Ο Αλέξης βαδίζει… στα χαμένα και δεν το ξέρει!

Ενθουσιασμένη η Όλγα Γεροβασίλη ανήρτησε φωτογραφίες από το όντως κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, όπου έγινε η εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσίπρα, γράφοντας: «Η επιστροφή στον προγραμματικό διάλογο και η επίτευξη προοδευτικών συγκλίσεων είναι κοινωνική αναγκαιότητα και παράλληλα χρέος του αριστερού κι προοδευτικού κόσμου της χώρας».

Συγκινημένη από την πλευρά της, η Κατερίνα Νοτοπούλου ανήρτησε στο ίδιο μέσο: «Η ελπίδα επιστρέφει. Η ελπίδα είναι πάντα στην πολιτική. Ο Αλέξης Τσίπρας ως αληθινός ηγέτης… Η κοινωνική αντιπολίτευση δείχνει το δρόμο».

Οπωσδήποτε υπάρχει ένας εμπλουτισμός. Από τη «σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων» που ήταν έως τώρα το μοτίβο του στρατοπέδου Τσίπρα, προσβλέπουν πλέον και στην κοινωνική αντιπολίτευση. Αυτή, πέραν των «προοδευτικών δυνάμεων» είναι ο έτερος μοχλός που θα ρυμουλκήσει την επαναφορά του Αλέξη, και η βάση που θα τον εδραιώσει ως ηγέτη... της Κεντροαριστεράς.

Όμως, ενώ η κοινωνική αντιπολίτευση είναι υπαρκτή, ο προσανατολισμός της είναι απροσδιόριστος και μάλλον φαντασιακός. 

Κοινωνική αντιπολίτευση ασκεί και ο Νεοδημοκράτης στο καφενείο που κατηγορεί την κυβέρνηση για την ακρίβεια, αλλά δεν δηλώνει φέρελπις ψηφοφόρος του Αλέξη.

Κοινωνική αντιπολίτευση είναι και το πλήθος που «διακήρυττε» τις… σεξουαλικές δραστηριότητες του πρωθυπουργού στη συναυλία για τα Τέμπη. Αλλά το ίδιο σύνθημα ακουγόταν και προεκλογικά σε συναυλίες και σε γήπεδα, χωρίς αυτό το πλήθος να γίνει ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Κοινωνική αντιπολίτευση είναι και ο παρηκμασμένος κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός με τις λειψές, ολιγάριθμες συγκεντρώσεις, που, έχοντας καταστεί ανυπόληπτος, αδυνατεί να αποτελέσει ιμάντα μεταφοράς κομματικών ψήφων (οι καιροί της ένδοξης συνδικαλιστικής πασοκοκρατίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί).

Κοινωνική αντιπολίτευση είναι επίσης και οι διάσπαρτες αριστερίστικες ομάδες, όπως και ο ικανός αριθμός μεμονωμένων ατόμων, που διέπονται από φούριο αντισυστημισμό. 

Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτόν τον κόσμο, ο Τσίπρας, ήδη από τον καιρό της κωλοτούμπας, είναι καμένος. Δεν έχει πρόσβαση.

Πολύ περισσότερο, που με την ομιλία του (καλλωπισμό του καπιταλισμού τη χαρακτηρίσαμε χθες), πλήθος ανθρώπων αυτού του χώρου τον χαρακτήρισαν ως «αριστερό Σημίτη» - με όλη την αρνητική και απαξιωτική έννοια που εμπεριέχει ο χαρακτηρισμός σε αυτούς τους χώρους. 

Η «κοινωνική αντιπολίτευση» δεν είναι σίγουρο ότι θα παραδοθεί στον Αλέξη για να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του rebranding. Η ίδια δυσχερής κατάσταση διαπιστώνεται και στο στρατόπεδο των «προοδευτικών δυνάμεων», του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου, αφότου ο Τσίπρας, ελλείψει ψηφοφόρων, το μετατόπισε από τη δικτατορία του Πινοσέτ στις «προοδευτικές δυνάμεις»! 

Μετά την εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, τα σχέδια του Τσίπρα φαίνεται να μετατοπίζονται για μετά τις επόμενες εκλογές, αφού ο Ανδρουλάκης ομνύει στην αυτονομία του κόμματος. Βέβαια, ο πρώην πρωθυπουργός πιστεύει ότι οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν φτωχά εκλογικά αποτελέσματα έναντι του Μητσοτάκη, και τότε θα εμφανισθεί ο ίδιος ως παράκλητος, να συνενώσει τα δύο κόμματα.

Προσωπικά, δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποιον από τους επόμενους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ (εξαιρούμε τον Δούκα), εφόσον αποτύχει και εκπέσει ο Ανδρουλάκης, να παραδώσει το κόμμα σε έναν συνασπισμό, υπό την ηγεσία του Τσίπρα.

Παρόλα αυτά, στον ΣΥΡΙΖΑ το πιστεύουν! Να θυμίσουμε π.χ. ότι ο Νίκος Παππάς, αναφερόμενος στην εκλογή νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, ένα από τα κριτήρια που είχε θέσει ήταν η στάση του στην προοπτική «Να ηγηθούμε μιας μεγάλης προοδευτικής εκλογικής συνεργασίας».

Οι άνθρωποι έχουν ελλιπή ανάγνωση της πραγματικότητας. Κατακρημνίζονται, εν μέσω χλευασμού του φιλοθεάμονος κοινού, και δεν αρκούνται να προκρίνουν απλώς τη συμμετοχή τους σε μια «μεγάλη προοδευτική εκλογική συνεργασία», προκειμένου να διασωθούν. Έχουν την οίηση να απαιτούν ακόμη να ηγηθούν αυτής!

Δεν γνωρίζουμε αν αρκούν η Γεροβασίλη, ο Παππάς, η Νοτοπούλου, τα τρολ του διαδικτύου με την εκπομπή ρητορικής μίσους, τα τσιπρικά υπολείμματα του ΣΥΡΙΖΑ, και ενδεχομένως η Νέα Αριστερά, για να μπορέσει ο αυριανός ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, να «ηγηθεί» μιας τέτοιας κίνησης.

Ο χρόνος ως τις εκλογές - φαινομενικά - είναι μακρύς. Το ΠΑΣΟΚ ενδυναμώνει έστω και στάγδην, η κυβέρνηση φθείρεται, αφενός από την κόπωση της εξουσίας, αφετέρου από την ακρίβεια, και ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται. 

Ίσως, ο Τσίπρας να θελήσει να επισπεύσει. Σε ποιον λαό και σε ποιες δυνάμεις θα απευθυνθεί;

Ουδείς ηττημένος πρωθυπουργός επέστρεψε, εκτός αν συνέβη κάποια δραματική εθνική εξέλιξη (π.χ Ελ. Βενιζέλος, Καραμανλής). Αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι, ο παράκλητος μάλλον δεν θα είναι ο Τσίπρας.

Γιάννης Σιδέρης