Οι δύο Ελλάδες: "Της Μυκόνου και της ανεργίας"

Η φωτογραφία της Ε. Καϊλή (χωρίς τον...Βενιζέλο) στο πάρτυ που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, αλλά η ίδια διαψεύδει

Όχι μόνο η ελληνική δημοσιογραφία αλλά και το …κοσμικό κουτσομπολιό έχουν εκπλαγεί από τις αποκαλύψεις για τα πάρτι της χλιδής στη Μύκονο.  

Για τις συναυλίες του Ρουβά όπου για να καπαρώσεις καναπέ ήθελες 4.000 ευρώ, για τα πάρτι στο εστιατόριο Nammos με τις σαμπάνιες να ρέουν λες και είναι ρετσίνα Κουρτάκι, για τους δεκάδες κοσμικούς οι οποίοι δεν είχαν τι να κάνουν κι έπαιζαν… αστακοπόλεμο....

Στη συναυλία του Ρουβά, η οποία λέγεται ότι κόστισε 70.000 ευρώ, έγινε ο κακός χαμός για το ποιος θα πιάσει καναπέ… πίστα. Πήγαν, λέει το ρεπορτάζ, Η Ευα Καϊλή, η οποία το έριξε λίγο έξω πικραμένη επειδή δεν είναι βουλευτής.

Πήγε Φίλιππος Βαρβέρης, γιος του γνωστού κοσμικού ιδιοκτήτη της εταιρείας Moda Bagno, Νίκου Βαρβέρη, η οικογένεια Κουτσολιούτσου, ο Θωμάς Λιακουνάκος με τη σύζυγό του Νατάσα, ο Τίτος και η Βάλια Βασιλοπούλου (πρώην φαρμακοβιομήχανοι), οι οικογένειες των επιχειρηματιών Ξυλά, Αντωνάκου και Πετράκη, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου Kiku Γιώργος Ανδρούτσος με τη Σίσσυ Φειδά, ο επιχειρηματίας Μπιλ Σαραντάρης, η Σοφία Καρβέλα με τον Θανάση Πανουργιά, και πολλοί άλλοι μεταξύ των οποίων η Ευγενία Νιάρχου και ο Χρήστος Οικονόμου, γιος του εφοπλιστή Γιώργου Οικονόμου.

Στο δε Nammos παρήλασε λίγο πολύ το ίδιο… αφαν γκατέ που κάνει βόλτες στη Μύκονο από το ένα κέντρο στο άλλο ενώ τα ποτά έδιναν κι έπαιρναν.

Τα τρελά και πανάκριβα πάρτι της Μυκόνου έγιναν και πρώτη είδηση στην Τουρκία, να φανταστούμε ότι θα μας περιλάβει και η Bild αλλά και κάθε άλλο έντυπο που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να δείξει την Ελλάδα του 2012.

Αλλά γιατί εκπλαγήκαμε οι υπόλοιποι από την «άλλη» Ελλάδα; Δεν τα ξέραμε, δεν τα βλέπαμε, δεν τα ζούσαμε μέσω των φωτογραφιών που τραβάνε οι σελέμπριτι για να δείξουν πόσο καλά περνούν.

Από τη μια η Ελλάδα των ανέργων που έχουν φτάσει στο 23%. 

Των φτωχών που ξεπερνούν το 1,5 εκατ., των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα και στη χειρότερη αυτοκτονούν, στην καλύτερη ψάχνουν στα σκουπίδια. 

Των οικογενειαρχών που δεν έχουν να πληρώσουν το δάνειό τους και τρέμουν πώς θα ξημερώσει η μέρα τους, των υπαλλήλων που χάνουν το εισόδημά τους ή και τη δουλειά τους.

Των οργισμένων ανθρώπων που έχασαν μέσα σε δύο χρόνια ότι είχαν κτίσει τα προηγούμενα 30 χρόνια. Και οι περισσότεροι από αυτούς δεν τα «φάγανε», δεν φταίνε για την κρίση.

Από την άλλη, έχουμε τους χλιδάμπουρες που παίρνουν σβάρνα τη Μύκονο, τη Σαντορίνη, τα άλλα νησιά, ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ για λίγες ημέρες διακοπών.  

Που πληρώνουν 1-2 χιλιάδες ευρώ για να ενοικιάσουν ξαπλώστρα ή για να δουν να κουνιούνται τα… του Ρουβά. 

Που χαριεντίζονται ευτυχισμένοι γιατί η κρίση είτε δεν τους έχει αγγίξει είτε γιατί το ίματζ είναι πάνω απ’ όλα και δεν πρέπει να… πληγωθεί από την Ελλάδα της φτώχειας.

Αλλά γιατί εκπλαγήκαμε. Πάντα υπάρχουν οι Έλληνες που «τα έχουν» κατά το κοινώς λεγόμενον. Που είτε ξοδεύουν τα λεφτά του μπαμπά τους είτε απλά βγάζουν τρελά λεφτά στην Ελλάδα της κρίσης. Είναι οι ίδιοι που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, που έχουν σπιταρόνες στην Ελβετία ή το Λονδίνο, που από τη Μύκονο στη συνέχεια θα πάνε στην Αράχοβα για να συνεχίσουν το ετήσιο πάρτι τους.

Να τα έχουν και να τα χαίρονται. 

Όμως, ας μην παραπονιέται το κράτος γιατί δεν καταπολεμά τη φοροδιαφυγή. 

Τους έλεγξε όλους αυτούς από πού τα έχουν;  

Έλεγξε το Ρουβά ή τον κάθε τραγουδιστή που βγάζει σε μια νύχτα όσα βγάζουν οι άλλοι σε ένα χρόνο; 

Έλεγξε τα μαγαζιά που τους φιλοξενούν και που κόβουν μία απόδειξη στις 100;

Οι δύο Ελλάδες πάντα θα υπάρχουν, έστω κι αν είναι προκλητικό να βλέπεις αστακοπόλεμο όταν ο άλλος δεν έχει να φάει. 

Το θέμα είναι αν το κράτος τα βλέπει αυτά κι αν επιμένει να κάνει τη νέα αναδιανομή του πλούτου και πάλι σε βάρος των φτωχών.

Δυστυχώς, λεφτά υπάρχουν, αλλά η πολιτεία δεν έχει τα κότσια να τα πιάσει.

Από factorx στις 09/08/2012

 

Σχόλιο: Θα υπάρχει πάντα η Ελλάδα της δημιουργικότητας και της σεμνότητας και η Ελλάδα της πρόκλησης και του κακού γούστου. 

Τα ίδια, άλλωστε, συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. 

Η διαφορά είναι ακριβώς στο ότι στην Αμερική, φερ’ ειπείν, αυτά μπορεί να γίνονταν σε ιδιωτικούς χώρους ή πίσω από ψηλούς φράχτες επαύλεων, ενώ εδώ γίνονται κυριολεκτικά εν μέση οδώ και με την πιθανόν παράτυπη άδεια του Δήμου. 

Είναι ευνόητο ότι τέτοιου βεληνεκούς γεγονότα δεν γίνονται στον περιορισμένο χώρο ενός κοσμικού κέντρου, αλλά κλείνονται δρόμοι και παραλίες ολόκληρες, προκειμένου να στηθούν άφθονα τραπέζια και καναπέδες σε δημόσιους χώρους. Αυτό ακριβώς έγινε τόσο στο Καλό Λιβάδι (συναυλία Ρουβά) όσο και στην Ψαρού (συναυλία Ρέμου). 

 Άγνωστο το αν και πώς ελήφθη άδεια από τον Δήμο Μυκονίων ή το τι αποκόμισε ο Δήμος από αυτά όλα. 

Άγνωστο, επίσης, αν η εντόπια ΔΟΥ ή το ΣΔΟΕ φρόντισαν να στείλουν κάποιους για έλεγχο επί τόπου και σε real time, όπως μάθαμε ότι έγινε προ ημερών σε ένα πανηγυράκι ορεινού χωριού της Αχαΐας – για πενταροδεκάρες, βέβαια κι όχι για λογαριασμούς χιλιάδων ευρώ.
Προκαλεί αυτή η Ελλάδα της κακόγουστης χλιδής και είναι δικαίωμά της ίσως – αλλά τουλάχιστον ας πληρώνει και κάτι για την απόλαυση αυτού του δικαιώματος!