαχείριση έκτακτων καταστάσεων και μόνο κατά 20% σχεδιασμός. Άντε με την τρέλα σχεδιασμού που έχει ο Μητσοτάκης να κάνει την αναλογία 70-30. Αλλά εκεί θα κάτσει η μπίλια, ο κόσμος μας είναι πολύ απρόβλεπτος και τα λάθη έρχονται πάντα από κει που φυλάγεσαι λιγότερο. Το καλύτερο που έχει να κάνει αυτή η κυβέρνηση είναι να υπολογίζει πως δεν έχει στα χέρια της παρά μια τετραετία, ίσως και λιγότερο απ’ αυτήν. Αυτό θα την απαλλάξει και από τον φόβο του κόστους και από τον πειρασμό της αναβλητικότητας.
Ας κάνει την δουλειά σαν να μην υπάρχει πιθανότητα άλλης νίκης κι αν τελικά αυτή ξανάρθει θα είναι για καλό. Αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ξανάρθει. Να μην την περιμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου