Το ένα πουλάκι:
Συναισθηματισμοί!
Πόσες φορές δεν έχουμε δει το σενάριο;
Άνθρωποι που, στην ακμή της καριέρας ή της σταδιοδρομίας τους, «έδεναν και έλυναν», να βρίσκονται τώρα, συνήθως προς το τέλος του βίου τους, σε τόσο δύσκολη θέση που να προκαλούν τον οίκτο.
Συνήθως πρόκειται για αστέρες της σόου μπιζ, διάσημους τραγουδιστές ή ηθοποιούς, το έργο των οποίων εξακολουθεί να έχει χιλιάδες θαυμαστές, οι ίδιοι όμως έχουν οδηγηθεί στο περιθώριο της ζωής...
Πού και πού τους βλέπουμε σε κάποια συνέντευξη ή σε κανένα αφιέρωμα, να εκφράζουν το παράπονό τους για τους φίλους που τους εγκατέλειψαν, για τους θαυμαστές που τους ξέχασαν, για την πολιτεία που δεν κάνει το καθήκον της απέναντι στην Τέχνη…
Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να ζητούν απεγνωσμένα και οικονομική βοήθεια, συνήθως μέσω τρίτων, κάποιων από τους ελάχιστους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά τους, τώρα που έσβησαν και οι προβολείς της δημοσιότητας και έδυσε το άστρο της καριέρας τους.
Ποιοι τους συμπονούν; Ποιοι σπεύδουν να βοηθήσουν;
Ξέρετε τι σκέφτονται (σκεφτόμαστε) οι περισσότεροι;
Μα, καλά, από τα χέρια αυτού του ανθρώπου πέρασαν εκατομμύρια, άλλαζε αυτοκίνητα σαν τα πουκάμισα, ξόδευε τεράστια ποσά σε ταξίδια, διασκεδάσεις, εμφανίσεις, ακόμη και σε «πάθη», όπως ο έρωτας ή τα τυχερά παιχνίδια…
Δεν σκέφτηκε καθόλου το μέλλον του, δεν έκανε το κουμάντο του για μια δύσκολη ώρα, για τα γεράματα του, και τώρα ζητάει να τον λυπηθούμε; Γιατί να το κάνουμε;
Ωστόσο, δεν είναι όλοι έτσι. Καμιά φορά βρίσκονται άνθρωποι που συγκινούνται από το δράμα τους, που, στο όνομα των παλιών ημερών, δέχονται να βοηθήσουν, όχι τίποτα σπουδαίο, έτσι για να ανακουφιστεί προσωρινά ο πόνος του ξεχασμένου, πλέον, ειδώλου.
Σε λίγο ξαναρχίζουν οι… εκκλήσεις, τα δραματικά δημοσιεύματα, οι φωνές απόγνωσης ή όπως αλλιώς περιγράφονται αυτές οι καταστάσεις από τα διάφορα Μέσα, που θα διαθέσουν λίγο από τον χώρο ή τον χρόνο τους θυσία στον πάλαι ποτέ βωμό του ειδώλου.
Το άλλο πουλάκι:
Σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Πολύ καλά πήγε ο νους σας. Την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, η οποία δεν έχει τίποτε πια να επικαλείται παρά τα περασμένα μεγαλεία της, όταν έλαμπε σε όλη την ανθρωπότητα και σκόρπιζε φως πολιτισμού.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με δυο διαφορές.
Η πρώτη είναι πως στα κράτη δεν μπορούμε να μιλούμε για… γεράματα. Τα κράτη μπορούν πάντοτε να ξαναπατήσουν γερά στα πόδια τους, να βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις, να ξαναποκτήσουν τη θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη.
Αρκεί να ξεπεράσουν τις προσωρινές δυσκολίες και στη συνέχεια να δείξουν ότι έχουν παραδειγματιστεί από τα λάθη που τα οδήγησαν στην ένδεια.
Υπάρχει όμως και η δεύτερη διαφορά.
Μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί! Δεν θα βρεθεί ποτέ κανείς «φιλότεχνος» να βοηθήσει μια χώρα με το αζημίωτο, μόνο και μόνο από σεβασμό στην προσφορά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Όσοι το πιστεύουν αυτό είναι αφελείς κι όσοι το προβάλλουν ως πολιτική στάση είναι επικίνδυνοι για τον τόπο.
Ωστόσο έχουν στηθεί πολιτικές καριέρες στις μέρες μας, ακριβώς σ’ αυτό το μύθευμα: Ότι υπάρχουν χώρες που είναι πρόθυμες να βοηθήσουν και πως η προσφυγή στο ΔΝΤ και τα συνακόλουθα Μνημόνια έγινε από πολιτικούς-προδότες.
Πολιτικούς υπηρέτες ξένων συμφερόντων, στην καλύτερη περίπτωση «αντιλαϊκών», που, με βάση κάποιο οργανωμένο σχέδιο, οδήγησαν τη χώρα στην εξαθλίωση.
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Για ποια χώρα μιλάτε;
Διότι, για μια στιγμή, νόμισα πως αναφέρεστε στην Ελλάδα, εσείς όμως σίγουρα λέτε για την Κύπρο, αυτό είναι το πρόσφατο, εμείς αποτελούμε πια «χθεσινή είδηση».
Η Κύπρος, λοιπόν, και ο πρόεδρος Χριστόφιας ακολουθούν τα βήματα της Ελλάδας και δεν απευθύνονται για βοήθεια ούτε στη Ρωσία, ούτε στην Κίνα, παρά προσφεύγουν στο ΔΝΤ!
Παρ’ όλο που (και) η Κύπρος διαθέτει τεράστια ενεργειακά αποθέματα στον υποθαλάσσιο χώρο της, αποθέματα που θα έφταναν όχι μόνο να βγει από τη δύσκολη οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει, αλλά να βοηθήσει και την μητέρα Ελλάδα να αποπληρώσει τα χρέη της.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
«Εθνικός προδότης», «πουλημένος στο κεφάλαιο», «γερμανοτσολιάς» και ο σύντροφος Χριστόφιας;
Κάτι δεν στέκεται καλά στο σενάριο που δημιούργησαν όλοι όσοι πόνταραν πολιτικά όχι στη λογική αλλά στο συναίσθημα των ψηφοφόρων.
Είναι πολύ εύκολο και πολύ βολικό να τα ρίχνεις όλα στους κακούς, κρατώντας για τον εαυτό σου τον ρόλο του θύματος.
Το δύσκολο είναι να αντικρίζεις την πραγματικότητα κατάματα, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς φτηνά ιδεολογήματα.
Διαφορετικά, είσαι άξιος της μοίρας σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου