Ο πανικός στον ΣΥΡΙΖΑ από την καταφανή, ου μην και αστεία, ανικανότητα του κ. Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του να διαχειριστούν τις πλέον «ευνοϊκές» για την αξιωματική αντιπολίτευση καταστάσεις που προκύπτουν στην καθημερινότητα οδηγεί τα συνετότερα των στελεχών του (υπάρχουν ακόμη και τέτοια)... σε διαπιστώσεις εξαιρετικά σκληρές, σχεδόν απόκοσμες, για το μέλλον του κόμματος υπό τη συγκεκριμένη ηγετική ομάδα.
Μια «επίγεια κόλαση» για την κυβέρνηση, για κάθε κυβέρνηση, από ένα μείγμα ακραίου καύσωνα και ιστορικών διαστάσεων πυρκαγιές, με εκατοντάδες χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους και κατεστραμμένες περιουσίες, απέναντι στην οποία η ελάχιστη των αντιπολιτευτικών τακτικών θα ήταν «η αναμονή, ώστε να υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για την κυβερνητική πολιτική και επ’ αυτής να ασκηθεί κριτική και να κατατεθούν προτάσεις», μετατράπηκε, με βασική την ευθύνη της παρέας του κ. Τσίπρα, σε «πολιτικό παράδεισο» για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος, είναι πλέον ή βέβαιο, «κλέβει εκκλησία» με αντίπαλο τον κ. Τσίπρα.
Έμπλεος «ιερής αγανάκτησης» και αποφασισμένος να πάρει τη ρεβάνς και να «πιστολιάσει» την κυβέρνηση «τώρα που καίνε τα αποκαΐδια» ο κ. Τσίπρας κατάφερε (περί κατορθώματος πρόκειται) και τον πολιτικό του λόγο να υπονομεύσει στην αυτόματη, την αντικειμενική σύγκριση με την «δολοφονία 102 ανθρώπων στο Μάτι», για την οποία ο ίδιος δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη και να προσφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη «ένα γήπεδο δικό του να κάνει ό,τι γουστάρει και τραβάει η ψυχούλα του».
Άλλο που δεν ήθελε ο Κυριάκος, πήρε φόρα και τίναξε την μπάνκα σε οικονομικές ενισχύσεις, στον προγραμματισμό για την επόμενη μέρα, στις διαβεβαιώσεις για ευρεία και επαρκή βοήθεια και στις επιλογές των προσώπων που θα διαχειριστούν ένα σύγχρονο πρόγραμμα αποκατάστασης όλης της Βόρειας Εύβοιας.
Μια μέρα μετά τη συνέντευξη του κ.Τσίπρα, ο απόηχος της οποίας χάθηκε στον ορυμαγδό της οργανωμένης και σχεδιασμένης κυβερνητικής αντεπίθεσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πουθενά.
Τον χώρο της πολιτικής πρωτοβουλίας τον έχει καταλάβει ολόκληρο ο Μητσοτάκης. Μόνος του κάνει παιχνίδι, μόνος του ανακοινώνει γιγαντιαίες αποζημιώσεις, μόνος του υπόσχεται «την πλήρη αναβάθμιση όλης της καμένης περιοχής με σύγχρονο πνεύμα και αποκατεστημένο τον παραγωγικό ιστό», μόνος του επιλέγει τον επικεφαλής της Επιτροπής που θα διαχειριστεί (και οικονομικά) το τεράστιο έργο της αποκατάστασης, συνομιλεί απευθείας με τους «καμένους» και υλοποιεί τις υποσχέσεις του.
Ο κ. Τσίπρας κατοικοεδρεύει κάπου χαμένος στον αντιπολιτευτικό ορίζοντα να συνδιαλέγεται «με τριανταδύο κώλους» που ξάπλωσαν σε μια παραλία κι «έγραψαν» αλληλοσυμπλεκόμενοι (πιθανόν και αλληλοεπηρεαζόμενοι) το γνωστό σύνθημα, πλήρως ικανοποιημένοι γι’ αυτή την «αντιπολίτευση του κώλου».
Είναι τραγικό για την ίδια τη δημοκρατία, αλλά συμβαίνει:
Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι δομικά ανίκανη να αναγνώσει καν τις βασικές προτεραιότητες κάθε περιόδου, να παραγάγει ένα σαφή και συγκροτημένο πολιτικό λόγο, να διαχειριστεί επικοινωνιακά τη δυναμική της (όποια κι αν είναι) και να εγγράψει θέματα στην ημερήσια διάταξη που να αφορούν πραγματικά στην κοινωνία των πολιτών και να την ενδιαφέρουν.
Στην ουσία, δυσκολεύεται να αντιληφθεί τις προτεραιότητες, ζει σε μια μόνιμη αυτοϋπονόμευση, σε μια επαναλαμβανόμενη αυτοακύρωση του ρόλου της, πόσο μάλλον όταν επιμένει πεισματικά πως είναι η αριστερή εκδοχή απέναντι σε μια δήθεν νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Κλαίει η μάνα του Πελέ με αυτή την αριστερά των κώλων και των δημόσιων προτροπών προς σεξουαλικές δραστηριότητες, γελάνε και τα πόμολα στο Μαξίμου με αυτή την κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική λουμπεναρία που έχει εγκατασταθεί στο χώρο και υποκρίνεται πως διακονεί τις ιδέες μιας σύγχρονης αριστερής πολιτικής πρότασης για την επόμενη μέρα της χώρας.
Περισσότερη πίεση αισθάνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το γεγονός πως επέλεξε τον Σταύρο Μπένο για επικεφαλής της Εταιρείας αποκατάστασης της Βόρειας Εύβοιας και όχι κάποιον νυν βουλευτή ή υπουργό ή πρώην ενεργό πολιτικάντη ή στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, από αυτή που υποτίθεται του επιφυλάσσει ο κ. Τσίπρας με την δεδομένη πολιτική του ανεπάρκεια και τις φανταστικές διαπιστώσεις του πως «η προστασία τη ανθρώπινης ζωής βάζει χαμηλά τον πήχυ, χρειάζεται και η προστασία της περιουσίας».
Μια που τα λέει, μια που γελάει ο κόσμος με αυτά που ακούει, την επόμενη ώρα κανένας δεν θυμάται ούτε τι είπε, ούτε το ξέχασε να πει, ούτε τι δεν κατάλαβε ότι είπε. Όπως λένε στο χωριό μου «μην τουν ξισυνιρίζισι πιδάκι μ’, χαζούτσκους είνι»…
Ακροβατεί επί ξυρού ακμής ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει απτόητος να προσφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη όλο το πεδίο που χρειάζεται για να ασκήσει τις προωθημένες πολιτικές του, του επιτρέπει να καταλαμβάνει, χωρίς καμία αντίσταση, συνεχώς πολύτιμο χώρο στο κέντρο του πολιτικού συστήματος (σχεδόν τον έχει αλώσει), να ισοφαρίζει εύκολα ακροδεξιές και ψεκασμένες απώλειες και να παραμένει ο μοναδικός κυρίαρχος στο πολιτικό παιχνίδι, είτε αρέσει η εξέλιξη αυτή, είτε όχι.
Όπως τα είχαμε πει: κυβέρνηση υπάρχει και λειτουργεί, με την αντιπολίτευση των κώλων τι κάνουμε, είναι το θέμα…
Του Χρήστου Υφαντή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου