Οι πραγματικές αιτίες του ουκρανικού διχασμού

W. George Krasnow

Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης προβάλουν την κρίση στην Ουκρανία ως σύγκρουση Ρωσίας -ΗΠΑ, διαστρέφοντας τον πραγματικό ρόλο που έπαιξαν οι πολιτισμικές και εθνοτικές διαφορές στη χώρα, ενώ λάδι στη φωτιά των συγκρούσεων έριξε και η πρώην αντιπολίτευση και νυν κυβέρνηση του Κιέβου.

Καθώς αυξάνεται η ένταση μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας γύρω από την Ουκρανία είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι σε μεγάλο βαθμό οι εντάσεις αυτές είναι αποτέλεσμα της διαστροφής των πραγματικών συγκρούσεων από τα μέσα...
ενημέρωσης. Το πλεονέκτημα των δυτικών μέσων ενημέρωσης έναντι του ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν είναι τεράστιο, εφόσον η επιρροή του Πούτιν περιορίζεται κυρίως εντός των συνόρων της Ρωσίας. Η πρώτη και σημαντικότερη διαστροφή της κατάστασης ήταν η προβολή της κρίσης, ως μια σύγκρουση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και όχι μεταξύ πληθυσμών με πολιτισμικές εθνοτικές και γλωσσικές διαφορές, όπως πειστικά υποστήριξε ο Πρέσβης, Τζακ Μάτλοκ.

Για αρκετές εβδομάδες παρακολουθούσα στη ρωσική τηλεόραση και στο Euronews TV πώς μια αρχικά ειρηνική διαμαρτυρία στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου γινόταν σταδιακά όλο και πιο βίαιη, με καδρόνια και βόμβες μολότοφ εναντίον μιας άοπλης αστυνομίας που συνεχώς υποχωρούσε.

Άγρια τροπή

Ανάγκη για επιστροφή στην πραγματική διπλωματία

Όσο περισσότερες παραχωρήσεις έκανε ο Βίκτορ Γιανούκοβιτς, συμπεριλαμβανομένης και της αποδοχής της πρότασης να αναλάβει την πρωθυπουργία ο Αρσένι Γιανετσούκ, τόσο πιο βίαιη γινόταν η κατάσταση στην πλατεία Μαϊντάν. Τέλος, αμέσως μετά την υπογραφή της συμβιβαστικής συμφωνίας μεταξύ του συνασπισμού της πλατείας Μαϊντάν και του Γιανούκοβιτς - με την παρουσία των υπουργών Εξωτερικών της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας και του ρώσου διαμεσολαβητή για τα ανθρώπινα δικαιώματα Βλαντιμίρ Λιούκιν - η βία όχι μόνο δεν υποχώρησε, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά αντίθετα φούντωσε περισσότερο. 

Ο Γιανούκοβιτς αποδέχθηκε σχεδόν όλα τα αιτήματα της πλατείας Μαϊντάν, συμπεριλαμβανομένης της επιστροφής στο Σύνταγμα του 2004 και την προκήρυξη πρόωρων προεδρικών εκλογών. Οι διαδηλωτές στο Μαϊντάν είχε κάθε λόγο να το γιορτάσουν, αντ 'αυτού είχαμε κορύφωση της βίας με δεκάδες νεκρούς.

Αυτή ακριβώς η τροπή των γεγονότων ήταν πολύ δύσκολο να κατανοηθεί, μέχρις ότου ήρθε στην επιφάνεια η συζήτηση μεταξύ της υπεύθυνης Εξωτερικής Πολιτικής της EE, Κάθριν Άστον και του Εσθονού υπουργού Εξωτερικών, Ουρμας Παέτ, όπου αναφέρθηκαν τα λεγόμενα της εκπροσώπου της αντιπολίτευσης, Όλγκα Μπογκομόλετς, ότι οι ηγέτες της Μαϊντάν δεν ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν την προέλευση των ελεύθερων σκοπευτών γύρω από την πλατεία Μαϊντάν, διότι η βία βοήθησε το κίνημα της αντιπολίτευσης.

Λάδι στη φωτιά

Έτσι η αντιπολίτευση, αντί να προσπαθεί να ενώσει ένα έθνος που έχει ήδη εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές, αντίθετα έβαλε μια σφήνα μεταξύ των δυτικών των Ουκρανίας, η οποίοι είναι ως επί το πλείστον Καθολικοί ή Ανατολικοί, Καθολικοί και των Ορθόδοξων της νότιας και ανατολικής Ουκρανίας. Μερικοί Ουκρανοί στα νότια και ανατολικά είναι Ρώσοι, αλλά οι περισσότεροι αυτοπροσδιορίζονται ως Ουκρανοί με μητρική γλώσσα τα ρωσικά.

Η Κριμαία ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των κρίσεων

Αυτή η διαίρεση εισπράχθηκε πιο οδυνηρά από τον πλειοψηφικά ρωσικό πληθυσμό της Κριμαίας. Φοβούμενοι ότι θα χάσουν το αυτόνομο καθεστώς τους με την νέα κυβέρνηση, που έχει επικεφαλής τους ανθρώπου της πλατείας Μαϊντάν, πήραν την απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, που μπορεί να δώσει την ευκαιρία για την διατήρηση της αυτονομία τους ως μέρος της Ρωσίας. Αν η αντιπολίτευση τιμούσε τη συμφωνία 21ης Φεβρουαρίου, διατηρώντας τον Γιανούκοβιτς ως πρόεδροςμέχρι τις εκλογές της 25 Μαΐου, τότε η Κριμαία δεν θα είχε επαναστατήσει. Η αρπαγή της εξουσίας στο Κίεβο προκάλεσε και την προσπάθεια των περιφερειών να εξασφαλίσουν την ασφάλεια και την ευημερία του εκλογικού τους σώματος.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Αν οι εξωτερικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, της ΕΕ, της Ρωσίας, άλλα και μελών της ΚΑΚ ή τα Ηνωμένα Έθνη έχουν κάποιο ρόλο να διαδραματίσουν στην προκειμένη περίπτωση, αυτός θα έπρεπε να είναι διαμεσολαβητικός και ειρηνευτικός ανάμεσα στα διαιρεμένα κομμάτια του ουκρανικού έθνους. Οι εξωτερικές δυνάμεις λοιπόν θα πρέπει να δείξουν την ίδια λεπτότητα, ευαισθησία, κοινή λογική, επιμονή και υπομονή που έχουν δείξει σε σχέση με τη Βόρεια Ιρλανδία, το Κεμπέκ, τον βασκικό λαό και τη Σκωτία. Μέχρι στιγμής, όμως φαίνεται ότι οι δυτικοί υποστηρικτές της Ουκρανίας εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. 

W. George Krasnow (Βλαντισλάβ Κρασνόφ) είναι πρώην επικεφαλής του ρωσικού προγράμματος του Ινστιτούτου Διεθνών Σπουδών Μοντερέι της Καλλιφόρνια. Σήμερα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον και μέσα από τη Ρωσοαμερικανική Ένωση Καλής Συνεργασίας συμμετέχει στην προώθηση και βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

Η Ρωσία Τώρα

http://infognomonpolitics.blogspot.gr