Κάποια στιγμή φάνηκε ότι αυτό οφειλόταν στην Ορθοδοξία και κάποια άλλη στιγμή στη Σοβιετία και στην Οκτωβριανή επανάσταση.
Σήμερα έχουμε ένα άλλο φαινόμενο, αυτό του Τσάρου Πούτιν, τον οποίον λατρεύουν στην Ελλάδα ακροδεξιοί και υποψιασμένοι Αριστεροί.
Μία από τις στιγμές που θα μείνουν στην ιστορία είναι η βαθιά υπόκλιση του Παναγιώτη Λαφαζάνη στον πρόεδρο της θρυλικής Gazprom, όταν ο τελευταίος τον επισκέφτηκε στο υπουργικό του γραφείο. Μία ακόμη είναι εκείνη της επίσκεψης στο Κρεμλίνο, όταν οι υπουργοί που είχαν σπουδάσει στο παρελθόν στη Μόσχα προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ήσαν καλοί μαθητές στα νιάτα τους...
Τα όσα συνέβησαν στη συνέχεια διέψευσαν τους μύχιους πόθους, ότι οι φίλοι μας από το Βορρά θα μας έσωναν. Άλλωστε, η Ρωσία δεν ήταν ποτέ συνεπής στα ραντεβού της με τα όνειρα του ελληνικού έθνους.
Τα όσα δημοσιεύτηκαν στην συνέχεια στο βιβλίο (υπό την μορφή συνέντευξης σε δύο δημοσιογράφους) του πρώην γάλλου προέδρου Ολάντ ήσαν αποκαλυπτικά. Ο πρόεδρος Πούτιν εμφανιζόταν να ζητάει οδηγίες από τους Ευρωπαίους για το πώς θα αντιμετώπιζε τα αιτήματα των Ελλήνων.
Στην Αθήνα περίμεναν δάνεια, την προμήθεια ειδικού χαρτιού για την εκτύπωση νέων χαρτονομισμάτων, την προεξόφληση σε δολάρια όσου πετρελαίου και φυσικού αερίου κρύβουν οι ελληνικές θάλασσες και τέλος το ρωσικό στόλο για να φυλάει το Αιγαίο. Ήταν μία περίοδος που στην συνέχεια ονομάστηκε από τους θεωρητικούς του σοσιαλισμού ως “περίοδος της μεγάλης αυταπάτης”. Η αλήθεια είναι ότι αν οι δικοί μας είχαν κάνει τον κόπο να ρωτήσουν άλλους που έτρεφαν νωρίτερα από εμάς ανάλογες αυταπάτες, θα είχαν γλιτώσει τον κόπο...
Το περίεργο είναι ότι στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης επέμεναν στην προσήλωσή τους στο ρωσικό παράγοντα. Όπως γράφουν εφημερίδες του εξωτερικού, ενδιαφέρον παρουσιάζει το τρίγωνο των Πούτιν, Καμμένου και του πρώην συμβούλου του προέδρου Τραμπ, Γιώργου Παπαδόπουλου.
Ότι υπάρχει μία σύνδεση μεταξύ του επιτελείου του νέου προέδρου των ΗΠΑ και κάποιων ρωσόφιλων κύκλων στην Ελλάδα είναι κοινό μυστικό. Το άγνωστο είναι αν η σύνδεση αυτή ήταν ο κ. Παπαδόπουλος ή ο περίφημος father Alex. Από την άλλη πλευρά, ποιος πολιτικός στον πλανήτη γη δεν θα έσπευδε να αξιοποιήσει ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον νέο αμερικανό πρόεδρο; Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι οι αμερικανικές αρχές αναζητούν πιθανές διασυνδέσεις της νέας αμερικανικής ηγεσίας με τον Πούτιν. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Πολλές φορές είναι αρκετά βολικό να “πληρώσουν” το λογαριασμό ορισμένοι περιφερειακοί παίκτες. Ή τουλάχιστον να επιχειρηθεί να κλείσει ο φάκελος με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τους πρωταγωνιστές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πρωταγωνιστές θα την γλιτώσουν. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι η μοίρα των περιφερειακών είναι πάντοτε δυσμενέστερη...
Κι εδώ αρχίζουν τα πολλά και ενδιαφέροντα για τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις. Τι θα βγει από το εξωτερικό; Και λέμε από το εξωτερικό, επειδή από το εσωτερικό ελάχιστα πράγματα θα μάθουμε. Τα πολλά και σπουδαία θα τα μάθουμε, ως συνήθως, από τον ξένο Τύπο. Ίσως επειδή το παιγνίδι αυτό είναι τελικά πολύ μεγάλο και μας ξεπερνάει! Στο πλαίσιο αυτό δεν πρέπει να θεωρήσουμε τυχαία την παρέμβαση του αμερικανού πρέσβη για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και για την αυξημένη διείσδυση των Ρώσων στην Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι την Παρασκευή πρέπει να υπογραφεί η σχετική σύμβαση. Θα έχει ενδιαφέρον αυτή η εξέλιξη.
Και κάτι τελευταίο, ως επισήμανση:
'Ο,τι και να συμβεί θα υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που θα πιστεύουν ότι εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά πράγματα και ότι θα μας σώσουν απ' όλα μας τα προβλήματα κάποιοι άλλοι.
Αν δεν ήταν ο Πούτιν, θα μπορούσε να είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.
Επίσης, ο μύθος του ξανθού γένους είναι τόσο βαθιά ριζωμένος που πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα ορκίζονται στον Τσάρο.
Ακόμη κι αν οι Ρώσοι στέλνουν προηγμένα όπλα στην Τουρκία, από την οποία δήθεν θα μας έσωζαν.
Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους εκείνους που πολλοί υποστηρίζουν με έμφαση ότι η χώρα αυτή δεν σώζεται.
Πολύ απλά, επειδή επιμένει να ζει σε ένα υπερβατικό πεδίο που βρίθει φαντασιώσεων, αρνούμενη πεισματικά να συμφιλιωθεί με τον κόσμο της κοινής λογικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου