Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα για την επέτειο της 28ς Οκτωβρίου. Φαινομενικά αθώο αλλά όχι και τόσο.
Πρώτον γιατί την 28 Οκτωβρίου του 1940 οι Έλληνες δεν αγωνίστηκαν κατά του φασισμού αλλά κατά της Ιταλίας.
Η Ελλάδα είχε προσπαθήσει να αποφύγει τον πόλεμο, αγνοώντας τον τορπιλισμό της Έλλης από ιταλικό υποβρύχιο και ζητώντας έμμεσα την μεσολάβηση του Χίτλερ για να αλλάξει γνώμη ο Μουσολίνι και να μην επιτεθεί στην Ελλάδα. Δεν το πέτυχε και όταν ο Μουσολίνι απαίτησε απαράδεκτους όρους ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ΟΧΙ καταλαβαίνοντας ότι κάθε πραγματικός Έλληνας θα τον ακολουθήσει...
Η σύγκρουση έγινε μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας και όχι δημοκρατίας και φασισμού, που με τον Μεταξά κυβερνήτη θα ήταν αστείο. Ένα εθνικό χαρακτήρα που είχε ο πόλεμος και στην υπόλοιπη Ευρώπη μέχρι να μετατραπεί σε πόλεμο υπαγόρευσης τρόπου ζωής και σύγκρουση ανάμεσα στην δημοκρατία, τον κομουνισμό και τον ναζισμό όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Σοβιετική Ένωση.
Αυτά όμως έγιναν μετά το ’40 και το ΟΧΙ. Το οποίο όπως φάνηκε από το του Νίκου Παππά που υποτίθεται ότι τιμούσε την 28 Οκτωβρίου αλλάζοντας την σημασία του. Το tweet αναφέρει την «αντίσταση του λαού» και για εικονογράφηση αντί για μια εικόνα από το έπος του ’40 έχει μια αφίσα της ΕΠΟΝ του 1946. Με την ΕΠΟΝ να έχει δημιουργηθεί το 1943. Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Ενίοτε και η απουσία της. Το ΟΧΙ του ’40 είναι η πιο άβολη επέτειος για τον ΣΥΡΙΖΑ και η απουσία στο tweet του Παππά μιας φωτογραφίας ή ενός πίνακα του Αλεξανδράκη από το ’40 δείχνει πόσο μάταιος είναι ο αγώνας να μετατραπεί το αλβανικό έπος σε αντιφά διαδήλωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες να υποκαταστήσει το ΟΧΙ και την 28 Οκτωβρίου με την απελευθέρωση της Αθήνας και την 12 Οκτωβρίου πάντα ένοιωθε αμηχανία απέναντι σε μια εθνική επέτειο που οι Έλληνες ενωμένοι αντιμετώπισαν έναν υπέρτερο εχθρό. Για να προστατεύσουν τα σύνορα τους, που για χρόνια ήταν μια βρισιά για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αδυνατώντας να εορτάσουν την 28 Οκτωβρίου κατέληξαν να την παρουσιάζουν σαν την επέτειο που μια αντιφά ομάδα των Εξαρχείων είπε το ΟΧΙ στον φασισμό. Προσπαθώντας να κολακεύσουν τους οπαδούς τους ότι αυτό που κάνουν σήμερα είναι μια συνέχεια του αντιφασιστικού αγώνα. Τώρα που ένας λαός θα μπορούσε να οργανώσει επιστράτευση, που το πόσο δύσκολο είναι φάνηκε το καλοκαίρι του 1974 και γιατί ένας δικτάτορας θα έπρεπε να υπολογίσει το λαϊκό αίσθημα παραλείπεται εντέχνως. Όπως και το γεγονός ότι για τους Έλληνες το ’40 ήταν αγώνας εθνικός και όχι σύγκρουσης πολιτευμάτων. Όπως και φαίνεται από τις επιθεωρήσεις και τις γελοιογραφίες, που η Ιταλία δεν είναι φασιστική αλλά «γελοία» και ο Μουσολίνι δεν παρουσιάζεται σαν φασίστας αλλά σαν ο «μακαρονάς» που φοράει μπότες και έναν αστείο σκούφο φούντα.
Το αλβανικό όπως και ο πόλεμος της Φινλανδίας απέναντι στην Σοβιετική Ενωση πέρασαν στην ιστορία σαν αντιστάσεις μικρών εθνών απέναντι σε ένα μεγαλύτερο.
Στην κατηγορία των πολέμων που ακόμα και αν έχουν χαθεί λόγω του χαρακτήρα τους θεωρούνται νικηφόροι.
Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μετατρέψει τον εθνικό χαρακτήρα του ΟΧΙ σε αντιφα μήνυμα θα του είναι δύσκολο.
Η 28η Οκτωβρίου εορταζόταν και θα εορτάζεται σαν επέτειος που δείχνει τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες όταν είναι ενωμένοι. Και αν για τον ΣΥΡΙΖΑ του «εμείς ή οι άλλοι» το «ενωμένοι» η πραγματικότητα είναι δύσκολο να αλλάξει.
Όσο για το δεύτερο κομμάτι του μηνύματος του Τσίπρα που ζητάει αγώνα όλων των Ελλήνων ενάντια στο φάντασμα του ολοκληρωτισμού και του φασισμού που «ζωντανεύει στην Ευρώπη» αντίθετα με τις χώρες της Νοτίου Αμερικής που θαυμάζει η Ευρώπη δεν έχει προβλήματα με τον ολοκληρωτισμό.
Αν θέλει να ξεκινήσει έναν αγώνα μπορεί να τον ξεκινήσει λέγοντας στον Δημήτρη Παπαδημούλη να σηκώνεται όταν η Ευρωβουλή αποτίει φόρο τιμής προς τιμήν της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας. Ή ακόμα καλύτερα ολοκληρώνοντας την δίκη της Χρυσής Αυγής που τρεισήμισι χρόνια αφ’ ότου οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την εξουσία.
Του Αντώνη Πανούτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου