Λογιστές αντί δικαστές και η ευρωπαϊκή διολίσθηση προς ολοκληρωτικές αντιλήψεις και πρακτικές…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

«Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις της πραγματικότητας και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η μία είναι εκείνη των Ελλήνων πολιτών που πληρώνουν και βασανίζονται και η άλλη είναι αυτή των Γερμανών που πιστεύουν πως εδώ και πολύ καιρό χρηματοδοτούν την Ελλάδα, η οποία δεν υλοποιεί τα συμφωνηθέντα. Αυτές οι δύο προσεγγίσεις πρέπει να ομογενοποιηθούν και να γίνουν μία προσέγγιση» 

Άγκελα Μέρκελ

( Στη κοινή συνέντευξη Τύπου Α. Μάρκελ – Α. Σαμαρά στο Βερολίνο, στις 24/8/2012 )...

Η Ευρωπαϊκή «Ένωση», ευθύς μόλις «αποκαλύφθηκε» το «πρόβλημα της Ελλάδας», αμέσως επιλήφθηκε με ταχύτητα και αποφασιστικότητα.

Τι έκανε αμέσως; Τι κάνει έκτοτε συνεχώς; Έστειλε, κι έκτοτε στέλνει συνεχώς, κλιμάκια λογιστών της, να καταγράψουν το «λαβείν» των δανειστών.

Απολύτως τίποτε άλλο δεν της ενδιαφέρει.

Το «λαβείν» των δανειστών και μόνο αυτό.

Και είναι πολύ λογικό.

Διότι ΑΥΤΗ Η ΕΥΡΩΠΗ, δεν είναι παρά η εκτρωματική κατάληξη ενός οράματος που μίλαγε για την Ευρώπη των λαών, για την Ευρώπη της Αλληλεγγύης, για την Ευρώπη που θα γίνονταν μια ΕΝΙΑΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ.

ΑΥΤΗ Η ΕΥΡΩΠΗ, δεν είναι παρά μια σύναξη οικονομικών συμφερόντων, και για να είμαστε ακριβείς, ΑΥΤΗ η Ευρώπη, δεν εκπροσωπεί παρά τα «οράματα» και τους στόχους των ευρωπαϊκών οικονομικών μεγαλοσυμφερόντων.

Μια τέτοια Ευρώπη «ονειρεύονται».

Μια Ευρώπη που θα διοικείται στη βάση της φιλοσοφίας της «οικονομικής διακυβέρνησης», που δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα είδος καταστατικού σαν αυτά επί της βάσει των οποίων διοικούνται οι εταιρείες, και ιδίως οι μεγάλες εταιρείες.

Μια Ευρώπη – εταιρεία, με ένα διοικητικό συμβούλιο, και με ένα «κανονισμό προσωπικού».

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

ΑΥΤΗ η Ευρώπη, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, αργά αλλά σταθερά διολισθαίνει προς κάτι περισσότερο από ένα αυταρχισμό : διολισθαίνει προς έναν νέου τύπου ολοκληρωτισμό.

Έναν ολοκληρωτισμό, που απαιτεί την «ομογενοποίηση» των διαφόρων αντιλήψεων, των διαφόρων πολιτιστικών προτύπων, και γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι κατά κανόνα καλούν σε «ομογενοποιήσεις», που στο βάθος, κρύβουν την επιδίωξη της αφομοίωσης. Όταν π.χ. η Γερμανίδα καγκελάριος μίλαγε για την «ύπαρξη δύο πραγματικοτήτων», αυτή του πώς αισθάνονται οι Έλληνες κι αυτή του πώς αισθάνονται οι Γερμανοί, και ότι πρέπει να καταλήξουμε σε μια «ομογενοποίηση» αυτών των πραγματικοτήτων, θα πρέπει κανείς να πετά στον έβδομο ουρανό αν πιστεύει ότι η Γερμανία θα έβρισκε ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ υποχώρησης της γερμανικής «πραγματικότητας» έναντι της ελληνικής, και για το ποιανού η «πραγματικότητα» θα έπρεπε κυριολεκτικά να καεί στους φούρνους.

Έναν ολοκληρωτισμό, που απαιτεί την αμφισβήτηση του πολυκομματισμού και της αντιπολίτευσης, όταν πρόκειται να ικανοποιηθούν αιτήματα των δανειστών, κάτι που το είδαμε στο «ελληνικό πείραμα» στις τελευταίες εκλογές, όταν «από έξω» ερχόταν μηνύματα για «αιτήματα» ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΚΥΡΙΟΤΕΡΩΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΕΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΘΕΤΑΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ.

ΑΥΤΗ η Ευρώπη, ευθύς μόλις μύρισε αίμα στην Ελλάδα, επέπεσε ως ο πιο αδίστακτος τοκογλύφος, απαιτώντας κι άλλο αίμα, απαιτώντας το ξεκοκάλισμα του ιδιωτικού και δημόσιου εισοδήματος και πλούτου.

Πολύ λογικά λοιπόν, ΤΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ, ήταν το πώς θα πάρει πίσω κεφάλαιο, τόκους, πανωτόκια.

Η μισή Ευρώπη εναντίον της άλλης μισής.

Αυτό σίγουρα χρειάζεται μεγάλη φαντασία να το ονομάσεις «ενιαίο».

Πολύ πιο εύκολα μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως κανιβαλισμό.

Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε προς στιγμή, ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΕΚΤΗΜΕΝΟΥ, αυτόν τον πολιτισμό που θέλει να προβάλλει ως η κοιτίδα των δημοκρατικών και ανθρωπιστικών πανανθρώπινων αξιών, πώς αυτό το χρέος δημιουργήθηκε, ποιοι το εγκολπώθηκαν και πόσο, αν υπάρχουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες και από ποιους, αν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες.

ΑΥΤΗ η Ευρώπη, ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΔΕΚΑΡΑ για τέτοιου είδους προβληματισμούς, και στα πλαίσια της νέο-ολοκληρωτικής της αντίληψης, αναβιώνει την παλιά ολοκληρωτική αντίληψη της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.

Ένας έκλεψε, όλοι έκλεψαν.

Εκατό χιλιάδες έκλεψαν, πέντε εκατομμύρια έκλεψαν.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ότι συμπεριφέρθηκε ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΎ ΕΤΑΙΡΌΥ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΌΥ  ΠΟΥ «ΕΠΙΣΗΜΩΣ» ΕΠΙΔΙΏΚΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΡΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.

Πολύ λογικά και πολύ φυσιολογικά λοιπόν, τι έστειλαν;

Λογιστές, για να εξετάσουν τα λογιστικά κατάστιχα του οφειλέτη.

Για τα άλλα ζητήματα που αναφέραμε παραπάνω;

Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή.

Δεν τους ενδιαφέρει ποσώς αν έκλεψαν, ποιοι έκλεψαν, πόσα έκλεψαν.

Διότι, αν στη θέση τούτης της «Ένωσης» (των αγορών), ήταν η ΠΟΛΙΤΙΚΗ «Ένωση» των ευρωπαϊκών λαών, τότε, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΘΑΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΤΕΣ ΘΑ (ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ) ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ, ΩΣΤΕ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΔΩ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, ΝΑ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΣΑΝ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΑΤΑΡΧΘΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ, ΘΑ ΕΦΤΑΝΑΝ ΟΙ ΛΟΓΙΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΨΟΥΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΕΛΗΛΑΣΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ.

Αν η Ευρώπη και οι «πολιτικές» της ηγεσίες, προεξάρχουσας αυτής της ηγεμονεύουσας Γερμανίας, έστειλε κάποιο μήνυμα, είναι ακριβώς το μήνυμα της ΕΠΙΚΡΟΤΗΣΗΣ της τείνουσας να λάβει θεσμικά χαρακτηριστικά ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΟΡΟ/ΕΙΣΦΟΡΟ-ΔΙΑΦΥΓΗΣ, και της ΕΠΙΚΡΟΤΗΣΗΣ της ΠΑΓΙΑΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ.

Τα όποια «ευχολόγια» για «ΑΝΑΛΟΓΗ με τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες συμμετοχή στα βάρη», και «πάταξη της ΜΕΓΑΛΟφοροδιαφυγής», έχω να πώ τούτο : Αν η Ευρώπη ήθελε τα μέτρα δημοσιονομικής και οικονομικής εξυγίανσης να ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΑ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ, ΟΠΩΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΥΤΕΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΠΡΟΘΥΜΩΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ.

Όμως, θα πει κάποιος : «Ισχυρίζεσαι ότι για την απονομή της δικαιοσύνης, ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΔΕΚΑΡΑ Η ΕΥΡΩΠΗ, ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΡΕΙ ΣΙΓΗ ΙΧΘΥΟΣ. Είσαι σίγουρος ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙ πρόκειται για αμέλεια, έστω σοβαρή αμέλεια, ή ότι Η ΜΗ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, όπως παραπάνω αναφέρεται, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΉΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, αυτής, που τρεχόντως, κυβερνά ουσιαστικά ΩΣ ΜΟΝΟΚΡΑΤΩΡ, την Ευρώπη»;

Θα απαντήσω χωρίς περιστροφές :

Ναι, ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ, ΟΤΙ Η ΜΗ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, όπως παραπάνω αναφέρεται, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΉΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, αυτής, που τρεχόντως, κυβερνά ουσιαστικά ΩΣ ΜΟΝΟΚΡΑΤΩΡ, την Ευρώπη.

Τελεία και παύλα…

Olympia

Σχόλιο: Σωστές οι παρατηρήσεις του αρθρογράφου, αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσει ότι επί 2,5 χρόνια οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες άκουγαν από τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρό του ότι οι Έλληνες είναι ένας διεφθαρμένος λαός και ότι μαζί τα φάγανε πολιτικοί και πολίτες. Φυσικά οι Έλληνες που δεν έπραξαν ποτέ τους κάτι τέτοιο, αλλά εντούτοις καλούνταν να πληρώσουν το λογιαριασμό, δεν είχαν καθόλου φωνή, ή είχαν ελάχιστη φωνή, προς τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς για να πείσουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέει η ηγεσία της χώρας τους. Άρα, η ανομοιογένεια των απόψεων δεν στερείται αιτίας…