Η αναδιάρθρωση του κράτους πρέπει να γίνει, έστω και αν αυξηθεί η ανεργία

Γιώργος Καισάριος 

Στο χτεσινό άρθρο, ο χρήστης veros έκανε μια καλή επισήμανση:

”Να απολυθούν όχι 100.000 αλλά 300.000. Προτάσεις για το πως θα αυξηθεί η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν; Μερικές φορές είναι σα ν΄ ακούω την Παπαρήγα απ΄ την ανάποδη εδώ μέσα. Αυτή λέει ότι για όλα φταίνε οι επιχειρήσεις, εδώ λένε ότι για όλα φταίει το κράτος. Αποτέλεσμα, μηδέν από μηδέν και στις δυο περιπτώσεις.”
Εν μέρει ο φίλος αναγνώστης έχει δίκαιο. 

Το ερώτημα είναι, ακόμα και αν απολυθούν 300.000 ΔΥ (που πέραν του ότι δεν είναι η λύση, δεν θα μας λύσει το πρόβλημα βιωσιμότητας που έχουμε σήμερα), δεν υπάρχει σχέδιο για να πάρει μπρος ο ιδιωτικός τομέας, έτσι ώστε να μπορεί να απορροφήσει τους απολυμένους του δημοσίου, καθώς και τους ήδη άνεργους που έχουμε σήμερα;...

Χωρίς την μείωση της ανεργίας, που θα έρθει μόνο από την αναζωπύρωση του ιδιωτικού τομέα, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε καμία ανάπτυξη και ευημερία. Έχουμε πει πολλές φορές ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που προσφέρει στο εθνικό εισόδημα.

Το πρόβλημα όμως είναι το εξής. Δεν μπορείς να προσδοκάς καμία ανάπτυξη και καμία μείωση της ανεργίας, πριν δούμε την περιβόητη αναδιάρθρωση του κράτους.

Εξηγούμεθα:

Για να πάρει μπρος ο ιδιωτικός τομέας, θα πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις τέτοιες έτσι ώστε να αυξηθεί το ρίσκο που προτίθεται να αναλάβει ο ιδιωτικός τομέας, προκειμένου να δημιουργηθούν επιχειρήσεις και να μειωθεί η ανεργία.

Για να θελήσει όμως ο ιδιωτικός τομέας να αναλάβει ρίσκο, θα πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις αυτές ώστε να μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να κερδίσει.

Για να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κέρδος, θα πρέπει να υπάρχει ισονομία, ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς, η πυγμή του νόμου και γενικά ένα περιβάλλον τέτοιο που μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να αισθάνεται σταθερότητα.

Υπάρχουν όμως τέτοιες συνθήκες σήμερα στην Ελλάδα; Η απάντηση σαφώς είναι όχι.

Για αυτό τον λόγο, πριν κάνουμε το οτιδήποτε, θα πρέπει να γίνει η αναδιάρθρωση του κράτους με σκοπό να γίνει η Ελλάδα ένας φιλικός προορισμός προς τις επιχειρήσεις. Δεν μιλάω για μηδέν φορολογία, αλλά για αλλαγές τέτοιες που να αποσκοπούν στην ενθάρρυνση του ρίσκου εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα.

Ποιες είναι αυτές οι αλλαγές; Ένα παράδειγμα είναι αυτό που σας έγραψα πέρσι. Διαβάστε: “Θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια νέα Google στην Ελλάδα;”. Δείτε επίσης και “αυτό το video”. Μια διάλεξη που έδωσα πριν μερικούς μήνες στο AIT πάνω στο ίδιο θέμα.

Αν μπορούσαμε αύριο το πρωί να αντιγράψουμε το νομοθετικό πλαίσιο περί ανωνύμων εταιριών της πολιτείας του Delaware και να αποκτήσουμε ένα δικαστικό σύστημα τέτοιο, όπου η αγορά θα είχε εμπιστοσύνη ότι θα διευθετηθούν δίκαια οι διαφορές μεταξύ των εμπλεκομένων εντός της ελληνικής επικράτειας (δηλαδή των νομικών προσώπων), τότε ίσως θα είχαμε ένα μεγάλο μαξιλάρι ενάντια στην ύφεση και στην αύξηση της ανεργίας.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχουμε. Για να αποκτήσουμε κάτι τέτοιο (αν υποθέσουμε ότι αρχίζουμε σήμερα και τα κάνουμε όλα σωστά), θα περάσουν τουλάχιστον 5 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει ένα κενό, μεταξύ του σήμερα και του αύριο, ώστε να πούμε ότι έχουμε προσδοκίες να δούμε ανάπτυξη μέσω της αναζωπύρωσης της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα.

Με λίγα λόγια, δεν μπορούμε να προσδοκούμε σε μείωση της ανεργίας, πριν γίνει αυτή η αναδιάρθρωση και πριν η Ελλάδα αποκτήσει δομές, θεσμούς και ένα νομοθετικό πλαίσιο τέτοια που να  μπορούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του ιδιωτικού τομέα.

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η αναδιάρθρωση του κράτους πρέπει να γίνει, άσχετα αν δούμε αύξηση της ανεργίας. Και τούτο διότι απλά δεν έχουμε επιλογή να κάνουμε κάτι άλλο. 

Διότι αν δεν γίνει αυτή η αναδιάρθρωση, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ανάπτυξη και ένα καλύτερο μέλλον ποτέ. 

Η συνταγή που αναφέρει ότι ξοδεύει το κράτος (σπαταλά μάλλον) και διοχετεύονται λεφτά στην οικονομία έχει τελειώσει, διότι δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια δανεισμού. Αλλά ακόμα και να είχαμε, αξίζει να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά;

Έχοντας πει αυτό, δυστυχώς δεν βλέπω τίποτα που να με κάνει να πιστέψω ότι στα επόμενα 5 χρόνια θα γίνει αυτή η αναδιάρθρωση και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αυτές, ώστε να αναλάβει ρίσκο ο ιδιωτικός τομέας και να αναζωπυρωθεί η επιχειρηματικότητα, διότι δεν βλέπω τίποτα σε αυτά που γίνονται σήμερα που θα συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Για να το δούμε αυτό, θα πρέπει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό με καινούργια πρόσωπα και καινοτόμες ιδέες. 

Γιώργος Καισάριος