Ο Λαζόπουλος μπορεί να έπαιρνε τα χειροκροτήματα με τον Τζίμη αλλά ο χαρακτήρας που θα ήθελε να του τα δίνει ήταν το Ανθρωπάκι. Ένας «Λογοθετίδης» καθυστερημένος κατά 40 χρόνια που...
ο Λαζόπουλος ήλπιζε ότι θα τον κάνει απολογητή του κατατρεγμένου αλλά ακόμα και στα σκηνικά και τα κουστούμια είχε πάψει να υπάρχει. Ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να υπάρχει το ’50 ή οριακά το ’60 αλλά στην εποχή του Σημίτη και του χρηματιστηρίου είχε τόση σχέση με την πραγματικότητα όση ο Λογοθετίδης με το da Capo.
Το 2004 ο Λαζόπουλος εγκαταλείπει του Μήτσους και κάνει το Αλ Τσαντίρι Νιουζ.
Αρχικά με μικρή επιτυχία. Αργότερα με μεγαλύτερη. Και τελικά του κάθεται. Η κρίση κάνει τον Λαζόπουλο αυτό που πάντα ήθελε να είναι. Εκφραστή του κοσμάκη, που «δεν έχει κανάλι να μιλήσει». Έστω και αν αυτό ακούγεται μέσα από τον Alpha του Κοντομηνά. Κοινωνό της δίκαιης οργής του κόσμου που σε βίντεο που ανεβάζει φωνάζει τον Πάγκαλο «χοντρό». Σαρξ εκ σαρκός της Άνω και της Κάτω πλατείας Συντάγματος των Αγανακτισμένων όταν μιλάει για την δυσωδία που είναι η Βουλή. Τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται κυβέρνηση. Ο Λαζόπουλος είναι ο σύγχρονος Αριστοφάνης και η οργή του ΣΥΡΙΖΑ με το site του, που έχει το όνομα της εκπομπής του. Είναι το απόγειο της τέχνης που μπορεί να αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον Δεκέμβριο του 2015 θα ζήσει την μεγάλη του στιγμή.
Ο Τσίπρας, συνοδευόμενος από την Περιστέρα και τον Νίκο Παππά κάνουν το θέατρο Γκλόρια, Old Vick του ΣΥΡΙΖΑ για να παρακολουθήσουν το «Θεέ μου τι σου έκανα. Στην πλατεία του θεάτρου κάθονται η Γιάννα Αγγελοπούλου, ο Ξυδάκης, ο Κουρουμπλής, ο Ταγματάρχης, ο Κοντομηνάς και everybody who is somebody στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Κατατρεγμένο όμως ανθρωπάκι στη σκηνή με τον πρωθυπουργό, την Αγγελοπούλου και τον Κοντομηνά στην πλατεία δεν μπορεί να υπάρχει. Η 11η Δεκεμβρίου του 2015 είναι το ζενίθ και αρχή της καθόδου.
Τα θεατρικά έργα δεν τραβάνε, η εκπομπή του κόβεται από το κανάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να βοηθήσει.
Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017 όταν ο Λάκης Λαζόπουλος με συνέντευξη του στην Real News ασυνείδητα παραδέχεται την αλήθεια. «Στην περιοδεία κι εδώ στην Αθήνα ήρθαν άνθρωποι που μου είπαν τη γνώμη τους, που μου εξέθεσαν τις δικές τους θέσεις, που μπορεί να μη συμπίπτουν με τις δικές μου, αλλά αυτό έγινε χαλαρά κι ευγενικά». Η αποδοχή ότι από κωμικός έγινε πολιτικός, που το κοινό δεν τον συναντάει για να μιλήσει για την τέχνη για την πολιτική.
Μόνο που ο Λαζόπουλος δεν αντέχει τις επιπτώσεις. Την υπομονή που χρειάζεται ένας πολιτικός, όπως αυτοί που χρόνια αποτελούσαν στόχο στις εκπομπές του. Δεν δέχεται το διαδικτυακό μπούλινγκ που αυτοί είχαν αγόγγυστα δεχτεί, ζητώντας την «εισαγγελική παρέμβαση σε αυτή τη "χούντα" των social media και στον "κανιβαλισμό" της».
Για πρώτη φορά καταλαβαίνει πως ένοιωθαν εκείνοι που στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τα χρόνια των Αγανακτισμένων και των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν αντίθετα στο ρεύμα. Ο Πορτοσάλτε, ο Μανδραβέλης, ο Χειμωνάς και άλλοι δημοσιογράφοι. Κάθε πολιτικός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που στα δύσκολα χρόνια έκανε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα.
Διαβάζοντας κάτω από κάθε ανάρτηση τους έναν οχετό από βρισιές κατηγορίες και απειλές από τα πληρωμένα τρολ και τον όχλο που φτιαχνόταν στην ευκαιρία να τα χώσει σε επωνύμους, δεχόμενοι ότι ήταν το αντίτιμο στο να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα.
Το ρεύμα όμως στην πολιτική δεν έχει μία κατεύθυνση.
Όταν ο Λαζόπουλος χρειάστηκε να κολυμπήσει κόντρα λιποψύχησε. Ζήτησε προστασία από την δικαιοσύνη, κατανόηση από το κοινό για την στήριξη «σε ένα πρόσωπο που έμοιαζε δυνατό, κι ας κατάλαβα άλλα στη διαδρομή». Μια νέα αρχή. Για να ξεκινήσει όμως μια παρτίδα πρέπει να κλείσει η προηγούμενη. Έτσι παίχτηκε αυτό το κωλοπαίχνιδο και οι Αμερικάνοι λένε «Don’t do the crime, if you can’t do the time».
Ο Λάκης Λαζόπουλος δεν έχει την επιλογή να ζητήσει να ξαναμοιραστεί το φύλλο αλλά τον τρόπο που θα σηκωθεί από το τραπέζι.
Του Αντώνη Πανούτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου