«Δεξιά στροφή»;

Του Γάννη Λούλη

Κάποιοι κάνουν λόγο για «δεξιά στροφή» του κυβερνώντος κόμματος, καθώς τον τελευταίο καιρό ρίχνει περισσότερο βάρος στα θέματα δημόσιας τάξης. Ομως το όλο θέμα απαιτεί μια ευρύτερη προσέγγιση που αποφεύγει κλισέ τα οποία έχουν από καιρό ξεπεραστεί.

Επ’ αυτού άλλωστε δεν χρειάζεται κανείς να κοιτάξει μακρύτερα από την Ευρώπη και το πώς αντιδρούν σε θέματα δημόσιας τάξης και μετανάστευσης οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί σχηματισμοί της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς.

Ενα πάντως είναι σίγουρο:

Τα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη κυριαρχίας στο μεσαίο χώρο. Αυτό το πράττουν όχι με μονοσήμαντες προσεγγίσεις, αλλά με μίγματα πολιτικής. Σε άλλα θέματα κινούνται «δεξιότερα» ή «αριστερότερα», ή και ανάμεσα στα δύο. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αποφεύγουν ακραίες θέσεις. Διαμορφώνουν έτσι μια συνολική εικόνα, πραγματιστική, μετριοπαθή και ευέλικτη.

Ενα κλασικό παράδειγμα πραγματιστή πολιτικού είναι ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί. Διεκδίκησε την προεδρία ως πολιτικός που υιοθέτησε σθεναρή στάση στα θέματα δημόσιας τάξης.

Στον πρώτο γύρο της μάχης για την προεδρία το βάρος του έπεσε περισσότερο σε παραδοσιακά «δεξιόστροφες» θέσεις.

Αντίθετα, στο δεύτερο γύρο επικεντρώθηκε σε «αριστερόστροφες» τοποθετήσεις με έμφαση στην κοινωνική δικαιοσύνη. Οικονομικά, απομακρύνθηκε κάπως από τον γκολικό κρατισμό.

Την ίδια ώρα όμως (μαζί με τη Μέρκελ) υπήρξε σφοδρός πολέμιος του αγγλοσαξονικού μοντέλου της ανεξέλεγκτης οικονομίας της αγοράς (με θιασώτη τον κεντροαριστερό Μπράουν!).

Διαμόρφωσε λοιπόν ένα ευέλικτο και μη δογματικό μίγμα πολιτικής που είναι προσαρμοσμένο σε συγκεκριμένες προκλήσεις. Αυτή την ευελιξία και την πολιτική των μιγμάτων υπηρέτησε άλλωστε με επιτυχία η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά ως σύνολο απέναντι στην ηττηθείσα κατά κράτος Κεντροαριστερά στη μάχη για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Στο πλαίσιο του μίγματος αυτού η Κεντροδεξιά ρίχνει όντως βάρος σε ζητήματα δημόσιας τάξης και μετανάστευσης.

Συνδυάζοντας όμως την αποφασιστικότητα με τη σύνεση.

Αυτός ο συνδυασμός, άλλωστε, τη διαφοροποιεί καθοριστικά από την Ακρα Δεξιά.

Η τελευταία, όπως επισήμανε πρόσφατα ο καταξιωμένος ιστορικός Richard Overy, επενδύει συνολικά στο φόβο και ειδικότερα στο φόβο του «διαφορετικού» όταν προσεγγίζει το πρόβλημα της μετανάστευσης.

Αντίθετα, ένα συγκροτημένο και συνειδητοποιημένο κεντροδεξιό κόμμα απευθύνεται σε πλειοψηφίες νηφάλιων ψηφοφόρων χωρίς φοβικά σύνδρομα. Ετσι προσεγγίζει ζητήματα δημόσιας τάξης και μετανάστευσης, χωρίς συμπλέγματα, χωρίς ταλαντεύσεις και μακριά από υστερίες.

Στη χώρα μας είναι δεδομένο ότι η κοινή γνώμη είναι πλέον πιο ευαίσθητη στα θέματα δημόσιας τάξης και μετανάστευσης.

Παρά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου που όντως σοκάρισαν (και τις άστοχες προσεγγίσεις για μια «αμυντική αστυνομία» που είχαν σημαντικό κόστος), η κοινή γνώμη δεν έχει υιοθετήσει ακραίες αντιλήψεις, όπως κινδυνολογούν όσοι ιδεοληπτικά υποτιμούν τα συγκεκριμένα προβλήματα.

Γι’ αυτό άλλωστε δεν υπάρχει στη χώρα μας ισχυρό ρεύμα υπέρ ακραία δεξιών αντιλήψεων, όπως συμβαίνει σε κάποιες άλλες χώρες (π.χ. Ολλανδία)

Η κοινή γνώμη, φυσιολογικά, σκληραίνει τη θέση της σε θέματα δημόσιας τάξης όταν καταργείται η στοιχειώδης νομιμότητα.

Οι πολίτες όμως δεν οδηγούνται σε ακραίες αντιλήψεις.

Το αίτημά τους για μεγαλύτερη «αυστηροποίηση» είναι πρακτικό.

Οχι ιδεολογικό.

Ούτε φοβικό.

Γι’ αυτό και δεν ταυτίζεται με ακροδεξιές ιδεολογίες.

Ζητούν απλώς αποτελεσματικότητα.

Η «στροφή» λοιπόν των πολιτών δεν έχει πολιτική χροιά.

Είναι αμιγώς πραγματιστική.