Ας συμφωνήσουμε πρώτα στο εξής:
Το πολιτικό σύστημα παραμένει ακόμα εγκλωβισμένο στον βιόκοσμο του παλαιοκομματισμού.
Πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια σε ό τι αφορά την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και του προσανατολισμού των κομμάτων.
Κάθε σοβαρή εκτίμηση της πραγματικότητας δεν...
έχει να κάνει με την καταδίκη ή την εξιδανίκευση προσώπων ή πολιτικών σχημάτων.
Το ζήτημα είναι πολύ πιο σύνθετο από το να διαλέξεις στρατόπεδο, στον πόλεμο, για την διάσωση της χώρας. Κι αυτό γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό ή πολιτικό αλλά κυρίως πολιτισμικό!
Τα κόμματα και τα πρόσωπα που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, στα χρόνια του Μνημονίου, τελικά δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν μία δυναμική απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεσμά του κρατισμού.
Ούτε η ΔΗ.ΞΑ του Θ.Τζήμερου ούτε και το Ποτάμι του Σ.Θεοδωράκη. Δεν έχει σημασία γιατί. Το αποτέλεσμα μετράει και είναι απογοητευτικό, γιατί δεν κατάφεραν να παράξουν καμία κρίσιμη μάζα συσπείρωσης για το μέλλον.
Από χθες, μπορεί κανείς να ανησυχεί για δύο απογοητευτικές εξελίξεις:
η μία είναι το προσκλητήριο του ΠΑΣΟΚ και η διαφαινόμενη στρατηγική του υπέρ του λαϊκισμού.
Και το άλλο, η νέα εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώξει με πολιτικάντικα τεχνάσματα, την απλή αναλογική από τις ερχόμενες εκλογές.
Αν συνυπολογίσει κανείς τα υπόλοιπα κόμματα και ένα μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας, που διαχρονικά ορέγεται τον κρατισμό, το πολιτικό μέλλον της χώρας μπορεί να εξελιχθεί εφιαλτικό! Επίσης, η ίδια η κοινωνία δεν ξέρει ακόμα τι θέλει.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων δεν έχει εικόνα για το πώς πρέπει να πορευτεί και ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον παγκόσμιο χάρτη.
Από την άλλη, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν ενθουσίασε ούτε το σύνολο των ψηφοφόρων της ΝΔ ούτε και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Χάρηκαν μόνο αυτοί που κοιτούν προς το μέλλον, πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το παρελθόν (άνθρωποι του πνεύματος, της αγοράς, ελεύθεροι επαγγελματίες, νέοι επιστήμονες κτλ). Με λίγα λόγια, όσοι αποτελούν κατά μία έννοια, τους παραγωγικούς Έλληνες.
Είναι βέβαια, γεγονός ότι οι παραπάνω δεν είναι οι περισσότεροι. Και είναι απολύτως φυσικό, όλες οι κατηγορίες που είναι εξαρτημένες από την κηδεμονία του κρατισμού να ανησυχούν, όταν αισθάνονται την απειλή ενός ανθρώπου που τον στοχοποιεί και υπόσχεται να τον πατάξει.
Από κει και πέρα, κανείς δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί αν ο Μητσοτάκης μπορεί να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της διάσωσης και να σταματήσει την ελεύθερη πτώση.
Μπορεί όμως,να το κάνει μόνος του, όταν απέναντι θα βρίσκεται συσπειρωμένο όλο το μέτωπο του κρατισμού;
Η χώρα θα χρειαζόταν μία κυβέρνηση υπερκομματική και ενωτική. Όταν καθημερινά οι κίνδυνοι της φτωχοποίησης της κοινωνίας αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, είναι κάπως αφελές να προβληματίζεσαι για το ποιος θα πρέπει να δώσει την μάχη.
Η αυτοδυναμία της ΝΔ θα είναι δύσκολη, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Δύσκολο είναι όμως, και το αύριο της χώρας. Γιατί και οι «αθώοι» και οι «ένοχοι» ξέρουν καλά ποια είναι η λύση. Οι πρώτοι θα την επιδιώξουν και οι δεύτεροι θα την πολεμήσουν με λύσσα.
Η δυναμική μιας φιλελεύθερης τάσης που θα βρεθεί στο προσκήνιο της ηγεσίας της χώρας μπορεί να εμπνεύσει ένα κύμα πειθούς και για τους υπόλοιπους. Αυτούς που τώρα, φοβούνται να εκτεθούν και θεωρούν τον προστατευτισμό καταφύγιο για την ίδια τους την επιβίωση.
Το πολιτικό σύστημα όμως, δεν έχει ανάγκη μόνο το ηγετικό πρόσταγμα του φιλελευθερισμού. Υπάρχουν και οι άλλοι που έδωσαν και δίνουν την μάχη τους για τη λογική. Ούτε το Ποτάμι ούτε η μεταρρυθμιστική Κεντροαριστερά περισσεύει. Φτάνει μόνο να τους δοθεί η ευκαιρία να συμπαραταχθούν σε ένα κοινό μέτωπο απέναντι στον παραλογισμό της αδράνειας.
Το μέλλον της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι φιλελεύθερο.
Αλλά το σημαντικότερο είναι να είναι και λογικό!
Αν ο Μητσοτάκης θα είναι ο εκφραστής του, θα το δείξει ο χρόνος.
Δεν φτάνουν όμως, οι μοναχικοί «ιππότες» που θα σώσουν την χώρα.
Όσες έντιμες δυνάμεις υπάρχουν ακόμα στο πολιτικό σύστημα, έχουν χρέος να βρουν την άκρη και να δώσουν την αυτοδυναμία που χρειάζεται η χώρα.
Την αυτοδυναμία της λογικής!
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου