Από χθες, η Ελλάδα είναι μία άλλη χώρα.
Οι διαστάσεις της είναι εντελώς διαφορετικές σε σχέση με το παρελθόν της. Οι δύο σήραγγες που εγκαινιάστηκαν στα Τέμπη από τον πρωθυπουργό αλλάζουν τα πάντα στο «χωροχρόνο» της εμπειρίας μας.
Η κοσμογονική μετατόπιση μπορεί να γίνει κατανοητή όταν βρεθεί κανείς στον παλιό δρόμο, προσπαθώντας να μαζέψει μικρά κομμάτια από τη μνήμη του...
Πώς να είναι άραγε, να περπατάς στην ερημιά με τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο να σε βαραίνουν;
Πώς είναι να φέρνεις μπροστά σου εικόνες από τεράστιες ουρές σε μπλόκα αγροτών, εγκλωβισμένους οδηγούς από τα χιόνια, σειρήνες να ουρλιάζουν για τα νεκρά παιδιά από το Μακρυχώρι…
Όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία.
Και οι εφιάλτες και οι γλαφυρές αναμνήσεις από το τοπίο που χάθηκε από τον ταξιδιώτη. Και αν σκεφτείς ότι η βραδύτητα είναι αυτή που δίνει την αίσθηση της ζωής, ο νέος δρόμος στα Τέμπη, κάτι μας παίρνει για να μας δώσει περισσότερη ταχύτητα και ασφάλεια.
Τα χθεσινά εγκαίνια, θα ήταν ένα πρόσφορο φιλοσοφικό θέμα αν δεν ήταν εκεί ο Αλέξης Τσίπρας. Γιατί όσο και να θες να ξεφύγεις δεν σε αφήνει ρε παιδί μου, η εικόνα. Όταν τον βλέπεις σε εγκαίνια δρόμων, η σκέψη αλλού σε πάει. Νομίζεις ότι θα τα παρατήσει όλα και θα τρέξει να βρει διόδια να τα καταγγείλει. Λες κάπου θα έχει κρύψει καμιά σημαία, καμιά ντουντούκα να βρίσει εργολάβους- με βοσκοτόπια ή χωρίς- που πίνουν το αίμα του λαού και απολαμβάνουν αμαρτωλές συμβάσεις με το Δημόσιο. Φοβάσαι ότι θα ξυπνήσει ο άλλος μέσα του και θα παγώσει και πάλι, τα πάντα, μιλώντας μας με πάθος, για την ομορφιά των αμαξιτών δρόμων. Για τα κατάπτυστα ευρωπαϊκά κονδύλια που ούτε λέξη δεν είπε. Μόνο και μόνο για να τιμωρήσει τους κατασκευαστές και εκείνον τον σκοτεινό Μπόμπολα…
Δεν ξέρω αλλά όπως τον κοίταζα αγκαλιά με την ευρωπαία επίτροπο Κρετσού- καταντά παρεξηγήσιμη τόση τρυφερότητα- ένιωσα έντονα την παραίσθηση. Αλλού ήταν ο Αλέξης και άλλα εγώ έβλεπα. Ο ευσεβής πόθος με έκανε να φαντάζομαι αυτό που μέσα μου επιθυμούσα.
Τελικά, ο πρωθυπουργός δεν βρέθηκε ποτέ σε εγκαίνια καμιάς σήραγγας. Ως γνήσιος Αριστερός και φανατικός οπαδός της βραδύτητας, τον Πηνειό εγκαινίασε και όχι τον δρόμο!
Αυτός, ο εντιμότατος κ. Σπίρτζης και όλη η μεγάλη παρέα του, ήταν αλλού. Κάτω από την κρεμαστή γέφυρα και μπροστά από την Αγία Παρασκευή, εγκαινίαζαν την κοίτη του ποταμού. Προς τέρψιν και ευχαρίστηση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που είχε απλώσει από νωρίς, τις σκηνές για ελεύθερο κάμπινγκ, πάνω στα βότσαλα των Τεμπών…
Μεταξύ των δύο στιγμών, υποθέτω ότι ο Πηνειός είναι πιο πραγματικός.
Γιατί, αν δεν έχουν συμβεί σημεία και τέρατα, από το 2015 ως τώρα, δεν μπορεί αυτός ο Αλέξης να συμμετείχε σε τέτοια εγκαίνια ενός έργου ασύμβατου με το ήθος και την συνέπεια της Αριστεράς…
Αυτό το άχαρο παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν είναι που με κάνει να μπερδεύομαι. Και πάντα παρακαλάω να μην ξυπνήσει, γρήγορα, αυτός που τον ονειρεύεται και χάσουμε τον πρωθυπουργό μας…
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
www.liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου