Πολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς για το λαό μας. Με διάθεση, κριτική, στα όρια του επικριτικού.
Είμαστε ο λαός που ανέχτηκε 400 χρόνια σκλαβιάς, όχι απαραίτητα επειδή δεν μπορούσαμε να το παλέψουμε και να ελευθερωθούμε, αλλά διότι οι ‘εκλεκτοί’ της εποχής, τα είχαν βρει με τους κατακτητές.
Ακόμη, είμαστε ο λαός που ανέχτηκε επί 7 ολόκληρα χρόνια, μια στρατιωτική δικτατορία, που δεν σε έπειθε ακριβώς ότι αποτελεί… φόβο και τρόμο. Δηλαδή, για 7 χρόνια στερηθήκαμε τη Δημοκρατία, που πριν από πολλούς αιώνες γεννήθηκε στην Αθήνα του Περικλή, και μεταλαμπαδεύτηκε στις κοινωνίες των ανθρώπων, σε όλο τον κόσμο.
Μάλλον λοιπόν δεν θα έπρεπε να μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι αυτός ακριβώς ο λαός, φυλάκισε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Και τον καταδίκασε σε θάνατο, με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του βασιλιά Όθωνα. Που φυσικά… δεν υπήρχε στα χρόνια του Αγώνα για την Ανεξαρτησία.
Σαν χθες λοιπόν, το 1833, ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Τους κατηγόρησαν ότι συνωμοτούσαν με τους Ρώσους για να ανατρέψουν τον βασιλιά Όθωνα.
Τελικά, ο Κολοκοτρώνης δεν θανατώθηκε από ελληνικό χέρι, και πέθανε από φυσικά αίτια, μετά τη μεγάλη χαρά για τον γάμο του μικρού γιού του.
Η ρετσινιά στο Γένος μας όμως, έμεινε.
Ο Αρχιστράτηγος της Επανάστασης, κατηγορήθηκε για προδότης. Και από ποιους;
Από εκείνους που είχαν φροντίσει να βάλουν ταφόπλακα στην προσδοκία μιας Ελλάδας που θα οικοδομείτο σε στέρεες βάσεις, δολοφονώντας τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Από εκείνους που δεν δίστασαν να ενορχηστρώσουν εμφύλιο πόλεμο, ενώ ακόμη η Ελλάδα δεν είχε εδραιώσει την Ανεξαρτησία της.
Η τύχη που επεφύλαξε η Ελλάδα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αποτελεί αέναη εστία εθνικής ντροπής. Και το άγαλμα του (έφιππου) Γέρου του Μοριά στην Παλαιά Βουλή, να δείχνει προς το Κοινοβούλιο, θα μας θυμίζει για πάντα (όσα γκράφιτι κι αν του κάνουν)… από ποια μυαλά πρέπει να φυλαγόμαστε.
ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Η Μαρίκα Λυσιάνθη είναι ιστοριοδίφης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου