Διάβασα πριν λίγες μέρες σε ανάρτηση διαδικτυακού φίλου, δηλωμένου «φιλελεύθερου» και στελέχους της Ν.Δ., ότι θα ήταν σωστό σε κάποια ζητήματα να υπάρξει «συνεννόηση» με το ΣΥΡΙΖΑ. Στα εθνικά θέματα π.χ., στο Σκοπιανό, στην αναθεώρηση του συντάγματος, στα ελληνοτουρκικά.
Επειδή δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από την πρώτη, ίσως επιπόλαιη, ματιά, διάβασα ξανά και...
ξανά τη συγκεκριμένη ανάρτηση, όπως και τις απαντήσεις που έδινε στα σχόλια των λοιπών διαδικτυακών συνομιλητών. Δυστυχώς, η πρώτη αρνητική εντύπωση αποδείχθηκε και ορθή.
Διαπίστωσα, συναρτώντας τα γραφόμενα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο με όσα ακούω καθημερινά στις κοινωνικές μου συναναστροφές, ότι, μετά την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, στον πολιτικό λόγο έχει πλέον εμφανιστεί ένα ακόμα «πολιτικό φρούτο»: ο ισαποστάκης.
Ως ισαποστάκηδες λοιπόν ας χαρακτηρίσουμε όλους όσοι δεν λαμβάνουν ποτέ ξεκάθαρη θέση, αλλά τηρούν ίση απόσταση και από τους δύο αντιπάλους.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, εκτός του ότι δεν επιλέγουν σχεδόν ποτέ πλευρά, έχουν και το απαραίτητο «ύφος» της πολιτικής «σοφίας» και ορθότητας. Την πολιτική κορεκτίλα δηλαδή. Το ύφος της «από έδρας» γνώσης και της «ελέω θεού» κρίσης, αλλά και κριτικής και επίκρισης _γιατί όχι_ όσων δεν συμφωνούν μαζί τους. Κάτι σαν ταλιμπάν της πολιτικής ανάλυσης ένα πράγμα...στο πιο άοπλο μεν, αλλά αρκούντως φιλοπόλεμο.
Η ανωτέρω κατηγορία ανθρώπων συμπληρώνει και «παραπληρώνει» (ας μου επιτραπεί η λέξη και σας παραπέμπω επί τη ευκαιρία στις παραπληρωματικές γωνίες που το άθροισμά τους είναι 180 μοίρες, δηλαδή μια ευθεία) τους άλλους, αυτούς ντε που για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απαντούν με τη σχεδόν κόπι-πάστε φράση: «ναι, αλλά οι προηγούμενοι...». Τους γνωστούς «ναιμεναλλάδες» ή άλλως και «φρουιζελέδες».
Ας είμαστε όμως ξεκάθαροι.
Από τελειωμένους πολιτικά πρώην υπουργούς της κεντροαριστεράς, οι οποίοι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία της Κουμουνδούρου, τέτοια συμπεριφορά είναι αναμενόμενη,
Από τοπικούς άρχοντες, νοτίως της διώρυγας της Κορίνθου ως επί το πλείστον, οι οποίοι γλύφουν οσάν γυμνοσάλιακες πρωθυπουργό μπας και τους δώσει το χρίσμα για τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, επίσης τέτοια συμπεριφορά είναι αναμενόμενη.
Γενικότερα, από όσους έχουν συμφέρον από την παραμονή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, πρακτικές υποτέλειας είναι αναμενόμενες και επιβεβλημένες.
Από στελέχη όμως της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, των κομμάτων που έχουν υβριστεί, κατηγορηθεί, λοιδορηθεί και εξευτελιστεί από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όσο κανείς, τέτοια συμπεριφορά είναι απλά απαράδεκτη.
Στο επερχόμενο χρονικό διάστημα δεν θα κριθεί απλώς η πολιτική επιβίωση των υπαρχόντων κομμάτων και του πολιτικού μας συστήματος. Θα κριθεί η ίδια η δημοκρατία μας. Θα κριθεί αν τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μία χώρα όπου η δικαιοσύνη θα λειτουργεί ανεπηρέαστη από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τη νομική του σύμβουλο.
Θα κριθεί αν η κατεύθυνση της χώρας θα επανέλθει προς την Ευρώπη ή θα διολισθίσει προς τη νότιο αμερική.
Θα κριθεί αν τελικά αξίζουμε την κληρονομιά των αγώνων του 1821 και του 1944-1949.
Ο Ιγνάτιο Λογιόλα, ιδρυτής της αδελφότητας των Ιησουιτών, είχε πει πως «Σε ένα πολιορκημένο φρούριο, η διαφωνία είναι προδοσία».
Αν λοιπόν κάποιοι διαφωνούν με τη αντίσταση κατά της κατάλυσης του πολιτεύματος και της δημοκρατίας από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι απλά προδότες. Όχι του κόμματός τους, αλλά της ίδιας της πατρίδας τους.
Πρώτα θα αντισταθούμε στη μαδουροποίηση της χώρας και μετά θα έχουμε όλο το χρόνο να λύσουμε τις μεταξύ μας διαφωνίες.
Για να είμαστε και απόλυτα «ξηγημένοι» και ειλικρινείς μεταξύ μας.
Του Ηλία Ψυχογιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου