Είμαι δεξιός και είσαι αριστερός. Ε και; Άλλο είναι το χρέος μας…

Τελικά ήρθε και η δική μας η σειρά. Λίγο πιο πρίν, λίγο πιο μετά, δεν έχει πλέον σημασία. 

Έτσι είναι καμωμένες, άλλωστε, οι γενιές. 

Να λουφάζουν νωχελικά πίσω από τον βίο και την πολιτεία των απερχόμενων γενιών και σαν έρθει η ώρα του ιστορικού κατεπείγοντος να μπουκάρουν  δυναμικά στο προσκήνιο της Ιστορίας και να αρπάζουν με το «έτσι θέλω» το πρωταγωνιστικό του ρόλου από τους γηραλαίους θεατρίνους της εποχής που φεύγει .

«Να μπεί κανείς μέσα στον αιώνα, αυτό είναι το ζήτημα» φώναζε ο...

Θεοτοκάς και η γενιά του ’30, έναν αιώνα πρίν, για να προσθέσει δυο αράδες παρακάτω «δεν μου είναι πια δυνατό να εξακολουθήσω να παίζω ή να ταχτοποιώ βιβλία. Θέλω να λάβω μέρος».

Ήρθε, λοιπόν, και η δική μας η σειρά, έναν αιώνα μετά, να πάψουμε να ταχτοποιούμε καριέρες και να λάβουμε μέρος «βουτώντας ως τον λαιμό μες στην Ιστορία», να ξεμπερδεύουμε σε χρόνο ανεπιστρεπτί με τους θλιβερούς χρεώστες της Μεταπολίτευσης και να βάλουμε εμπρός το δικό μας χρέος.

Από πού ξεκινάς, όμως, και πού πάς; Ποιους αφήνεις πίσω σου και ποιους παίρνεις μαζί σου; Τι αλλάζεις και τι αφήνεις ίδιο; Ειλικρινά δεν ξέρω από πού ξεκινάς. Ούτε ποιους πρέπει να εμπιστευτείς, ούτε τι πρέπει ακριβώς να αλλάξεις. Έχω, όμως, μια υπόνοια για το  που πρέπει να πάμε. Μια υπόνοια για το ποιος πρέπει να είναι ο τερματισμός. Και την υπόνοια αυτή δεν την έχω μονάχα εγώ. Την έχουμε πια πάρα πολλοί από εμάς ανεξαρτήτως πεποιθήσεων.

Είμαι δεξιός στις πεποιθήσεις μου αλλά αυτό δεν δικαιολογεί κανένα λαμόγιο της αεριτζίδικης μεγαλοαστικής μας τάξης να εξακολουθεί να ζει εις βάρος του κρατικού κορβανά, να αδυνατεί ακόμα και σήμερα να στήσει έστω και μια εξαγωγική επιχείρηση της προκοπής  και να επιμένει να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα μέσα από μπουγέλα με πανάκριβες βότκες και φλωροαστακομακαρονάδες.

Είμαι δεξιός στις πεποιθήσεις μου αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί καμιά  ελεύθερη αγορά να μην κόβει αποδείξεις και να φοροδιαφεύγει.

Είμαι δεξιός στις πεποιθήσεις μου αλλά αυτό δεν επιτρέπει σε κανέναν πατριδοκάπηλο του κερατά να βάνει την Ελλάδα εμπρός του για να κρύβει τις πομπές του.

Είμαι δεξιός στις πεποιθήσεις μου αλλά αυτό δεν σημαίνει πως προτάσσω την ιδιωτικοποίηση μιας ΔΕΚΟ έναντι του κρατικού της ελέγχου. Δεν έχω ιδεοληψίες γύρω από το δημόσιο και το ιδιωτικό. Με νοιάζει μονάχα το ιδιωτικό να είναι ευγενές και υψηλό, να συντηρεί μια επιχειρηματικότητα γεμάτη το πάθος της δημιουργίας και να έχει συνεχώς στραμμένο το βλέμμα του προς τις ανάγκες της κοινωνίας και το δημόσιο να είναι λιτό και δωρικό, να σεβεται το δημόσιο χρήμα, να θέτει τους κανόνες της κοινής συμβίωσης, να επιβλέπει την εφαρμογή τους για όλους και να στέκεται δίπλα στον ανήμπορο πολίτη μέσα από τις υπηρεσίες του. Αυτό με νοιάζει μόνο.

Είσαι αριστερός στις πεποιθήσεις σου αλλά αυτό δεν δικαιολογεί καμία αργομισθία στο δημόσιο να μισθοδοτείται από τα δημόσια ταμεία.

Είσαι αριστερός στις πεποιθήσεις σου αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί καμιά περιφέρεια της χώρας να συντηρεί πέντε νοσοκομεία, υποστελεχωμένα και με ανύπαρκτες παροχές υπηρεσιών υγείας προς τους πολίτες της, και να ανέχεται τον κάθε γραφικό πολιτικάντη να απειλεί θεούς και δαίμονες για το επικείμενο κλείσιμο δημοσίων υπηρεσίων που στην εποχή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης φαντάζουν θλιβερά κουφάρια ενταύθα .

Είσαι αριστερός στις πεποιθήσεις σου αλλά αυτό δεν σου αρκεί για να ανέχεσαι τους κλαυθμηρμούς μιας ολόκληρης χώρας για τα φάρμακα των 8 δισ που έφτασε να σαβουρώνει και τα οποία τώρα καλείται να εγκαταλείψει. Δεν γίνεται να βάζεις μια ζωή μπροστά τον καρκινοπαθή και το νεφροπαθή για να δικαιολογείς την υπερσυνταγογράφηση φαρμάκων από {πειναλέα τρωκτικά με λευκές ποδιές} και την κατασπατάληση υλικών για να πλουτίζουν κάτι γηραλαίοι ψωμόλυσες με βαρύγδουπους τίτλους.

Είμαι δεξιός και είσαι αριστερός. Και όμως. Αν αφήσουμε κατάχαμα τις ταμπέλες και κοιταχτούμε στα μάτια θα συνεννοηθούμε. Ας παλέψουμε για τα αυτονόητα και αφού φτιάξουμε σοβαρό κράτος και ευνομούμενη Πολιτεία μπορούμε κατόπιν να επιστρέψουμε ήσυχοι και με τακτοποιημένη τη συνείδηση μας στα γνωστά χαρακώματα  και να συνεχίσουμε το αιώνιο αντιπάλεμα των ιδεών.

Δεν είναι το ίδιο η Δεξιά και η Αριστερά. Το αντίθετο, μάλιστα. Κάθε λέξη κουβαλάει τα δικά της οραματά , τους δικούς της ευσεβείς πόθους για ένα καλύτερο αύριο, τα δικά της προτάγματα , τους δικούς της ηγέτες  και τους δικούς της προδομένους οπαδούς . 

Οι λέξεις όμως αυτές έχουν τη σημασία τους σε χώρες σαβαρές. 

Σε χώρες με οργανωμένο, ευνομούμενο και ορθολογικό κράτος που συμβιώνει αρμονικά με μια υγιή ελεύθερη αγορά δημιουργίας και αληθινής επιχειρηματικότητας. Σε αυτές τις χώρες έχει νόημα η διελκυστίνδα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Όχι στη δική μας, που το κράτος κατήντησε άσυλο {ανιάτων αργομισθιών} και η κατ΄ ευφημισμό ελεύθερη αγορά αποτελείται από ένα μπουλούκι μεταπρατών, αεριτζίδων, εμπόρων και  προμηθευτών του δημοσίου. 

Στη χώρα μου προέχει το φτιάξιμο του κράτους και της αγοράς.

Γιατί όσο και αν επιμένουν ορισμένοι επαγγελματίες πουλητάδες ιδεών και διαξιφισμών δεν υπάρχει δεξιό και αριστερό Πανεπιστήμιο. Υπάρχει μονάχα Πανεπιστήμιο με σοβαρούς φοιτητές που σέβονται το δημόσιο χώρο και αφοσιώνονται στις σπουδές τους, με καταξιωμένους καθηγητές που αναδεικνύονται στην ιεραρχία χάριν των προσόντων τους και όχι χάριν των γνωριμιών τους, με φοιτητικά κινήματα και ακαδημαικές πρωτοβουλίες που δεν αποβλέπουν στην αναπαραγωγή των παρωχημένων ιδεών ενός άλλου κόσμου αλλά στο πλάσιμο ενός καινούριου κόσμου.

Δεν υπάρχει δεξιά και αριστερή περίθαλψη Υγείας. Υπάρχει μονάχα ένα δημόσιο σύστημα υγείας που λειτουργεί υπερ των αδυνάτων, με οργανωμένη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που αποσκοπεί στην πρόληψη και την αγωγή υγείας και όχι στον πλουτισμό των γενικών γιατρών μέσα από την υπερσυνταγογράφηση φαρμάκων, με ορθολογικά κατανεμημένα νοσοκομεία και κέντρα αποκατάστασης σε ολόκληρη τη χώρα που να μπορούν να διεκπεραιώνουν σοβαρά περιστατικά και να μην λειτουργούν ως πυλωροί προς τα μεγάλα νοσοκομεία του κέντρου και με ένα διοικητικό προσωπικό αντάξιο των απαιτήσεων και των προκλήσεων της νέας εποχής και  ένα ιδιωτικό σύστημα υγείας που  δεν εξαντλεί τις δυνατότητές του σε διαγνωστικά κέντρα αλλά επενδύει σοβαρά σε υποδομές υγείας.

Δεν υπάρχει δεξιό και αριστερό κράτος. Υπάρχει μονάχα κράτος με οργανωμένες υπηρεσίες που  υπηρετούν τον πολίτη,με καταρτισμένους και ευσυνείδητους υπαλλήλους που  θεωρούν χρέος τους την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, με παρεμβατικό ρόλο στην ελεύθερη αγορά και με στρατηγικές αναπτυξιακές πολιτικές στην προμετωπίδα του.

Δεν υπάρχει δεξιά και αριστερή Αυτοδιοίκηση. Υπάρχει μονάχα μια αυτοδιοίκηση που απαιτεί και διεκδικεί αρμοδιότητες από το αθηνοκεντρικό κράτος, που εκπονεί σχέδια και τα υλοποιεί, που έχει ξεκάθαρη θέση για τις αναπτυξιακές δυνατότητες της κάθε περιοχής  και που λειτουργεί στη βάση της αξίας και της ικανότητας και όχι στην λογική του «τεμέτερον», του ημέτερου και του «θκο μας» παιδιού.

Δεν υπάρχει δεξιά και αριστερή Ελλάδα της Ευρώπης. Υπάρχει μονάχα μια Ελλάδα που συμμετέχει ενεργά στις διαδικασίες της ευρωπαικής ολοκλήρωσης και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή. Μια Ελλάδα που αρνείται να αντιμετωπίζει άλλο την Ευρώπη ως τον αιμοδότη της κακομοιριάς της. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της γενιάς μας.  Να κατακτήσουμε την Γηραιά Ήπειρο με τους ποιητές, τους λογοτέχνες μας, τους επιστήμονές μας και με τα προϊόντα μας. Να γίνουμε και εμείς, επιτέλους, πραγματικοί συνοδοιπόροι σε μια πορεία ενοποίησης που φτάνει σιγά σιγά στο τέρμα της. Βασανιστικά, επώδυνα, είναι η αλήθεια αλλά φτάνει.

Και στον τερματισμό εμείς θα είμαστε εκεί. Όχι ως επαίτες, όχι ως αιώνιοι γραικοί να προτάσσουμε συνεχώς τις ιδιαιτερότητες μας και να απαιτούμε πακέτα στήριξης και κατανόησης από τους εταίρους μας αλλά ως συμμέτοχοι και συνδιαμορφωτές.
Γιατί αυτός ο ρόλος μας πρέπει. Γιατί αυτές τις απαιτήσεις έχουμε πιά από τους εαυτούς μας.

Γι αυτο, λοιπόν. Για τους φίλους μας που ξενιτεύονται. Για τους συγγενείς μας που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα. Για τους γνωστούς μας που εξαθλιώνονται. Για όλους αυτούς που ήρθαν στον κόσμο αυτό για μια αξιοπρεπή ζωή και αντικρίζουν καθημερινά το φάσμα της αναξιοπρέπειας, για μια χώρα τέλος που κατήντησε ο περίγελος του πλανήτη θα βάλουμε στην άκρη τους μεγάλους εθνικούς μας διχασμούς, τους σύγχρονους δημοτικισμούς και καθαρευουσιανισμούς μας, θα ανταμώσουμε, θα ανεχτούμε την ανάσα του διπλανού μας και θα φτιάξουμε από την αρχή τον κόσμο γύρω μας.

Πανεπιστήμια γνώσης, νοσοκομεία πραγματικής προσφοράς, δημόσιες υπηρεσίες κοντά στον πολίτη, πολίτες υπεύθυνους και παραγωγικούς, θεσμούς ανεπηρέαστους από τη νεοελληνική μας κουτοπονηριά.

Ένα νέο κίνημα, νέων ανθρώπων, με νέες ιδέες που θα διεκδικήσει στις επικείμενες εκλογές την αυτοδιοίκηση από τους σημερινούς κουμανταδόρους και τους θλιβερούς τους τσιλιαδόρους και θα αναμετρηθεί κατόπιν με τα λείψανα του κοινοβουλευτικού παλαιοκομματισμού. Αυτό είναι το χρέος μας. Και μπροστά στο χρέος δεν κιοτεύεις. Βγαίνεις μπροστά και διεκδικείς. Κάθε γενιά εξάλλου σπαταλιέται για ένα χρέος. Καιρός να σπαταληθούμε και εμείς για το δικό μας…

Έγραψε ο: Τάσος Φούντογλου*

* Ο Τάσος Φούντογλου είναι γιατρός – ειδικευόμενος νεφρολογίας