Η δημόσια σφαίρα έχει Συριζοποιηθεί

Από το νοσοκομείο όπου αναρρώνει μετά από εγχείρηση, ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης έκανε ένα τουίτ για να ενημερώσει για ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε, ευτυχώς επιτυχώς.
Οι αντιδράσεις στο τούιτ του υπουργού ήταν, εν πολλοίς, οι αναμενόμενες: από εγκάρδιες ευχές φίλων και συμπολιτών του μέχρι ύβρεις.
Μέσα στο πλήθος των σχολίων όμως ξεχωρίζει μια ιδιαίτερη κατηγορία ευχών: αυτές των πολιτικών του αντιπάλων που ενώ διατυπώνονται ευγενικά, συνοδεύονται από κάποια πολιτική αιχμή ώστε να χτιστεί ένα πολιτικό επιχείρημα, μην και... δημιουργηθεί σε κάποιον η εντύπωση ότι έχει κατέβει το λάβαρο της οξύτατης και διαρκούς αντιπαράθεσης, έστω και για λίγο, στην έκτακτη αυτή συνθήκη, σε μια καθόλα ανθρώπινη στιγμή.

Η υπό όρους έκφραση αισθημάτων αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς κάποιο πρόσωπο ή κάποια ομάδα μαζί με κάποια πολιτική αιχμή ώστε να μην πιστέψει κανείς ότι υπάρχει κάποια ανακωχή, είναι καθαρά αριστερή στάση.
Για την αριστερά είναι αδιάφορο αν συνομολογείς σε κάποιο συλλογικό αίτημα. Πιο σημαντικό από το ίδιο το αίτημα είναι η ρητορική, ο τρόπος και το λεξιλόγιο. Για την αριστερά δεν αρκεί να καταδικάζεις ένα φαινόμενο, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ρατσισμός. Για την αριστερά, να γίνεις πειστικός ως αντιρατσιστής πρέπει να υιοθετήσεις και ολόκληρη την αριστερή ατζέντα, να καταδικάσεις δηλαδή τον καπιταλισμό και βέβαια, κατά την προηγούμενη δεκαετία και τα μνημόνια.

Το φαινόμενο προϋπήρχε βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για γνήσιο, γάργαρο μεταπολιτευτικό «κουκουεδισμό».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομμουνιστογενής δύναμη αυτό το χαρακτηριστικό ταυτότητας όχι μόνο δεν το απέβαλε αλλά ως λαϊκιστικό κόμμα που είναι το ενίσχυσε, υιοθετώντας ως ρητορική τον οξύ, συχνά υβριστικό λόγο και ως τακτική τις τυφλές επιθέσεις και τη διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Μάλιστα το διάστημα 2011-2015 οι Συριζαίοι διέλυαν ακόμα και τις κοινωνικές και φιλικές τους σχέσεις και μάλιστα τελετουργικά. Έγραφαν άρθρα στα οποία αποκήρυσσαν το παρελθόν τους κατονομάζοντας για να απαξίωσουν πρόσωπα με τα οποία συνδέονταν φιλικά και σε ορισμένες περιπτώσεις τους είχαν ευεργετήσει.
Συμμετείχαν σε άγρια διαδικτυακά λιντσαρίσματα εναντίον ανθρώπων που μέχρι τότε μπαινόβγαιναν στα σπίτια τους και κάθονταν στο τραπέζι τους.
Αξέχαστες στιγμές.

Σε αυτά βέβαια τα σκηνικά πρωταγωνιστούσαν κυρίως πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ο αντιμνημονιακός όχλος που έπρεπε να φερθεί ως γενίτσαρος για να αποδείξει ότι έχει ενδυθεί πειστικά την ταυτότητα του αριστερού ριζοσπάστη. Αλλά βέβαια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς δεν τα καταδίκασε αλλά τα καλλιέργησε συστηματικά ως πολιτικές συμπεριφορές.
Η συριζοποίηση της δημόσιας σφαίρας, λοιπόν είναι μια από τις βαριές κληρονομιές της δεκαετίας της κρίσης και φυσικά της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους κατεξοχήν λαϊκιστές, τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει κάνει τίποτα για να περιορίσει το φαινόμενο. Πολύ συχνά και η ίδια τοκίζει σ’ ένα συριζοποιημένο λόγο τυφλού φανατισμού.
Η παρατήρηση αυτή για κάποιους είναι «ισαποστακισμός». Απαξιούμε βέβαια να απαντήσουμε σε αυτό μόνο θυμίζουμε ότι αντίθετα από τον ΣΥΡΙΖΑ η Νέα Δημοκρατία έχει θέσεις και πρόγραμμα, κατάφερε την αυτοδυναμία ως θετική δύναμη, ψηφίστηκε για το πρόγραμμά της και όχι μόνο για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όσα εξαγγέλλει το τελευταίο διάστημα ο πρωθυπουργός, με ναυαρχίδα της πολιτικής του το πρόγραμμα «Ελλάδα 2.0» δεν βλέπουμε πως μπορούν να ευδοκιμήσουν σε μια συριζοποιημένη δημόσια σφαίρα.
Επείγει ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αυτό να το δει αλλά κυρίως να το διορθώσει.

Bίβιαν Ευθυμιοπούλου