Στη δεύτερη βλέπουμε το πτώμα της να περιφέρεται σε μια καρότσα κακοποιημένο, με τους τρομοκράτες να αλαλάζουν περήφανοι. Σε κάποιες άλλες σκηνές το πλήθος...
στους δρόμους της Γάζας αποθεώνει τους απαγωγείς, βιαστές και δολοφόνους φτύνοντας τη σορό μιας αθώας σχεδόν έφηβης η οποία ενδεχομένως πολιτικά να ανήκε σ’ αυτούς που συμπαρίστανται για πολιτικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους στους παλαιστίνιους.
Στην τρίτη φωτογραφία βλέπουμε μια νεαρή κοπέλα από τη Δύση, όμορφη, χαμογελαστή, ντυμένη με το απαραίτητο αξεσουάρ του αριστερού τουρίστα, την παλαιστινιακή κεφίγια.
Συμμετέχει σε αποστολή «αλληλεγγύης» για τη Γάζα. Ένα φεστιβαλάκι επανάστασης, με νερό σε πλαστικά μπουκάλια, μπλουζάκια με συνθήματα και selfie για το Instagram. Στα κοινωνικά δίκτυα κυκλοφορεί ένα βίντεο από την αποστολή που βρίσκεται εν πλω αυτές τις μέρες με τη συμμετοχή της διάσημης Γκρέτα Τουμπεργκ.
Στην άλλη φωτογραφία, μια νεαρή γυναίκα με δεμένα χέρια σπρώχνεται βίαια από έναν ένοπλο τρομοκράτη. Εμπειρογνώμονες που ανέλυσαν τις σκηνές από το βίντεο που προέρχεται η δεύτερη φωτογραφία, έχουν συμπεράνει πως το κορίτσι έχει βιαστεί και της έχουν κοπεί οι αχίλλειοι τένοντες για να μη δραπετεύσει.
Η δεύτερη φωτογραφία αποτελεί ένα σύνηθες σκηνικό από την επίθεση της Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023.
Αν η νεαρή Ισπανίδα της αποστολής αλληλεγγύης έμπαινε πράγματι στη Γάζα, με το αμάνικο μπλουζάκι, το ανοιχτό χαμόγελο και την αφέλεια της δυτικής ευμάρειας, δεν θα έβρισκε «επαναστατικά φιλαράκια» αλλά ισλαμιστές που θα της θύμιζαν ότι το κορμί της και η ελευθερία της δεν της ανήκουν. Εκεί, η κεφίγια δεν είναι αξεσουάρ, είναι σύμβολο εξουσίας και καταπίεσης.
Στη Γάζα όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της ισλαμικής επικράτειας δεν κακοποιούνται, δολοφονούνται και εξευτελίζονται μόνο οι αλλόπιστες γυναίκες της Δύσης. Η θέση της γυναίκας στο Ισλάμ είναι γνωστή. Βρίσκεται χαμηλότερα και από τη θέση των κατοικίδιων.
Από την άλλη πλευρά πολλοί αλαφροΐσκιωτοι προοδευτικοί των δυτικών δημοκρατικών κατηγορούν την προσπάθεια εξουδετέρωσης της Χαμάς από τις ισραηλινές δυνάμεις σαν γενοκτονία εναντίον των αραβικών πληθυσμών. Οι λέξεις όταν εκφέρονται από χείλη φανατικών χάνουν τη σημασία τους.
Γενοκτονία σημαίνει εξάλειψη ενός πληθυσμού με μοναδικό κριτήριο το γένος τους. Αυτό έκανε ο Χίτλερ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν τιμωρούσε όσους έκαναν κάτι παράνομο αλλά όσους είχαν εβραϊκή καταγωγή, έστω και μικρή(δηλ. αν κάποιος από τους προγόνους είχε εβραϊκά γονίδια).
Το Ισραήλ σήμερα έχει συνολικό πληθυσμό περί τα 9,8 εκατ. Από αυτούς οι Εβραίοι αντιπροσωπεύουν το 73%, οι Άραβες (κυρίως Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ) το 21%. Άλλες μειονότητες (Δρούζοι, Χριστιανοί μη Άραβες, μετανάστες χωρίς θρησκευτική ταυτότητα) αντιπροσωπεύουν το 6% του πληθυσμού.
Οι Άραβες μετέχουν στη δημόσια διοίκηση και τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Μάλιστα υπάρχουν κόμματα που τους εκπροσωπούν και τα οποία μετείχαν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Τέτοιο κόμμα με ισλαμικό και συντηρητικό προφίλ, είναι το Ra’am(United Arab List). Το Joint List (Κοινός Συνασπισμός) αποτελεί συμμαχία αραβικών ή αριστερών κομμάτων, του Hadash (κομμουνιστικό, εβραϊκό–αραβικό με έντονη αραβική υποστήριξη), του Balad (Παλαιστινιακό εθνικιστικό, αριστερό, κοσμικό) και του Ta’al (Αραβικό εθνικιστικό / κεντροαριστερό).
Τα περί γενοκτονίας λοιπόν είναι προπαγάνδα και φληναφήματα. Όσοι προπαγανδίζουν τα περί γενοκτονίας το κάνουν για να εμποδίζουν την εξουδετέρωση των δολοφόνων της Χαμάς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η δυτική αριστερά φλερτάρει με δυνάμεις που, αν επικρατούσαν, θα ήταν οι πρώτες που θα τη βάλουν στον τοίχο να την εξοντώσουν. Στην Ιρανική Επανάσταση, οι αριστεροί χαιρέτισαν τον Χομεϊνί σαν «αντι-ιμπεριαλιστή». Τους βόλευε να βλέπουν τον παπά με το μούσι ως «επαναστάτη» απέναντι στον Σάχη και στην Αμερική. Όταν όμως το θεοκρατικό καθεστώς εδραιώθηκε, δεν χρειάστηκε πολύ: οι φενταγίν και οι οργανώσεις της αριστεράς εξοντώθηκαν συστηματικά. Στρατόπεδα, εκτελέσεις, φυλακές. Από τα πανό κατέληξαν στα ικριώματα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται με ευλάβεια. Η αριστερά της Δύσης βλέπει στον ισλαμισμό τον «αντίπαλο του καπιταλισμού» και κλείνει τα μάτια στο γεγονός ότι εκεί όπου κυριαρχεί δεν υπάρχουν ούτε δικαιώματα γυναίκας, ούτε συνδικάτα, ούτε ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, ούτε καν οι ελευθερίες που οι ίδιοι απολαμβάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Στη Βαρκελώνη φωνάζεις «ελευθερία στην Παλαιστίνη» και μετά πίνεις κοκτέιλ σε μπαράκι. Στη Γάζα, με την ίδια φράση, κινδυνεύεις να πίνεις μόνο νερό με μαντήλα στο πρόσωπο και άντρες να σου λένε πότε θα μιλήσεις και πότε θα σιωπήσεις.
Αυτή είναι η διπλή ηθική. Καταγγέλλουν την Ευρώπη ως «φρούριο» και «καπιταλιστική κόλαση», αλλά δεν διστάζουν να απολαμβάνουν τις ανέσεις του iPhone, της ασφάλειας του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων που ο ισλαμισμός θα καταργούσε πρώτος. Και όλα αυτά, με ένα χαμόγελο σαν να πήγαν εκδρομή στη Disneyland. Η αριστερά παίζει συχνά το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.
Η αφέλεια αυτή δεν είναι αστεία. Είναι επικίνδυνη. Γιατί κάθε φορά που η αριστερά γοητεύεται από τον «αντι-δυτικό» εξτρεμισμό, βοηθάει να αποκτήσει φωνή μια δύναμη που, αν επικρατήσει, θα την καταπιεί. Μαζί βέβαια θα καταπιεί και όλους εμάς αν δεν προνοήσουμε να σταματήσουμε τον κατήφορο.
Τις τελευταίες δεκαετίες στις δυτικές δημοκρατίες των κρατών προνοίας και ΜΚΟ το να είναι κάποιος αριστερός είναι επάγγελμα. Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει κάποιος. Αρκεί να κοιτάξει γύρω του...
Εκτός από επάγγελμα όμως η αριστερά είναι και σύμπλεγμα κατά την φροϋδική έννοια. Σύμπλεγμα που έχει εξελιχθεί σε βαθιά νεύρωση. Τούτο γιατί σαν βασικό στοιχείο της αριστερής ταυτότητας έχει αναχθεί η οιδιπόδεια αντίθεση με την μητέρα Δύση. Προκειμένου να καταστρέψουν τη Δύση δεν διστάζουν να συμπαραταχθούν με δυνάμεις που δεδηλωμένα επιδιώκουν να τους εξαφανίσουν.
Χρήσιμος ηλίθιος: ο όρος δεν είναι τυχαίος. Είναι ιστορικός. Και, δυστυχώς, διαχρονικός.
Πώς θα μπορέσουμε να σώσουμε τους αριστερούς από το εαυτό τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου