Άλλαξαν όλα με μια δολοφονία

Η απαξίωση στη Β. Ηπειρο και ο τωρινός κοινός αγώνας

O Κωνσταντίνος Κατσίφας κηδεύτηκε χθες στα άγια χώματα της Βορείου Ηπείρου, εκεί όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή δεκάδες Ελληνες το 1940 για να απολαμβάνουμε την πατρίδα μας στα σημερινά εδαφικά όριά της. Μα η απώλειά του ήδη λειτουργεί. 

Ο νεαρός έκανε ήδη το χρέος του προς το έθνος. 

Ως προς εμένα, τουλάχιστον, σίγουρα ναι. Αλλά, αν κρίνω και από τους χιλιάδες Ελληνες που παράτησαν τη βολή τους για να πάνε σε «ξένο» τόπο και να αποχαιρετήσουν ένα παιδί άγνωστο σε αυτούς, και για εκείνους το έκανε.
Εως τον θάνατο του Κωνσταντίνου η Βόρειος Ηπειρος ήταν ένας τόπος που είχα κάπως αφηρημένα στο μυαλό μου. 

Θυμόμουν τον πρώτο Βορειοηπειρώτη που πέρασε τα ηλεκτροφόρα σύρματα του Ενβέρ Χότζα και ήρθε στην Ελλάδα το 1984, τον Ηλία Λέκκα. Σαν ήρωα... τον είχαμε: Ο Ελλην που το έσκασε από τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Τον καλούσαμε στα φεστιβάλ νεολαίας της ΔΑΠ ως φοιτητές, έχω και φωτογραφίες μαζί του. Θυμόμουν επίσης τη Βόρειο Ηπειρο μέσα από ένα βιβλίο του Θαλή Μυλωνά, που μου δώρισε το 1986 ένα μέλος του ΣΦΕΒΑ, του Συλλόγου Φοιτητών Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, ο Τάσος Αβραντίνης. Θα είναι υποψήφιος βουλευτής με τη Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές, αλλά πλέον είναι νεοφιλελεύθερος. Καμία σχέση με το πατριωτικό ρεύμα.
Θυμόμουν, τέλος, τη Βόρειο Ηπειρο με μια γεύση κάπως πικρή: Ο Βορειοηπειρώτης πολιτευτής Μπάμπης Καραθάνος με είχε καλέσει να συντονίσω στην Παλαιά Βουλή ένα πάνελ βορειοηπειρωτικών οργανώσεων, το οποίο εξελίχθηκε σχεδόν σε ανοιχτή σύρραξη μεταξύ εκπροσώπων των μειονοτικών κομμάτων. Ο Ελληνισμός ίδιος παντού.
Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος έκανε στο μυαλό μου το πρόσωπο της Βορείου Ηπείρου συγκεκριμένο. Της έδωσε τη μορφή του. Κοιτώ τη φωτογραφία του ξανά και ξανά και ξανά. Ψάχνω τα πλάνα από τα χωριά στα απάτητα αυτά χώματα που ο Νίκος Φίλης αποκάλεσε χωρίς ντροπή «Νότια Αλβανία», για να τον διορθώσει ευτυχώς ο Δημήτρης Τζανακόπουλος: Ο πρώτος συριζαίος που ξεστόμισε τον όρο «Βόρειος Ηπειρος», επισημαίνοντας σωστά ότι είναι γεωγραφικός προσδιορισμός. Κοιτάζω τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου, παρατηρώ την ήρεμη όψη του στις εικόνες από την περιφορά της σορού στο χωριό του με ανοιχτό φέρετρο (πανάρχαιο ελληνικό έθιμο) και ανακαλύπτω μια Ελλάδα που είναι πάντα εκεί, αλλά κανείς δεν τη σκέφτεται, κανείς δεν ασχολείται μαζί της. Πέρα από κάτι γραφικούς σαν κι εμάς, φυσικά. 

Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου είναι δίπλα μας, μα τους Βορειοηπειρώτες δεν τους νιώθουμε αδελφούς μας. Κακά τα ψέματα. Τους λογαριάζουμε για δεύτερης διαλογής Ελληνες εμείς οι της... πρώτης! Τρομάρα μας. Στην Αλβανία τούς λένε «Ελληνες» και στην Ελλάδα τούς φωνάζουμε «Αλβανούς». Και όταν τους δημεύουν τα σπίτια ή τους καταργούν τη γλώσσα, μισό δάκρυ δεν βγάζουμε. Μονόστηλο και αν. 

Την Κυριακή που δολοφονήθηκε ο Κατσίφας ένιωσα έντονη δυσφορία, δύσκολα θυμώνω γενικώς: Μια γιατί τον δολοφόνησαν (ενώ θα μπορούσαν να τον είχαν συλλάβει, αν ήταν τόσο μεγάλος δημόσιος κίνδυνος) και μια γιατί τα ελληνικά κανάλια, με φωτεινή εξαίρεση τον ΑΝΤ1, έθαψαν εκείνη την ημέρα την είδηση και τον δολοφόνησαν με την αδιαφορία τους δεύτερη φορά. 

Ενιωσα επίσης δυσφορία με την απάθεια της ελληνικής κυβέρνησης στο άκουσμα της είδησης πως ένα Ελληνόπουλο δολοφονήθηκε σαν το σκυλί από αλβανικό εκτελεστικό απόσπασμα, ό,τι κι αν είχε κάνει. Όλες οι χώρες του κόσμου χαλάνε τον κόσμο, αν έστω και ένας πολίτης τους δολοφονηθεί ή κρατηθεί αδίκως από ξένη κυβέρνηση. Δείτε τι έκαναν οι Αμερικανοί για τον πάστορα Μπράνσον. Ακόμη και εμπορικές κυρώσεις επέβαλε ο Τραμπ στον Ερντογάν για χάρη του, για το γόητρο της χώρας του, για να περάσει το μήνυμα «κανείς Αμερικανός πουθενά απροστάτευτος».
Αλλά εμείς! Ω, εμείς! Η «Ελλάς» του κυρίου Τσίπρα, που «δεσμεύεται» στη μάνα του Ζακ, αλλά δεν σηκώνει τηλέφωνο για τη μάνα του Κατσίφα. Εμείς σκύψαμε το κεφάλι, εκδώσαμε μια ανακοίνωση (το ΥΠΕΞ) που περίπου ενοχοποιούσε τον Κατσίφα, τα ακούσαμε από πάνω από τον κομπλεξικό Ράμα, που ύβρισε αποκαλώντας «τρελό» τον νεκρό, και μετά παρακαλούσαμε γονυπετείς δέκα μέρες τα γαϊδούρια των Τιράνων να μας παραδώσουν τη σορό του. Και θέλουμε, κατά τα άλλα, να παίξουμε ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια, έως και να διοργανώσουμε Μουντιάλ, τρομάρα μας δις!
Δύο πράγματα μένουν λοιπόν στη συλλογική μνήμη από αυτή την τραγωδία: 

Το πρώτο είναι το ψυχολογικό χάσμα που χωρίζει την αριστερή κυβέρνηση από το όλον έθνος. Αναίσθητη, απαθής, ανιστόρητη. Εφθασε στο έσχατο κατάντημα να υβρίσει τον νεκρό με fake news διαρροές ότι ήταν διακινητής ναρκωτικών. Ντροπή!
Και το δεύτερο που μένει αποτελεί μήνυμα για τον Ράμα: Τον Ελληνισμό, όταν τον πυροβολείς, δεν τον φοβίζεις. Τον ξυπνάς και τον θεριεύεις! Ανακαλύψαμε τους βήτα διαλογής Ελληνες, τρέξαμε δίπλα τους, περπατάμε πλέον μαζί και οδηγούμε την κούρσα. 

Θα μας συναντήσει η πολιτική μας τάξη κάποια στιγμή σε κάποια διασταύρωση. Στο μέλλον.

Από τον
Μανώλη Κοττάκη