Οι Συμφωνίες του Μπετόβεν και του Λοβέρδου: "'Εχω και κόμμα, πάμε μια βόλτα;"

Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι ένα ακόμα στέλεχος του εγχώριου απισχνασμένου πολιτικού συστήματος που ιδρύει το δικό του κόμμα.

Η εκτίμηση του απλή, σχεδόν απλοϊκή (όπως περιγράφεται στην ομιλία του στο ιδρυτικό συνέδριο του νέου πολιτικού φορέα): Υπάρχει χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή η Φύση απεχθάνεται τα κενά, ο κ. Λοβέρδος φιλοδοξεί τα το καλύψει.
Έχουν προηγηθεί - μόνο την πρόσφατη πολιτική περίοδο - οι πρώην σύντροφοί του Λούκα Κατσέλη και Χάρης Καστανίδης με την Κοινωνική Συμφωνία, ο Τζήμερος με τη δημιουργία Ξανά, ο Χρήστος Ζώης με τη Νέα Μέρα, ο Μάνος με την επανασυσταθείσα Δράση, ο Αλαβάνος με το Plan B, η πρωτοβουλία Φλωρίδη και, πιθανώς, όλο και κάποιον να ξεχνώ -ας με συγχωρήσει...

Ο κ. Λοβέρδος επιλέγει τον διόλου πρωτότυπο αλλά έμπλεο φιλοδοξιών τίτλο "Συμφωνία για μια Νέα Ελλάδα".

Εμπεριέχει κάτι από ένα παντελώς άγνωστο Δημοκρατικό Κίνημα Πολιτών "Νέα Ελλάδα" (ως πρόεδρος του φέρεται κάποιος Ηλίας Μαρκόπουλος) και κάτι από την Κοινωνική Συμφωνία της Λούκας. Και πολλούς συμβολισμούς από τις (9) Συμφωνίες του Ludwig Van Beethoven, πιθανότατα περισσότερο από την 5η, γνωστή και ως Συμφωνία της Μοίρας.

Δεν γνωρίζω ποιά θα είναι η ...μοίρα του κ. Λοβέρδου και του κόμματός του. Γνωρίζω, όμως, πως ο πληθωρισμός πολιτικών απόψεων καταλήγει συχνά σε...ένδεια. 'Αλλωστε, όπως αναφέρει η γνωστή λαϊκή αγγλοσαξονική ρήση "Opinions are like..., everybody has one".

Δεν αμφισβητεί κανείς ότι ο Λοβέρδος, ο Μάνος, η Λούκα, ο Τζήμερος ή ο Λεβέντης δικαιούνται να ιδρύουν κόμματα. Και να τα περιφέρουν, στη συνέχεια, επιδιώκοντας συμμαχίες, συνήθως δια της προσκολλήσεως σε κάποιο κόμμα εξουσίας. Το μήνυμα είναι: "έχω και κόμμα, πάμε για συνεργασία;". Κατά το γνωστό του αμίμητου Βουτσά "έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;".

Εκείνο που δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ο κ. Λοβέρδος είναι ότι "εκφράζει το καινούριο", "έχει στιβαρές πολιτικές θέσεις" και "είναι έτοιμος για συγκρούσεις' -όλα αυτά αναφέρονται στην ομιλία του στο ιδρυτικό συνέδριο της Συμφωνίας του.

Είναι τόσο καινούριος όσο η Καπνικαρέα (κλείνει αισίως 20 χρόνια στην πολιτική, τα μισά εκ των οποίων σε υπουργικούς θώκους και θέσεις ευθύνης), είναι,δε, τόσο στιβαρός όσο οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του από Σημιτικό, σε Παπανδρεϊκό, σε μονήρη, σε Βενιζελικό και ξανά σε μονήρη.

Οι γνωρίζοντες τα ενδοπασοκικά έχουν να λένε πως ο Πάγκαλος και η Διαμαντοπούλου ακόμα τον περιμένουν σε εκείνο το ραντεβού στο υπουργείο Παιδείας, όπου θα συγκροτούσαν κίνηση αμφισβήτησης του Παπανδρέου και υπόδειξης του ιδίου για την αρχηγία με αντίπαλο τον Βενιζέλο. Ο Πάγκαλος έπεσε από τα σύννεφα όταν του είπαν πως, ενώ τον περίμεναν στη "γιάφκα", ο Λοβέρδος έσφιγγε το χέρι του Βενιζέλου μπροστά στις κάμερες και προσχωρούσε στο μπλοκ του αντιπάλου του.

Όσο για την ετοιμότητά του για συγκρούσεις το απέδειξε κατά τις διαβουλεύσεις με την τρόϊκα ενόσω ήταν υπουργός Εργασίας (ασφαλιστικό) και υπουργός Υγείας (ΕΟΠΠΥΥ). 

Από τη νέα προσπάθεια Λοβέρδου προκύπτουν, όμως, μερικά συμπεράσματα:

Πρώτον, η έπαρση είναι κακός σύμβουλος. Και το πολιτικό σύστημα των τριών τελευταίων δεκαετιών έχει αναδείξει αρκετές "θιγμένες μεγαλειότητες" που νόμισαν ότι η ζωή, η πολιτική και ο ελληνικός λαός τους χρωστούσε μια τουλάχιστον ευκαιρία να σώσουν την Ελλάδα. Δεν μπορώ να πω ότι κακόπεσε κανείς τους. Κάποιοι επέστρεψαν στις καθηγητικές τους έδρες, κάποιοι άλλοι τις απέκτησαν στα Harvard και τα Columbia (και μάλιστα μετ'  αποδοχών από τη Βουλή), ενώ άλλοι έμειναν λίγο εκτός παιχνιδιού ως "εφεδρείες" και επέστρεψαν δριμύτεροι. Η Ελλάδα πάντως...δεν σώθηκε.

Δεύτερον, η ανανέωση δεν...διατάσσεται. Δεν είσαι νεωτερικός, μοντέρνος, εκσυγχρονιστής ή ανανεωτικός επειδή το δηλώσεις εσύ. Και κάποιοι άλλοι δήλωσαν ...George Clooney αλλά δεν τους βγήκε.

Τρίτον, το (ανακαλυφθέν) "κενό" μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα "κενό" στο οποίο υπάρχουν η ΔΗΜΑΡ, το μικρό ΠΑΣΟΚ και κάποια μικρότερα μορφώματα με μικρότερη ή και μεγαλύτερη (πάντως μικρή) αξιοπιστία από το εγχείρημα Λοβέρδου.

Τέταρτον, οι δημοσκοπήσεις είναι ένα περίεργο πράγμα που όλοι νομίζουν ότι ξέρουν να τις "διαβάζουν" και στο τέλος ανακαλύπτουν ότι οι ψηφοφόροι σπάνε πλάκα μαζί τους. Όταν, για παράδειγμα, κάποιοι πολιτικοί, όπως ο Λοβέρδος, σπεύδουν να εκπροσωπήσουν τον "Κανένα" που βλέπουν να τρυπώνει ανάμεσα στον Σαμαρά και τον Τσίπρα, πρέπει να ανακαλέσουν στη μνήμη τους ότι αυτός ο έρημος ο "Κανένας" ήταν εκεί και παλαιότερα, ανάμεσα στον Σημίτη και τον Καραμανλή, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά κλπ.

Υ.Γ Προς τέρψη και εκπαίδευση του φιλόμουσου κοινού που αρέσκεται, όμως, και στις πολιτικές αντιστοιχήσεις, παραθέτω την περιγραφή των 9 Συμφωνιών του Μπετόβεν, για να επιλέξετε ποιά ταιριάζει περισσότερο στη Συμφωνία Λοβέρδου.

Προσωπικά -συγνώμη εάν σας προκαταλαμβάνω- θα έλεγα...καμία.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ

1η συμφωνία: Φαίνεται να είναι απλή αλλά όχι τόσο αν τη συγκρίνουμε με την τελευταία του συμφωνία.

Part I - Adagio molto
Part II – Andante cantabile con moto
Part III – Menuetto, Allegro molto e vivace
Part IV – Allegro molto e vivace

Αυτή η συμφωνία πρωτοπαρουσιάστηκε σε μια συναυλία στο Ιμπεριαλιστικό θέατρο της Βιέννης, στις 2 Απριλίου 1800. Η συμφωνία είναι πολύ δυναμική.

2η συμφωνία: Παρουσιάστηκε στις 3 Απριλίου 1803. Η συμφωνία αυτή έχει πολύ αργή εισαγωγή.

3η συμφωνία: THE EROICA SYMPHONY
Αυτή η συμφωνία παρουσιάζει ένα άλλο στάδιο του Μπετόβεν
Part I – Allegro
Part II – Marcia funebre, adagio assai con brio
Part IV – Allegro molto

4η συμφωνία:
Part I – Allegro vivace
Part II – Adagio
Part III – Allegro vivace
Part IV – Allegro

H 5η Συμφωνία σε του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven), αποκαλούμενη και Συμφωνία της Μοίρας, είναι η πιο διάσημη από τις συμφωνίες του και ένα από τα δημοφιλέστερα και συχνότερα παιγμένα έργα της κλασική μουσικής.
Το έργο αποτελείται από τέσσερα μέρη και ξεκινά με ένα ξεκάθαρο, μάλλον ανορθόδοξο μοτίβο, που έχει ταυτιστεί με ολόκληρη τη συμφωνία: τα τρία χαρακτηριστικά όγδοα σολ, τα oποία ακολουθεί χωρίς αλλαγή της δυναμικής (fortissimo) ένα μακρόσυρτο μι ύφεση.

Αρχικό μοτίβο της 5ης Συμφωνίας
Οι γεμάτες πάθος ερμηνείες του περιεχομένου της 5ης Συμφωνίας έχουν σήμερα υποχωρήσει μπροστά σε πιο αντικειμενικές θεωρήσεις. Είναι ωστόσο εύκολο να διαπιστωθεί πως η 5η Συμφωνία, μαζί με την 3η και ακόμα περισσότερο με την 9η, έχουν επηρεάσει καθοριστικά τη συμφωνική δημιουργία του 19ου αιώα, από το Μπραμς και τον Τσαϊκόφσκι μέχρι το Μπρούκνερ και το Μάλερ. Εξάλλου συγκαταλέγεται στα έργα που είχαν πάντοτε την ικανότητα να ελκύουν τόσο τους φίλους της κλασικής μουσικής, όσο και εκείνους που κατά τα άλλα δεν ενδιαφέρονται γι' αυτό το είδος. Η δύναμη του ρυθμού της, που προβάλλει με ξεχωριστή σαφήνεια ήδη στο αρχικό μοτίβο σε unisono των εγχόρδων, είναι ένα από τα στοιχεία που την κάνουν τόσο επιβλητική.

6η συμφωνία: THE PASTORAL SYMFONY
Σε αντίθεση με την 5η συμφωνία η 6η παρουσιάζει την αγάπη για τη φύση.
Part I – Allegro ma non troppo
Part II – Andante molto moto – Szene am Bach (Scene at the creek)
Part III – Allegro – "Lustiges Zusammensein der Landleute"(Joyful reunion of peasants)
Par Part V – Allegretto – "Hirtengesang – Frohe und dankbare Gefunhle nach dem Sturm" (Pastoral Song – Feelings of joy and gratitude after the Storm) t IV – Allegro – "Gewitter, Sturm" (The Tempest)

7η συμφωνία: Εδώ συναντάμε το νέο στάδιο του Μπετόβεν που είναι πιο κομπλεξικό.
Part I – Vivace
Part II – Allegretto
Part III – Presto meno assai
Part IV – Allegro con brio

8η συμφωνία: Είναι η μικρότερη απ' όλες. Η πρώτη παρουσίαση έγινε στις 27 Φεβρουαρίου 1814, στο θέατρο της Βιέννης.
Part I – Allegro vivace con brio
Part II – Allegretto scherzando
Part III – Tempo di Menuetto
Part IV – Allegro vivace

9η συμφωνία: Ωδή της χαράς
Αυτή είναι η αποθέωση και η τελευταία συμφωνία του Μπετόβεν.

Σεραφείμ Κοτρώτσος