Ποια πατρίδα, ποια Ελλάδα;

Του Νίκου Ξυδάκη Η Ελλάδα αλλάζει. Σαν να ζαρώνει, να μαζεύει, να σουρώνει.  Ας το πούμε σωστά: οι Ελληνες αλλάζουν. Ζαρώνουν και περιφέρονται αλλοπαρμένοι και άδειοι, σαν χαμένοι, θαμπωμένοι μες στο εκτυφλωτικό ηλιόφως του Αυγούστου που όλα τα λιώνει και όλα τα ξεπλένει. Γιατί η χώρα η ίδια, παρ’ όλα τα φορτώματα και τους βιασμούς πάνω στο σώμα της, αντέχει: υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, και μετά από μας, όταν θα ’μαστε κόνις και σκιά και θα μας σιχτιρίζουν οι απόγονοι από τις Αυστραλίες. Το συνήγαγα σιωπηρά αυτό το συμπέρασμα, ανάμικτο από στωικότητα και μελαγχολία, όταν... διάβασα το γράμμα του φίλου μου. O Δημήτρης, λοιπόν, διαρκώς συνομιλητής και συμπαραστάτης, κάθεται σε έναν ίσκιο στη Σκόπελο, αντικρύ της Σκιάθου, και πέμπει δικτυακά: «Αγαπητέ φίλε, άλλος ένας θρήνος το σημερινό σου κείμενο, για έναν τόπο που δεν θέλει να σωθεί. Εχεις σκεφτεί πως υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία, προτιμούν να άρχονται από κλεφτρόνια ομιλούντα την ελληνική (ναι, τους γνωστούς Τσοχατζό κ.λπ.), παρά από τον Ράιχενμπαχ, ενώ είναι ολοφάνερο πως για να ισιώσει (κάπως!) ο εγχώριος καπιταλισμός δεν αρκεί ο Ράιχενμπαχ, ίσως ούτε μια ολόκληρη εκατοντάδα SS Panzer Divisionen; Καλό κουράγιο. Το χρειαζόμαστε, ιδίως όσοι από μας δυσκολεύονται να καταλάβουν πως δεν αλλάζουν εύκολα ορισμένα πράγματα». Εναν λαό που δεν θέλει να σωθεί - μεταφράζω νοερά. Είπαμε, ο τόπος θα μείνει, υπό αυτή ή υπό ετέρα μορφή. Οσο το μετέφραζα, στα μάτια μου περνούσαν εικόνες από δρόμους Κυκλάδων: στο ένα νησί, σκουπίδια, νάιλον σακούλες μπλεγμένες σε φρύγανα και γαϊδουράγκαθα, σαν σημάνσεις πλήθους τουριστικού και ερημίας ανθρώπινης, σημαίες αφροντισιάς και παραίτησης, ίχνη επέλασης βαρβάρων. Πλάι στις σημαίες της διαδρομής γκάζωναν γουρούνες τρίκυκλες και τζιπάρες, αγέρωχες, τυφλές, ρυπογόνες - ο λαός. Στο άλλο νησί, οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι, οι κάδοι ανακύκλωσης λειτουργούντες, τα αυτοκίνητα λιγοστά και ταπεινά, δεν μαρσάριζαν. Πλάι πλάι τα δύο νησιά, πλάι πλάι δύο φανερώσεις ενός λαού, ίδιου στον πυρήνα του. Αρα, μήπως μπορούμε; Στήνω αυτί: Ακούγεται δεξιά - αριστερά, όλο και συχνότερα, με ένταση αυξανόμενη:   Θέλω πίσω την πατρίδα μου... Πού είναι η Ελλάδα που ξέραμε...   Κλιμακωτά, μέχρι το απειλητικό: Να ξεβρωμίσει ο τόπος. Τέτοια. Σαν αυτό που λέει το αντιδραστικό Tea Party στις ΗΠΑ: «To take back our country», να πάρουμε πίσω τη χώρα μας. Μεταξύ θρήνου και ελπίδας, αναρωτιέμαι πάλι: Ποια πατρίδα, ποια Ελλάδα; Αυτήν που κάναμε σαν τα μούτρα μας τα άπληστα;  Από ποιους να ξεβρωμίσει, αν όχι από εμάς που τη μαγαρίσαμε, άπονοι, αδιάφοροι, αλαζόνες, ιδιοτελείς;  Καλύτερα να μην την πάρουμε πίσω έτσι, λεηλατημένη, με νάιλον σκουπίδια μπηγμένα στ’ αγκάθια. Ας την αφήσουμε να αλλάξει, να ξεπλυθεί, να λυτρωθεί απ’ τα δικά μας κρίματα. Μήπως αλλάξουμε κι εμείς και έτσι ξαναγεννημένοι, μετά τη συντριβή, μπορέσουμε να τοπώσουμε, να ταιριάξουμε αρμονικά στους κόλπους της πατρίδας, να βρούμε τη Διαμονή. Τέτοια πατρίδα. http://www.kathimerini.gr Σχόλιο:  Αγαπητέ Κε Ξυδάκη, Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ότι ενώ χρειάσθηκαν 100 χρόνια για να γίνουν οι Αμερικάνοι αλαζόνες μετά από μια σειρά επιτυχιών, όσο κι αν ενοχλεί την "αριστεροθρεμμένη" γνώμη μας και τον φανατισμό μας από το 1974 κα μετά, μας πήρε μόνο 10-15 χρόνια χρόνια για να γίνουμε αλαζόνες με δανεικά όμως από τους "βαρβάρους".  Η σωστή παρατήρηση της αναγνώστριας από την Grenoble ότι ενώ τα σπίτια μας είναι πεντακάθαρα ό τόπος μας δεν είναι, δείχνει ότι η πατρίδα, άλλη μια λέξη ανάθεμα στο σύγχρονο λεξιλόγιό μας-μόνο στο Έλληνα όμως- δείχνει που ορίζει ο καθένας μας την Ελλάδα, στα σύνορα της αυλής μας.  Ο Δυτικός κόσμος πριν την Αναγέννηση, Γέννηση την ορίζω εγώ, πέρασε τον Μεσαίωνα, σε αντίθεση μ' εμάς που είχαμε τον Τούρκο.  Έχουμε χρυσή ευκαιρία με εφαλτήριο την παρούσα κρίση που διαρκέση για πολλά χρόνια να επανιδρύσουμε όχι το κράτος αλλά την Ελλάδα, αρκεί να χρησιμποιήσουμε την λογική μας και όχι τα εύκολα πιασάρικα συνθήματα της αριστεράς.  “Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστι γενέσθαι των δεόντων”.  Το πάρτυ ετελείωσε. Χρειάζεται σοβαρή εργασία. Το Ελληνικό τοπίο, σε συνδυασμό με την ιστορία του παραμένει εκθαμβωτικό. Δεν είναι "προνόμιο" μόνο των Ελλήνων να κακολογούν τους άλλους, αλλά και "προνόμιο" ταν άλλων να κάνουν το ίδιο προς εμάς.  Είναι στην ανθρώπινη φύση να προσπαθούμε να βρούμε τις αδυναμίες του άλλου για να αισθανόμαστε καλλίτερα-το συναίσθημα της υπεροχής.  Κάθε λαός έχει την δική του Αχίλλειο πτέρνα και οι αγαπητοί Γάλλοι δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα αλλά ο κανόνας.  Αν τα σκουπίδια ήταν το μεγαλλίτερο πρόβλημά μας τότε η λύση του θα ήταν πολύ εφικτή, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Σχολίασε ο/η Αλαζόνες