Σχετικὰ
μὲ τοὺς γλωσσολόγους καὶ τὴν ἀναστάτωσίν τους, λόγῳ τοῦ ἄ ρθρου ποὺ
ἔγραψε μία δασκάλα, θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ πὼς βιάστηκαν. Βιάστηκαν πάρα πολύ!
Ἀφῆστε δὲ ποὺ μᾶς ξεφύτρωσαν ἀπὸ τὸ πουθενὰ 140 ἀπὸ δαὔτους, κάτι ποὺ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἔχει ξανασυμβεῖ στὰ χρονικά.
Νὰ χαρῶ λοιπὸν καὶ τὴν «ἐπιστημοσύνη» τους ἀλλὰ καὶ τὴν «συνείδησίν» τους, ἐὰν τὴν ἔχουν κάπου κρυμμένη. Διότι ἐγὼ ἀπὸ γλωσσολόγους δὲν κατεῖχα. Τώρα ἔμαθα.
Ἐμεῖς λοιπὸν δὲν γνωρίζαμε κἄν τὴν ὕπαρξίν τους. Αὐτοὶ μᾶλλον θεώρησαν ἐξαιρετικῶς σημαντικὴ ὅμως τὴν καταγγελία τῆς Χρυσοῦ κι ἀπεφάσισαν νὰ ἀντιδράσουν ὁμαδικῶς. Καί δέν ἀρκοῦσε μόνον ἕνας βρέ παιδιά; Δέν ἔφθανε; Ἄν τέ δύο; Ἄν τέ δέκα; Ἀπό ποῦ μᾶς ξημέρωσαν οἱ ἐκατόν σαράντα; (140!!!!!) Τί εἶναι; Μανιτάρια; (Νά γελάσουμε; Ἤ νά περιμένουμε γιά νά γελάσουμε ἔως δακρύων;)...
Ἐδῶ ὁ τόπος καίγεται κι αὐτοὶ ἦταν ἄφαντοι. Ποιός τούς γνώριζε; Οὔτε ἡ μάνα τους. Ἀλλὰ δὲν ἐνδιαφέρθηκαν γιὰ τίποτα ἄλλο παρὰ μόνον γιὰ νὰ καταρρίψουν τὴν Χρυσοῦ. Οὔτε γιὰ τὶς ἀπαρέδεκτες παρεμβάσεις Μπαμπινιώτου κόπηκαν, οὔτε γιὰ τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ κάνουν καθημερινῶς, λόγῳ ἀμαθείας, οἱ δάσκαλοι, οὔτε φυσικὰ γιὰ τὴν συνολικὴ ἀμορφωσιὰ τῆς κοινωνίας μας. Τσακίστηκαν ὅμως νὰ λάβουν θέσιν γιὰ τὸ ἐὰν ἔχῃ ἡ Χρυσοῦ δίκαιον ἤ ὄχι! Πόνος ὅμως κι αὐτός… Δέν συμφωνεῖτε;
Κι ἐδῶ λοιπὸν εἶναι τὸ πρῶτον καὶ σημαντικότερον σημεῖον ποὺ καταδεικνύει τὴν προπαγάνα ποὺ πασχίζουν νὰ ἀσκήσουν. Ἡ συλλογικότητά τους. Ἐξ αἴφνης, ἀπὸ τὸ πουθενά, πᾶρε νὰ ἔχῃς 140 γλωσσολόγους. Ἀνυπάρκτους σὲ θέματα παιδείας ἔως ἐχθές, ἀλλὰ ὑπαρκτοὺς ἀπέναντι σὲ κάποιον ποὺ καταγγέλλει τὴν ἀνυπαρξία τους. Ἀφῆστε δὲ ποὺ ἐμεῖς τόσα χρόνια, ὅταν φωνάζαμε γιὰ τὴν γλώσσα, μᾶς συνέδεαν μὲ τὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων τους.
Τώρα ὅμως τοὺς προέκυψε κάποιος ἀπὸ τὸ δικό τους σινάφι που διαμαρτύρεται!
Κι ἔτσι ἀπεκαλύφθῃ πὼς δὲν κατάφεραν νὰ τοὺς λοβοτομήσουν ὅλους. Κάτι ἀκόμη ὑποβόσκει μέσα στὴν σκέψιν,’ἀκόμη καὶ σὲ κάποιους δασκάλους. (Νά τό θεωρήσω ἐλπιδοφόρον; Ἤ ὄχι;)
Ὁ πανικός τους, ἐὰν δὲν ἦταν φυσικὰ προγραμματισμένος, ἀφορᾷ μόνον στὴν ἀντίδρασιν τοῦ προσώπου κι ὄχι στὴν ἀντίδρασιν. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ τὶ θὰ ποῦμε ὅλοι ἐμεῖς ποὺ δὲν εἴμαστε δάσκαλοι. Τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ τὶ θὰ ποῦν τὰ δικά τους παιδιά. Πρὸς τοῦτον καὶ ἡ τόση δημοσιότης. Ἰδίως ἀπὸ σελίδες κι ἔντυπα ποὺ στηρίζονται καὶ στηρίζουν τὸ κατεστημένον.
Τὸ δεύτερον σημεῖον, γιὰ τὸ ὁποῖον οἱ γλωσσολόγοι ἔχουν ἄδικο (καὶ μαῦρα μεσάνυκτα θὰ ἔλεγα, ἀλλὰ δὲν τὸ λέω) εἶναι τὸ σημεῖον (ἐπαναλαμβανόμενον) τῶν ἀναφορῶν τους στὴν γραμματικὴ Τριανταφυλλίδου.
Τοὺς διαφεύγει, ἄν καὶ δὲν τὸ πιστεύω, πὼς ὁ Τριανταφυλλίδης τὸ 1941 ἔγραψε μίαν είσαγωγὴ γιὰ τὴν γραμματική του, ἀρκούντως κατατοπιστική, ἀφιέρωσε μόλις ἕνα μικρὸ τμῆμα της, ἔως ἀμελητέον, σὲ σχέσιν μὲ τὴν συνολική του ἐργασία, γιὰ τὴν ἀναφορά του σὲ φθόγγους καὶ φυσικὰ σὲ κάθε παράγραφο ξεκαθάριζε πὼς ἄλλο ἡ γραφή κι ἄλλο ἡ ἐκφορὰ τῆς γλώσσης. Οὐσιαστικῶς ὁ Τριανταφυλλίδης, γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς του πάντα, δημιούργησε μία γραμματική, ποὺ τὴν ἐβάσιζε ὅμως στὴν ἤδη ὑπάρχουσα πεπαιδευτικὴ κατάστασιν.
Ἐτοῦτοι ἐδῶ ξεκίνησαν, τάχα μου, πρὸ μερικῶν ἐτῶν νὰ μεταφέρουν τὰ γραφόμενα τοῦ Τριανταφυλλίδου στὴν νεοελληνική, (λέμε τώρα!!!!) καὶ ἔκαναν μίαν περίληψιν, γιὰ τὴν ὁποίαν δὲν ὑπογράφει φυσικὰ οὐδεῖς, στὴν ὁποίαν ὅμως βασίζονται σήμερα, πρὸ κειμένου νὰ ἐκστομίζουν τὶς κορῶνες τους. Δῆλα δὴ καὶ πάλι αὐτοακυρώνονται. Διότι ὅπως ἔχω παρουσιάσει ἤδη στὴν προηγουμένη μου ἀνάρτησιν, ὁ Τριανταφυλλίδης δὲν παρουσιάζει αὐτὰ ποὺ αὐτοὶ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν πὼς παρουσιάζει.
Τέλος, (γιὰ τὴν ὥρα, διότι ὅσο τὸ μελετῶ τόσο περισσότερα ἐντοπίζω) τὸ σημεῖον τῆς προπαγάνδας ποὺ θέλουν νὰ μᾶς περάσουν εἶναι πασιφανές.
Τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τοῦ βιβλίου τῆς Φιλιππάκη, ποὺ ἀφορᾷ στὴν ἀναφορὰ φθόγγων-γραμμάτων, ἀναφέρεται μόνον στοὺς ….φθόγγους. Ἀγνοεῖ ἡ συγγραφέας (;;;;) τὸ γεγονὸς πὼς μὲ μίαν γραμματικὴ ξεκινᾶ κάποιος νὰ διδάξῃ γραφὴ κι ἀνάγνωσιν κι ὄχι νὰ μεταφέρῃ τὸ παιδὶ στὴν νηπιακὴ ἡλικία, ὅπου ἐκφέρει φθόγγους, ἄλλοτε συνειδητῶς κι ἄλλοτε ὄχι.
Δῆλα δή, ἔν ὁλίγοις, μᾶς παρουσιάζουν ἕνα ἔκτρωμα, τὸ ὁποῖον ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ πασχίζει νὰ περάσῃ, ὥς εἰκόνα πρὸς ὥρας, τὴν φωνητικὴ γραφή.
Σὲ μερικὰ χρονάκια, ὄχι πολλά, διότι πλέον βιάζονται, θὰ περάσουν στὸ ἐπόμενον βῆμα. Τὴν λατινικὴ γραφή. Ἔτσι, γιὰ νὰ διευκολύνουν τὰ παιδιά. Ἄλλως τὲ τὸ ἐπιχειρεῖ ἤδη ἐπισήμως. Παρουσιάζει τὰ [ζ] καὶ [χ] ὥς [z] καὶ [x]. Πασιφανὴς ἡ ἀλλοίωσις. (Ἄς μὴν ξεχνᾶμε πὼς ἤδη κάποιοι ἐκδοτικοὶ οἶκοι τὸ ἔχουν γυρίσει στὰ [z] καὶ [x] δίχως νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ ἐὰν ἐνοχλοῦν ἤ ὄχι, ἤ γιὰ τὸ ἐὰν συνεργοῦν στὰ μέγιστα!)
Οὐδέποτε φυσικὰ τοὺς πέρασε ἀπὸ τὸ (ἀνύπαρκτον) μυαλό τους, πὼς γιὰ νὰ μάθῃς μαθηματικά, πρέπει νὰ πεπαιδευθῇς μὲ πάρα πολλὰ προβλήματα καὶ ἐργασίες. Δῆλα δὴ νὰ μάθῃς νὰ λύνῃς πρῶτα τὶς ἀπλούστερες τῶν ἐξισώσεων καὶ μετὰ νὰ περάσῃς σὲ πιὸ δύσκολες καὶ πιὸ δύσκολες καὶ πιὸ δύσκολες… Δῆλα δὴ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ διαρκὴς ἐξάσκησις σὲ ὅλο καὶ πιὸ δύσκολα προβλήματα. Ἐὰν μάλλιστα κάποιος θέλῃ νὰ σπουδάσῃ μαθηματικά, τότε θὰ πρέπῃ νὰ τριφτῇ πάρα μὰ πάρα πολὺ στὴν ἐπίλυσιν προβλημάτων.
Ξέρετε γιατί; Διότι ὅσο καλλίτερα γνωρίζει τὴν ἐπιστημη του, τόσο καλλίτερα θὰ μπορῇ νὰ μεταφέρῃ τὶς γνώσεις του σὲ ἄλλους.
Φυσικὰ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε ἐπιστήμη, πλὴν τῆς γλωσσολογίας.
Ἐὰν συνυπολογίσουμε τὴν μὴ διόρθωσιν ὀρθογραφικῶν λαθῶν, καθῶς καὶ τὴν ὅλο καὶ μεγαλυτέρα ἀπλοποίησιν τῆς γλώσσης, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ ἀνύπαρκτον πεπαιδευτικὸν ἐπιπεδον τῶν δασκάλων, τότε συζητᾶμε μόνον γιὰ μὴ ἐπιστήμονες, ποὺ παίζουν τὶς κουμπᾶρες καὶ μοναδικόν τους στόχον ἔχουν νὰ μᾶς κάνουν κι ἐμᾶς νὰ ξεμάθουμε ὅσα γνωρίζουμε. Τόσο ἀπλᾶ!!
Γιὰ νὰ μὴν πικραίνονται λοιπόν, κι ἐπίσης, γιὰ νὰ μὴν συγχύζονται, τοὺς ἐνημερώνουμε πὼς ἀπλῶς ἀπέδειξαν τὴν ἀνικανότητά τους νὰ ἀντιληφθοῦν τὰ πασιφανή. Ἐκτός…
Ἐκτὸς κι ἐὰν τὰ ἀντιλαμβάνονται, ἀλλὰ εἶναι ….πολλὰ τὰ λεφτὰ Ἄρη!!!!
Φιλονόη.
Υ.Γ. Ἡ ἀναρτησις γιὰ τοὺς γλωσσολόγους, λίγες ὧρες πρὶν «πέσει» τὸ ἱστολόγιον, κι ἀναγκασθοῦμε νὰ τὸ μεταφέρουμε, παρακάτω. Εἶναι πολλὲς οἱ συμπτώσεις …Ἄρη, γιὰ νὰ τὶς βλέπω πλέον ὥς …συμπτώσεις.. .Ἀκοῦς ….Ἄρη ἀπό …ἐκεῖ ψηλά; Πολὺ φοβᾶμαι πὼς μόνον ἐσὺ ἀκοῦς… Διότι ἐδῶ κυκλοφοροῦν μὲ μαρμελᾶδες στὰ αὐτιά, παρωπίδες στὰ μάτια καὶ πανοπλίες στὸ σῶμα. Καμμίαν ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβᾶλλον!!!! Κατάλαβες ….Ἄρη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου