Για τον περισσότερο κόσμο, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι ένας «καραγκιόζης». Η προτροπή του προς εκείνους που έμειναν άστεγοι από τον σεισμό στην επαρχία Αμπρούτσο, «να κάνουν ένα διάλειμμα στις παραλίες της Αδριατικής» ή να αντιμετωπίσουν τη διαμονή τους στις σκηνές ως«διακοπές σε κάμπινγκ», είναι η τελευταία βλακώδης και χονδροειδής γκάφα του ιταλού πρωθυπουργού, που κάνει τον κόσμο να αναρωτιέται γιατί οι Ιταλοί τον εξέλεξαν (και μάλιστα όχι μία αλλά τρεις φορές).
«Φυσικά,τα καταλύματά τους είναι προσωρινά αλλά θα πρέπει να το δουν ως ένα Σαββατοκύριακο σε κάμπινγκ»είπε ο Καβαλιέρε σε γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό, αναφερόμενος στους «sfogliati»- τους εκτοπισμένους.
«Τέλεια!»είπε ένας γάλλος συνάδελφος καθώς περπατούσαμε ανάμεσα στα συντρίμμια της πόλης-φάντασμα Λ΄Ακουιλα.
«Κάθε φορά που ο Σίλβιο ανοίγει το στόμα του λέει βλακείες».
Ωστόσο στην Ιταλία τα πράγματα φαντάζουν διαφορετικά.
«Οι περισσότεροι Ιταλοί πιστεύουν ότι “είναι ένας από εμάς”»είπε ο συγγραφέας Μπέπε Σεβερνίνι.
«Αγαπάει το ποδόσφαιρο, τους φίλους του και το φαγητό. Δοξάζει την Εκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και περνάει το βράδυ του με όμορφες κοπέλες. Και όλα αυτά στα 72, γεγονός που είναι κατόρθωμα». Και προσέθεσε:
«Είναι αστείος και δεν έχει αμφιβολίες για τον εαυτό του- είναι ο Ζοζέ Μουρίνιο της ιταλικής πολιτικής. Στην Αριστερά, οι περισσότεροι πολιτικοί είναι βαρετοί, λένε πράγματα που δεν κάνουν και κάνουν πράγματα που δεν λένε».
Η εικόνα και τα λίφτινγκ
Πράγματι, πολλοί Ιταλοί- όχι μόνο από την Αριστερά- απεχθάνονται τον Μπερλουσκόνι και βρίσκουν την εικόνα του στο εξωτερικό εξαιρετικά ντροπιαστική, μαζί με τα λίφτινγκ προσώπου και τα εμφυτεύματα μαλλιών. Οταν η ηλεκτρονική έκδοση των «Τimes» απαρίθμησε τις γκάφες του, για κάθε θετικό σχόλιο αναγνώστη υπήρχε και ένα αρνητικό.
«Αυτό που με αηδιάζει περισσότερο είναι το γεγονός ότι περισσότεροι από τους μισούς Ιταλούς τον ψηφίζουν»έγραψε ένας άλλος.
«Προσωπικά ντρέπομαι που με εκπροσωπεί στον κόσμο».
Σε έναν καταυλισμό που στήθηκε σε ένα γήπεδο στη Λ΄Ακουιλα, η συνταξιούχος δασκάλαΛουίζα Νουβολόνι - μοιραζόταν μία σκηνή με τους δύο γιους της, τον αδελφό της, τη νύφη της και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που δεν γνώριζε πριν- μου είπε με σαρκασμό να δώσω τους χαιρετισμούς της στον Μπερλουσκόνι.
«Παγώνουμε το βράδυ, δεν έχουμε ηλεκτρικό και μένουμε στο σκοτάδι επειδή δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κεριά κάτω από την τέντα. Φοράμε όλα τα ρούχα μας για να κρατηθούμε ζεστοί». Ακόμη και η αντιπολιτευτική εφημερίδα «La Repubblica» μετά τον σεισμό παρουσίασε έναν ηγετικό, σχεδόν ηρωικό Μπερλουσκόνι, να επιθεωρεί την καταστροφή από αέρος, να παρηγορεί τα θύματα και να περιοδεύει στους καταυλισμούς και στα συντρίμμια της Λ΄Ακουιλα φορώντας κράνος και υποσχόμενος ότι«κανείς δεν θα μείνει μόνος του, κανείς δεν θα ξεχαστεί». Πρέπει κανείς να ψάξει πολύ για να βρει μία αναφορά στην «γκάφα του κάμπινγκ».
Η αντίδρασή του στη χλεύη και στη δυσπιστία που ακολουθούν τις «γκάφες» του είναι να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Τα σχόλιά του για το «κάμπινγκ» παρεξηγήθηκαν, υποστήριξε. Ο ίδιος προσπαθούσε να εμψυχώσει τους σεισμοπαθείς καθώς δεν ήθελε να επικρατεί ατμόσφαιρα «απαισιοδοξίας,αρνητισμού, ασθένειας και θανάτου»εκεί όπου οι επιζώντες είχαν βρει κατάλυμα.
Ισχυρίζεται- και πιθανώς πιστεύει ή έχει πείσει τον εαυτό του για αυτό- ότι ασχολήθηκε με την πολιτική όχι για να προωθήσει τα επιχειρηματικά του συμφέροντα και να σωθεί από τις κατηγορίες για διαφθορά, αλλά για να«σώσει την Ιταλία από την Αριστερά». «Δεν χρειάζομαι την εξουσία.Εχω σπίτια σε ολόκληρο τον κόσμο, πελώρια σκάφη, όμορφα αεροσκάφη, όμορφη σύζυγο και όμορφη οικογένεια. Θυσιάζομαι» . Επίσης ο ιταλός πρωθυπουργός λέει ότι το 85% των ιταλικών μέσων ενημέρωσης υποστηρίζει την Αριστερά και ότι οι δικαστικοί που τον διώκουν για διαφθορά είναι ψυχικά άρρωστοι και «ένας καρκίνος που πρέπει να θεραπευθεί». Μετά τις γκάφες του με τη βασίλισσα Ελισάβετ και τη Μέρκελ, είπε στους δημοσιογράφους να «πάνε στο διάολο»και ότι σκέφτεται σοβαρά να λάβει «σκληρά μέτρα» κατά του ιταλικού Τύπου.
Λαϊκισμός στα συντρίμμια
Για ορισμένους αυτή είναι η επικίνδυνη πλευρά του λαϊκισμού του Μπερλουσκόνι. Για τονΜάσιμο Γκραμελίνιτης «La Stampa», η απόδοση του Μπερλουσκόνι μετά τον σεισμό αποτελεί κατά κάποιον τρόπο έναν«θεατρινισμό στα συντρίμμια.Η κρίση τον ανανέωσε όσο χίλια λίφτινγκ». Η διαχείριση της καταστροφής από τον Μπερλουσκόνι είναι θεατρική,«εκδίδοντας διαταγές σε υπουργούς ζωντανά από τηλεοπτικά σόου και παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως σωτήρα». Ο Μπερλουσκόνι δεν σκέφτεται ποτέ ότι είναι ο ίδιος και όχι τα μέσα ενημέρωσης που βλάπτουν την εικόνα της Ιταλίας. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο πολιτικός αναλυτήςΝάντο Πανιοντσέλι , αν και ο ιταλός πρωθυπουργός θεωρείται ντροπή από τους πολιτικούς του αντιπάλους, η αίσθηση του χιούμορ του τον«καθιστά συμπαθή στους δεξιούς»και όχι μόνο.
Η πλειονότητα των Ιταλών, υποστηρίζει ο Σεβερνίνι,«δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματά του με τον νόμο ή για τη σύγκρουση συμφερόντων (είναι πρωθυπουργός και μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης).Η λέξη “λογοδοσία” δεν μεταφράζεται στα ιταλικά» . Οι περισσότεροι Ιταλοί θεωρούν ότι ο Μπερλουσκόνι «λέει απλά αυτά που πιστεύει και δεν ενδιαφέρονται αν οι ξένοι μπερδεύονται ή κάτι ακόμη χειρότερο»συμπληρώνει ο Σεβερνίνι.
«Η γνώμη μου είναι διαφορετική:πολλές από τις γκάφες του Μπερλουσκόνι είναι ασυγχώρητες και δεν μπορεί να λάβει υπόψη του τις συνέπειες στο εξωτερικό.Αλλά το να φωνάζει μπροστά στη Βασίλισσα (κύριεΟμπάμαααα! Είμαι ο κύριοςΜπερλουσκόνι!) είναι ένα αστείο και ακίνδυνο στιγμιότυπο». Και καταλήγει:
«Ο Μπερλουσκόνι είναι δημοφιλής.Ενας συνδυασμός του Χουάν Περόν και του Φρανκ Σινάτρα. Ποτέ δεν τον βαριέσαι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου