Λίγες μέρες αργότερα, στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει την κατακραυγή των μέσων ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων, κάλεσε φωτογράφους για να απαθανατίσουν την επίσκεψη - συμπαράστασή του σε έναν άνθρωπο που πραγματοποιούσε – υποτίθεται – απεργία πείνας ζητώντας την εκταφή του παιδιού του, θύματος της τραγωδίας των Τεμπών.
Ο απεργός πείνας, ενώ είχε εξασφαλίσει άδεια εκταφής, δεν την πραγματοποίησε ποτέ, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα για τις πραγματικές προθέσεις του και για το κατά πόσο επεδίωκε δημοσιότητα αντί για δικαίωση.
Μόλις πριν από δύο - τρεις ημέρες, τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά όταν ο ίδιος εθεάθη να διασκεδάζει σε γνωστό νυχτερινό κέντρο.
Ο απεργός πείνας, ενώ είχε εξασφαλίσει άδεια εκταφής, δεν την πραγματοποίησε ποτέ, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα για τις πραγματικές προθέσεις του και για το κατά πόσο επεδίωκε δημοσιότητα αντί για δικαίωση.
Μόλις πριν από δύο - τρεις ημέρες, τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά όταν ο ίδιος εθεάθη να διασκεδάζει σε γνωστό νυχτερινό κέντρο.
«Δεν μπορώ να βγω για ένα ποτό με έναν φίλο;» απάντησε, λες και η θεατρικότητα της δημόσιας εικόνας του δεν είχε προηγηθεί.
Στο ίδιο μοτίβο, η μητέρα των Τεμπών συνεχίζει ακάθεκτη την προσπάθεια δημιουργίας κόμματος που θα «σώσει» την Ελλάδα – μια χώρα που δεν σώθηκε ούτε από τρία μνημόνια σε μια δεκαετία, ούτε από πέντε χρεοκοπίες σε δύο αιώνες...
Η εποχή μας βρίθει ανθρώπων με μηδενικό «αριθμητή» – χωρίς έργο, χωρίς ουσία, χωρίς προσωπική αρετή – οι οποίοι πιστεύουν πως αν αυξήσουν τον «παρονομαστή» της δημοσιότητας θα γίνουν κάτι περισσότερο από το μηδέν που είναι. Όμως, ακόμα και στην Τετάρτη Δημοτικού μαθαίνεις ότι όταν ο αριθμητής είναι μηδέν, όση φασαρία κι αν κάνεις στον παρονομαστή, το αποτέλεσμα παραμένει μηδέν.
Σχεδόν καθημερινά, παιδικές συμμορίες ξυλοκοπούν συνομηλίκους για ένα κινητό ή ένα εικοσάρικο.
Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: ήταν πάντα έτσι ο κόσμος ή βυθιζόμαστε σε μια σταδιακή ηθική εξουθένωση του ανθρώπινου είδους;
Με απλά λόγια: πάντα έτσι οι άνθρωποι ή απλώς τώρα με τις πολλές οθόνες τους βλέπουμε όλους γυμνούς;
Η απάντηση δεν είναι ηθική, είναι βιολογική. Οι εξελικτικοί βιολόγοι Heying και Weinstein το λένε καθαρά: ζούμε σε υπερ-νεωτερικότητα, σε ένα περιβάλλον που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που γέννησε τον εγκέφαλό μας.
Επί χιλιάδες γενιές, η φήμη ήταν σπάνια και κόστιζε. Έπρεπε να σκοτώσεις το μαμούθ, να υπερασπιστείς τη φυλή, να θάψεις τον νεκρό σου με τιμή.
Στο ίδιο μοτίβο, η μητέρα των Τεμπών συνεχίζει ακάθεκτη την προσπάθεια δημιουργίας κόμματος που θα «σώσει» την Ελλάδα – μια χώρα που δεν σώθηκε ούτε από τρία μνημόνια σε μια δεκαετία, ούτε από πέντε χρεοκοπίες σε δύο αιώνες...
Η εποχή μας βρίθει ανθρώπων με μηδενικό «αριθμητή» – χωρίς έργο, χωρίς ουσία, χωρίς προσωπική αρετή – οι οποίοι πιστεύουν πως αν αυξήσουν τον «παρονομαστή» της δημοσιότητας θα γίνουν κάτι περισσότερο από το μηδέν που είναι. Όμως, ακόμα και στην Τετάρτη Δημοτικού μαθαίνεις ότι όταν ο αριθμητής είναι μηδέν, όση φασαρία κι αν κάνεις στον παρονομαστή, το αποτέλεσμα παραμένει μηδέν.
Σχεδόν καθημερινά, παιδικές συμμορίες ξυλοκοπούν συνομηλίκους για ένα κινητό ή ένα εικοσάρικο.
Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: ήταν πάντα έτσι ο κόσμος ή βυθιζόμαστε σε μια σταδιακή ηθική εξουθένωση του ανθρώπινου είδους;
Με απλά λόγια: πάντα έτσι οι άνθρωποι ή απλώς τώρα με τις πολλές οθόνες τους βλέπουμε όλους γυμνούς;
Η απάντηση δεν είναι ηθική, είναι βιολογική. Οι εξελικτικοί βιολόγοι Heying και Weinstein το λένε καθαρά: ζούμε σε υπερ-νεωτερικότητα, σε ένα περιβάλλον που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που γέννησε τον εγκέφαλό μας.
Επί χιλιάδες γενιές, η φήμη ήταν σπάνια και κόστιζε. Έπρεπε να σκοτώσεις το μαμούθ, να υπερασπιστείς τη φυλή, να θάψεις τον νεκρό σου με τιμή.
Σήμερα η φήμη μοιράζεται τζάμπα σε όποιον κλάψει πιο δυνατά ή ποζάρει πιο θεατρικά.
Κώστας Στούπας
Κώστας Στούπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου