Ας τελειώνουν επιτέλους με την κωλοτούμπα τους και ας μην μας πρήζουν άλλο με τα δημοψηφίσματα.
Η γνώμη του λαού για το μνημόνιο τους μάρανε.
Για την καθεστωτική κομματικοποίηση της παιδείας ο λαός δεν έχει γνώμη.
Για την νομενκλατούρα που κάθεται στο σβέρκο μας ο λαός να κοιτάει την δουλειά του.
Για τον διωγμό επενδυτών, επενδύσεων και...
επιχειρήσεων που δεν θέλουν το κράτος συνεταίρο δεν πέφτει λόγος στο λαό.
Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν πηγαινοφέρνοντας την «απειλή» για δημοψήφισμα στην διαπραγμάτευση.
Ότι λογαριάζουν τον λαό και παρά την εντολή του δεν θα κάνουν τίποτε που να σχετίζεται με την τύχη του και το μέλλον του γιατί σέβονται... τα δικαιώματά και την βούλησή του;
Και αυτήν την ευαισθησία την έχουν μόνο για την διαπραγμάτευση (που θα τους εξασφαλίσει το παραδάκι για να μην χάσουν την εξουσία) ενώ για όλα τα άλλα όπως η διάλυση της παιδείας και της οικονομίας τους φθάνουν 36 ψηφοφόροι και το δεκανίκι των ΑΝΕΛ;
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Αυτό ξεκινάει να κάνει ο σύντροφος Μπαλτάς στην Παιδεία γιατί έτσι του γουστάρει.
Διαλύει και την ελάχιστη προσπάθεια που έγινε τα τελευταία χρόνια για ένα βήμα προς την ελευθερία της εκπαίδευσης από το κομματικό κάτεργο των Πανεπιστημίων και των Σχολείων για το χατίρι των μαρξιστών και των σταλινικών εργατοπατέρων που στάθηκαν στο πλάι του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαλύει κάθε διέξοδο προς την αξιοκρατία και την παιδεία που πλαισιώνει όλα τα συστήματα των ανεπτυγμένων χωρών.
Καταστρέφει κάθε προσδοκία του λαού να μορφώσει τα παιδιά του στον τόπο του και μεταβάλει σε σκλάβους τους γονείς για να βρουν λεφτά να τα στείλουν τα παιδιά τους όχι μόνο σε ξένα Πανεπιστήμια αλλά και σε ξένα Σχολεία.
Ανοίγει αναγκαστικά (αλλά με τον πλέον άθλιο τρόπο) τον δρόμο προς την ιδιωτική παιδεία, επιβάλλοντας την στους πάντες, έχουμε δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή ζητάμε απελευθέρωση της μόρφωσης από τα δεσμά των κομμάτων.
Αντί δηλαδή να ανοίξουν ευθέως τις πόρτες στην ιδιωτική Παιδεία (κάνοντας βέβαια ανταγωνιστική την κρατική) σπρώχνουν τους σπουδαστές στην ιδιωτική παιδεία και κρατάνε τους στάβλους και τους τεκέδες των κρατικών Πανεπιστημίων.
Και για τα μάτια των χαχόλων λένε και ότι είναι ενάντια στην ιδιωτική παιδεία...
Είναι τόσο ασήμαντο θέμα στην χώρα η παιδεία και το μέλλον των παιδιών της ώστε, εκτός από εκλογές, να μην χωράει και δημοψήφισμα;
Να κάνει δημοψήφισμα και για την παιδεία η κυβέρνηση και να μην βολεύεται με την πλειοψηφία στην Βουλή για να χτίσει το καθεστώς της.
Να κάνει δημοψήφισμα και για την μορφή της οικονομίας που θέλουμε να έχουμε ως φορολογούμενοι αφού καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα από τα τριτοκοσμικά πειράματα στην οικονομία που θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στο περιθώριο και στην απομόνωση από το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Τον σοσιαλισμό του Καραμανλή τον πληρώσαμε με την καταστροφή της ναυπηγικής βιομηχανίας με χάσιμο χρόνου στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και με καταστροφή των κρατικών αερομεταφορών.
Τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό του Ανδρέα τον πληρώσαμε με 1 τρισ. δραχμές που σκορπίσθηκαν από την νομενκλατούρα και τους εργατοπατέρες.
Με δεδομένα λοιπόν όλα αυτά δικαιολογείται απόλυτα (παρά τις εκλογές) και ένα δημοψήφισμα για το κατά πόσο συμφωνούμε να πληρώσουμε τις νέες τριτοκοσμικές επιλογές επαναφοράς της κρατικής οικονομίας υπό τον έλεγχο του κράτους κατά 80%.
Γιατί αυτό κάνει ο σύντροφος Λαφαζάνης αναθέτοντας στους κομματικούς εργατοπατέρες την ενέργεια και κόβοντας κάθε σχέση και κάθε δεσμό με την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επιχειρήσεις του χώρου.
Αυτό κάνει αγνοώντας τις υποχρεώσεις της χώρας ως κράτος-μέλος της Ε.Ε. να απελευθερώσει την αγορά ενεργείας και να καταργήσει τα μονοπώλια.
Εάν δεν είναι έτσι ας μας πουν από το υπουργείο Ανασυγκρότησης (στο όποιο έχει εγκλωβιστεί όλη η υποτιθεμένη πολιτική ανάπτυξης) τι αποφάσισαν μετά από 4 μήνες για το ενεργειακό κόστος στην βιομηχανία και πως θα ανακόψουν την αποβιομηχάνιση που εξελίσσεται σχεδόν με ταχύτητα φωτός.
Ας μας πουν από το υπουργείο Ανασυγκρότησης τι σχέδια παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας έχουν εκτός από το βόλεμα των κομματικών στην κρατική βιομηχανία ζάχαρης και όπου αλλού επιστρέφει ο πλήρης κρατισμός.
Δημοψηφίσματα λοιπόν όχι μόνο εκεί που βολεύει την κυβέρνηση ώστε να μονιμοποιηθεί στην εξουσία βαφτίζοντας τα μνημόνια της επόμενης δεκαπενταετίας συμφωνίες και τις Τρόικες πότε θεσμούς και πότε γκροyπς...
Δημοψηφίσματα να γίνουν και για όλα αυτά που μας οδηγούν στον κίνδυνο να ανταγωνισθούμε, αν συνεχίσουμε έτσι, την τύχη και των Σκοπίων.Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
επιχειρήσεων που δεν θέλουν το κράτος συνεταίρο δεν πέφτει λόγος στο λαό.
Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν πηγαινοφέρνοντας την «απειλή» για δημοψήφισμα στην διαπραγμάτευση.
Ότι λογαριάζουν τον λαό και παρά την εντολή του δεν θα κάνουν τίποτε που να σχετίζεται με την τύχη του και το μέλλον του γιατί σέβονται... τα δικαιώματά και την βούλησή του;
Και αυτήν την ευαισθησία την έχουν μόνο για την διαπραγμάτευση (που θα τους εξασφαλίσει το παραδάκι για να μην χάσουν την εξουσία) ενώ για όλα τα άλλα όπως η διάλυση της παιδείας και της οικονομίας τους φθάνουν 36 ψηφοφόροι και το δεκανίκι των ΑΝΕΛ;
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Αυτό ξεκινάει να κάνει ο σύντροφος Μπαλτάς στην Παιδεία γιατί έτσι του γουστάρει.
Διαλύει και την ελάχιστη προσπάθεια που έγινε τα τελευταία χρόνια για ένα βήμα προς την ελευθερία της εκπαίδευσης από το κομματικό κάτεργο των Πανεπιστημίων και των Σχολείων για το χατίρι των μαρξιστών και των σταλινικών εργατοπατέρων που στάθηκαν στο πλάι του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαλύει κάθε διέξοδο προς την αξιοκρατία και την παιδεία που πλαισιώνει όλα τα συστήματα των ανεπτυγμένων χωρών.
Καταστρέφει κάθε προσδοκία του λαού να μορφώσει τα παιδιά του στον τόπο του και μεταβάλει σε σκλάβους τους γονείς για να βρουν λεφτά να τα στείλουν τα παιδιά τους όχι μόνο σε ξένα Πανεπιστήμια αλλά και σε ξένα Σχολεία.
Ανοίγει αναγκαστικά (αλλά με τον πλέον άθλιο τρόπο) τον δρόμο προς την ιδιωτική παιδεία, επιβάλλοντας την στους πάντες, έχουμε δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή ζητάμε απελευθέρωση της μόρφωσης από τα δεσμά των κομμάτων.
Αντί δηλαδή να ανοίξουν ευθέως τις πόρτες στην ιδιωτική Παιδεία (κάνοντας βέβαια ανταγωνιστική την κρατική) σπρώχνουν τους σπουδαστές στην ιδιωτική παιδεία και κρατάνε τους στάβλους και τους τεκέδες των κρατικών Πανεπιστημίων.
Και για τα μάτια των χαχόλων λένε και ότι είναι ενάντια στην ιδιωτική παιδεία...
Είναι τόσο ασήμαντο θέμα στην χώρα η παιδεία και το μέλλον των παιδιών της ώστε, εκτός από εκλογές, να μην χωράει και δημοψήφισμα;
Να κάνει δημοψήφισμα και για την παιδεία η κυβέρνηση και να μην βολεύεται με την πλειοψηφία στην Βουλή για να χτίσει το καθεστώς της.
Να κάνει δημοψήφισμα και για την μορφή της οικονομίας που θέλουμε να έχουμε ως φορολογούμενοι αφού καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα από τα τριτοκοσμικά πειράματα στην οικονομία που θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στο περιθώριο και στην απομόνωση από το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Τον σοσιαλισμό του Καραμανλή τον πληρώσαμε με την καταστροφή της ναυπηγικής βιομηχανίας με χάσιμο χρόνου στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και με καταστροφή των κρατικών αερομεταφορών.
Τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό του Ανδρέα τον πληρώσαμε με 1 τρισ. δραχμές που σκορπίσθηκαν από την νομενκλατούρα και τους εργατοπατέρες.
Με δεδομένα λοιπόν όλα αυτά δικαιολογείται απόλυτα (παρά τις εκλογές) και ένα δημοψήφισμα για το κατά πόσο συμφωνούμε να πληρώσουμε τις νέες τριτοκοσμικές επιλογές επαναφοράς της κρατικής οικονομίας υπό τον έλεγχο του κράτους κατά 80%.
Γιατί αυτό κάνει ο σύντροφος Λαφαζάνης αναθέτοντας στους κομματικούς εργατοπατέρες την ενέργεια και κόβοντας κάθε σχέση και κάθε δεσμό με την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επιχειρήσεις του χώρου.
Αυτό κάνει αγνοώντας τις υποχρεώσεις της χώρας ως κράτος-μέλος της Ε.Ε. να απελευθερώσει την αγορά ενεργείας και να καταργήσει τα μονοπώλια.
Εάν δεν είναι έτσι ας μας πουν από το υπουργείο Ανασυγκρότησης (στο όποιο έχει εγκλωβιστεί όλη η υποτιθεμένη πολιτική ανάπτυξης) τι αποφάσισαν μετά από 4 μήνες για το ενεργειακό κόστος στην βιομηχανία και πως θα ανακόψουν την αποβιομηχάνιση που εξελίσσεται σχεδόν με ταχύτητα φωτός.
Ας μας πουν από το υπουργείο Ανασυγκρότησης τι σχέδια παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας έχουν εκτός από το βόλεμα των κομματικών στην κρατική βιομηχανία ζάχαρης και όπου αλλού επιστρέφει ο πλήρης κρατισμός.
Δημοψηφίσματα λοιπόν όχι μόνο εκεί που βολεύει την κυβέρνηση ώστε να μονιμοποιηθεί στην εξουσία βαφτίζοντας τα μνημόνια της επόμενης δεκαπενταετίας συμφωνίες και τις Τρόικες πότε θεσμούς και πότε γκροyπς...
Δημοψηφίσματα να γίνουν και για όλα αυτά που μας οδηγούν στον κίνδυνο να ανταγωνισθούμε, αν συνεχίσουμε έτσι, την τύχη και των Σκοπίων.Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου